Οι άνθρωποι του απλού λόγου, του απλού χαμόγελου, της απλής συγνώμης στηρίζουν τον κόσμο και σώζουν την ανθρώπινη ιστορία. Πάντα έζησαν και πάντα θα ζουν περιφρονημένοι, περίγελως των ισχυρών. Όμως πάντα ήταν και πάντα θα είναι καταφύγιο των πονεμένων και βάλσαμο της πίκρας. Είναι όλοι εκείνοι που, όπως έλεγε η Μητέρα Τερέζα, κατάλαβαν ότι δεν είναι ικανοί για μεγάλο καλό. Είναι όμως αρκετοί για πολλά μικρά καλά κάθε μέρα. Τι κι αν τα χέρια είναι μικρά; Το δάκρυ τους, ακόμα και για το τελευταίο παιδάκι, που ζητιανεύει γωνία Πατησίων και Χαλκοκονδύλη, κρατάει ανοιχτό παράθυρο, για να περάσει η θεϊκή ματιά μέχρι εμάς.
