Αξίζεις να ζήσεις μια ζωή ....

Αξίζεις να ζήσεις μια ζωή με πάθος. Στο μυαλό των περισσοτέρων το πάθος
συνδέεται με την αδυναμία, τη εξάρτηση και την αμαρτία. Και όμως, η αδυ-
ναμία, η εξάρτηση και η αμαρτία συνδέονται με τον συμβιβασμό, την υπο-
χώρηση, την υποταγή.
Το αληθινό πάθος συνδέεται με την αδιάκοπη πάλη ενάντια στο θνητό και
το πεπερασμένο.
Συνδέεται με το ασυμβίβαστο.
Συνδέεται με το χρέος και την ευθύνη.
Συνδέεται με κάθε τι ωραίο, με κάθε τι αληθινά μεγάλο.
Συνδέεται με τη χαρά, την ομορφιά, την ποιότητα και την  πληρότητα.
Συνδέεται με το απέραντο, το ανεκτίμητο, το μοναδικό. Το πραγματικό
πάθος συνδέεται με κάθε τι μεγαλειώδες.
Συνδέεται με την ελευθερία από τα δεσμά που σε καθηλώνουν στο σχηματοποιημένο.
Συνδέεται με την ασίγαστη δίψα της της ψυχής να κονιορτοποιήσει τη δικτατορία της
μετριότητας.
Συνδέεται με την απεριόριστη δίψα της καρδιάς να απαγκιστρωθεί από κάθε τι
ψεύτικο και συμβατικό.
Συνδέεται με κάθε τι απροσμέτρητο και ερωτικό.
Συνδέεται με το αδέσμευτο της ψυχής. Με το ξεπέρασμα των δυνατοτήτων.
Συνδέεται με την ασυμβίβαστη διεκδίκηση της αλήθειας και της ζωής.
Συνδέεται με την άσβεστη δίψα να ανακαλύπτεις τα ίχνη του Θεού σε όλα
τα πλάσματα του κόσμου τούτου.
Συνδέεται με τη νοσταλγία του απόλυτου.
Συνδέεται με τη νοσταλγία του χαμένου παράδεισου.
Συνδέεται με την ελπίδα της αιωνιότητας.
Συνδέεται με τον Σταυρό και την Ανάσταση.
Συνδέεται με την κατάφαση στη ζωή, με την καταξίωση στη ζωή.
Καταξίωση όχι από τους ανθρώπους, αλλά από την ίδια την ζωή.
Το πάθος ίσως είναι πυρήνας της ζωής. Ίσως είναι η ίδια η ζωή.
Ή μάλλον το ξεχείλισμα της ζωής. Όποιος έχει τη φλόγα του πάθους
είναι σίγουρα ζωντανός.
                                                  Ιάκωβος  Μαρτίδης
                                         ''Τα μυστικά των 

Και το παιδί η Φράνση Νόλαν...

Και το παιδί η Φράνση Νόλαν, είχε πάρει κάτι από όλους τους Ρόμελη
και από όλους τους Νόλαν. Είχε την παράφορη αδυναμία και το πάθος
της ομορφιάς που είχαν οι τραγουδιστές οι Νόλαν. Ήταν ένα μωσαϊκό
του μυστικισμού της γιαγιάς της, της Ρόμελη, της γόνιμης φαντασίας της,
της μεγάλης της πίστης στο κάθετί, και της απέραντης συμπόνοιας για κάθε
λογής αδυναμία. Είχε κληρονομήσει ένα μεγάλο μέρος από την απάνθρωπη
θεληματικότητα του παππού Ρόμελη. Είχε λίγο από το μητρικό ταλέντο της
θείας της Ίβης, λίγη από την ανάγκη κυριότητος της Ρούθη Νόλαν. Είχε την
αγάπη για τη ζωή και για τα παιδιά σαν τη θεία της τη Σίσση, και είχε και την
αισθηματικότητα του Τζόννυ μα χωρίς να έχει και την ομορφιά του. Είχε όλους
τους γλυκούς τρόπους της Καίτης, μα μόνο το μισό απ' το αόρατο ατσάλι της.
Ήταν φτιαγμένη απ' όλα αυτά τα καλά και τα άσχημα υλικά.
Μα ήταν φτιαγμένη και από κάτι άλλο ακόμα. Ήταν φτιαγμένη απ' τα βιβλία
που διάβαζε στη βιβλιοθήκη. Ήταν φτιαγμένη απ' τα λουλούδια του χρυσο-
κάστανου βάζου. Ένα κομμάτι της ζωής της ήταν ζυμωμένο απ' το δέντρο που
μεγάλωνε και θέριευε στην αυλή. Ήταν φτιαγμένη απ' τα πικρά λόγια που άλλα-
ζε με τον αδελφό της αν και τον λάτρευε. Απ' τον κρυφό απελπισμένο θρήνο της
Καίτης, κι απ' τη ντροπή του πατέρα της που γύριζε στο σπίτι τρεκλίζοντας απ'
το ποτό.
Ήταν απ' όλα αυτά μαζί με κάτι άλλο ακόμα που δεν το είχε πάρει ούτε απ' τους
Νόλαν ούτε απ' τους Ρόμελη, ούτε απ' το διάβασμα, ούτε απ' όσα έβλεπε γύρω
της και απ' τη δική της την καθημερινή ζωή. Αυτό το κάτι ήταν γεννημένο μέσα
της και μόνο γι' αυτήν, κάτι που την ξεχώριζε απ' οποιονδήποτε άλλο στις δύο
οικογένειες. Ήταν αυτό που ο Θεός, ή ότι άλλο έχει τη δύναμή Του, βάζει σε
κάθε ψυχή που έρχεται στον κόσμο. Αυτό το κάτι, το διαφορετικό, που κάνει
να μη βρίσκονταν σ' ολόκληρη την οικουμένη δύο δακτυλικά αποτυπώματα ίδια.
                                                '' Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν''