Ακόμη πρέπει να προσέξεις...

Ακόμη πρέπει να προσέξεις να ξεχωρίσεις την αγάπη από την συναισθηματικότητα.
Η συναισθηματικότητα έχει προς την αγάπη, τον ίδιο λόγο που έχει η δεισιδαιμονία
προς την πίστη.
Η συναισθηματικότητα είναι αδυναμία. Η αγάπη είναι δύναμη.
Η συναισθηματικότητα έχει κλειστά τα μάτια, η αγάπη τα έχει ορθάνοιχτα.
Η συναισθηματικότητα ζητάει και περιμένει. Η αγάπη δίνει χωρίς να περιμένει
τίποτε. Γιατί η αγάπη υπάρχει για χάρη του άλλου, ενώ η συναισθηματικότητα
είναι μία μορφή εγωκεντρισμού.
Η αγάπη λοιπόν, πρέπει να ασκείται ''εν δυνάμει''. Αυτό σημαίνει και ότι θα είναι
εντελώς χωρισμένη από τον φόβο. Θα αγαπάς και τον Θεό και τους ανθρώπους.
Αλλά θα φοβάσαι μόνο τον Θεό και όχι τους ανθρώπους. Και κάτι άλλο ακόμη:
Δεν θα ζητάς να αρέσεις στους ανθρώπους. Ο άνθρωπος που ζητάει να αρέσει
στους ανθρώπους, δεν αρέσει στον Θεό και δεν αγαπάει τους ανθρώπους.
Τον εαυτό του αγαπάει και θέλει να κάνει τους ανθρώπους συμμάχους του
εγωισμού του.

Δεν πρέπει να φανταστείς...

...δεν πρέπει να φανταστείς ότι υπάρχει καμιά αντίθεση και πολύ λιγότερο έχθρα

ανάμεσα στο αιώνιο και στο πρόσκαιρο, ούτε ακόμη ανάμεσα στην ψυχή και το

σώμα. Μια τέτοια πλάνη είναι καταστρεπτική. Μην πάει ο νους σου να λες, αχ

πότε θα πετάξω στον ουρανό! Έχε υπ' όψιν σου ότι και η γη είναι άστρο του

ουρανού. Έχε υπ' όψιν σου ότι και το σήμερα είναι ημέρα της αιωνιότητας.

Έχε υπ' όψιν σου ότι και το σώμα αυτό ακόμη πνευματοκίνητο πρέπει να είναι. 

Και το σύνθημα της αιωνιότητας, δεν έχει το νόημα ότι πρέπει να εχθρεύεσαι

το πρόσκαιρο. Το νόημα είναι να ιεραρχείς το πρόσκαιρο και να το εντάξεις

στου αιωνίου την πορεία.

Α. Ν. Τσιριντάνη.

Και το κάθε πράγμα...

Και το κάθε πράγμα, για να το χαρείς, δεν φτάνει να το κοιτάξεις μονάχα έτσι αδιάφορα,
παρά πρέπει να το περιεργαστείς σε κάθε ώρα, να το γνωρίσεις όπως γνωρίζεις έναν
άνθρωπο, ώστε να πιάσεις κουβεντιάζεις μαζί του και να τ' αγαπήσεις.
Αφού λοιπόν δεν τ' αγαπάνε με γνώση οι άνθρωποι τα όσα έχουνε, τι τα μαζεύουνε;
Γιατί δικό σου είναι ένα πράγμα, όχι γιατί τ' αγόρασες, είτε γιατί σου το δώσανε, είτε
γιατί το φύτεψες, είτε γιατί το 'χτισες, είτε γιατί το μεγάλωσες, μα γίνεται δικό σου
γιατί το ζέστανες με την καρδιά σου, και 'κείνο σου φανερώνει την ψυχή του και μιλά
μαζί σου και τ' αγαπάς και σ\ αγαπά. Αλλιώς δεν μπορεί άνθρωπος να κάνει τίποτα, αν
λείπει τούτη η μυστική ανταπόκριση.

Αν έχω χαρά;

Αν έχω χαρά.........

Μα και βέβαια. Έχω δεκάδες λόγους για να έχω.
Ανοίγω κάθε μέρα τα μάτια μου στο φως. Μου χαρίζει ο Θεός άλλη
μία ευκαιρία. Νιώθω την αγάπη Του. Μου δίνεται ξανά η δυνατότητα
να κάνω ένα βήμα ακόμα μπροστά για να Τον πλησιάσω περισσότερο.
Μου χαρίζεται για άλλη μια φορά η προοπτική για την ανανέωση της
σχέσης μαζί Του....
Από την άλλη μεριά, η ζωή μου όλη, είναι μία διαρκής σχέση με τους
απέναντί μου. Τους άλλους ανθρώπους.
Έχω γύρω μου παιδιά, αδέλφια, συγγενείς,φίλους, άλλους πιο κοντινούς,
άλλους πιο μακρινούς, γείτονες, και την εκκλησία. Μεγάλη σχέση η
εκκλησία στη ζωή μου....
Έχω την προστασία και την αγάπη των αγαπημένων που έχουν φύγει.
Αυτή η αγάπη όταν κερδηθεί, ποτέ δεν χάνεται, αλλά ζει στο διηνεκές.
Έχω πάρει και εξακολουθώ να παίρνω πολλή αγάπη, στοργή, ενδιαφέρον,
αλλά κυρίως νιώθω πως μέσα μου υπάρχουν ανεξάντλητα αποθέματα
αγάπης, που όσο τα διαθέτω τόσο θα ανανεώνονται.
Έχω και τις πέντε αισθήσεις μου στη διάθεση της ζωής.Έχω μυαλό,
κινητικότητα και ενεργητικότητα.Είμαι εν δυνάμει υγιείς. Τουλάχιστον
μέχρι αυτή τη στιγμή. Τι ευλογία είναι κι αυτή...
Περνάω κρίση οικονομική. Αλλά σε ποια βάση... Όχι στον δρόμο, όχι
σε παράγκες ή σκηνές, με το καθημερινό μου φαγητό, με τα βιβλία μου,
τα ζεστά μου ρούχα. τα πράγματά μου, τα λουλούδια μου, την ησυχία
μου, τα όνειρά μου.
Έχω και αγώνα μπροστά μου, αγώνα για την επιβίωση τη δική μου, των
άλλων, για την αλλαγή των κακώς κειμένων, για την αλλαγή του κακού
εαυτού μου, για να ξαναβρώ τη χαμένη ομορφιά μέσα μου, για να κάνω
ένα βήμα παραπάνω στο μονοπάτι του Θεού.
Έχω και θλίψη. Αλλά θλίψη που δεν με καταρρακώνει, αλλά γίνεται η
βάση για να αναδειχτούν όλα τα όμορφα πράγματα που βρίσκονται
πάνω στον πίνακα της ζωής.
Με ρωτάτε  λοιπόν αν έχω χαρά; Μπορώ να πω μάλλον, όχι μόνο είμαι
χαρούμενη, αλλά  ε υ τ υ χ ι σ μ έ ν η.                          -Ν-

Μπορεί να γυρίσουμε...

Μπορεί να γυρίσουμε όλο τον κόσμο ψάχνοντας για την ομορφιά και τη
 γαλήνη. Αν δεν την κουβαλάμε μέσα μας, δεν θα την βρούμε πουθενά.

Σημασία δεν έχει ο δρόμος...

Σημασία δεν έχει ο δρόμος που θα διαλέξεις....
αλλά ο τρόπος που θα τον διαβείς...!!

Όταν ''θέλεις'' δεν ζητάς....

Όταν ''θέλεις'' δεν ζητάς χρόνο....

Όταν ''ενδιαφέρεσαι''...δεν γυρίζεις πλάτη....

κι όταν ''αγαπάς''... είσαι Εκεί πριν σου πουν Έλα...!!

Να θυμάσαι παιδί μου...

Να θυμάσαι παιδί μου...θα συναντήσεις πολλά ανθρωπάκια
στη ζωή σου, θα τα αναγνωρίσεις χαμένα στο μέτρημά τους...
μετρούν φίλους, χρήματα, πόντους, χιλιόμετρα... αλλά θα
συναντήσεις και κάποιους Ανθρώπους, οι οποίοι απλώς
μετρούν....οι ίδιοι! Εκεί να μείνεις....

Να ελπίζεις...

Να ελπίζεις. Να ελπίζεις πάντα...πως ανάμεσα στους
ανθρώπους που τους ρημάζει η τρομερή ''ευκολία''
θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους.

Ευτυχία δεν είναι...

Ευτυχία δεν είναι να έχεις πάντα αυτό που θέλεις...
Μα να θέλεις πάντα αυτό που έχεις...

Θα σου πω ποια μοναξιά...

Θα σου πω ποια μοναξιά με τρομάζει περισσότερο,
εκείνη που τη νιώθεις μέσα στο πλήθος,
γιατί κανείς δεν ακούει τα λόγια σου,
δεν μετρά τους παλμούς της καρδιάς σου,
δεν απλώνει το χέρι να πιάσει το δικό σου.
Απλά βαδίζει δίπλα σου και πολλές φορές
σε σπρώχνει για να περάσει.
            Γιάννης Ρίτσος

Το να αποκτήσεις...

Το να αποκτήσεις ένα φίλο, είναι ευλογία Θεού!
Το να έχεις ένα φίλο, είναι δώρο Θεού!
Το να κρατήσεις ένα φίλο, είναι αρετή!
Το να είναι κάποιος φίλος σου, είναι τιμή
για σένα, μα και γι' αυτόν!

Διαβάτη, δρόμος...

Διαβάτη, δρόμος δεν υπάρχει.
Τον δρόμο τον ανοίγεις προχωρώντας.

Τους πιο φωτεινούς....

Τους πιο φωτεινούς ανθρώπους θα τους βρεις
να σε περιμένουν στα σκοτάδια σου...

Ο Θεός μας επισκέφθηκε...

Ο Θεός μας επισκέφθηκε και συνεχίζει να το κάνει, χωρίς εμείς να το
αντιλαμβανόμαστε, χωρίς να υποψιαζόμαστε.
Περπατά μέσα στη ζωή μας, χρησιμοποιώντας άπειρους  και διαφορετικούς
τρόπους. Χρησιμοποιεί τους βηματισμούς ανθρώπων για να αφήσει τα
δικά Του χνάρια...
Χρησιμοποιεί αγίους. Η διαστρέβλωση της λέξης ''άγιος'' μέσα στη σημερινή
εκκλησιαστική πραγματικότητα είναι τρομακτική.
Άγιος είναι ο άνθρωπος ο οποίος αφήνει τα χνάρια του Θεού στους δικούς του
βηματισμούς. Φέρνει τον Θεό με τον τρόπο της ζωής του, την ομιλία του, την
περπατησιά του, το νοιάξιμο και την ευσπλαγχνία του μέσα στην καθημερινότητα
των ανθρώπων. Είναι ο άνθρωπος ο οποίος κατόρθωσε να διατηρήσει την τρυφε-
ρότητα της καρδιάς του ανέγγιχτη από τη φθοροποιό συνήθεια του χρόνου και
την αγριωπό των ανθρώπων και των περιστάσεων του βίου.
Άγιος είναι εκείνος που κατόρθωσε να διατηρήσει ευάλωτο τον πυρήνα της καρδιακής
του υπόστασης στα αγγίγματα του Θεού.Να μπορεί να αντιλαμβάνεται τα περπατήματα
και τις προσεγγίσεις του Θεού στη ζωή του.
Δεν είναι εκείνος που ενεργεί υπερφυσικά και θαυματουργικά σημεία αντιβαίνοντας
στους φυσικούς νόμους. Ούτε πάλι εκείνος που δε στεναχώρησε τους ανθρώπους,
που δεν πήρε λανθασμένες αποφάσεις, ή που σε μερικές περιπτώσεις δεν πλήγωσε
ακόμα και αυτόν τον ίδιο τον Θεό.
Ο άγιος δεν είναι ο αλάνθαστος, είναι ο μετανοών.

Λογαριάσαμε τη ζωή μας...

Λογαριάσαμε τη ζωή μας με λογαριασμούς τραπεζικούς και όχι αποταμιεύσεις αγάπης.
Κι άλλο σπίτι, καλύτερο αμάξι, το πιο σύγχρονο κινητό. Μα και  γκαράζ για να στεγάσω
την κούρσα, και χρήματα, πολλά χρήματα, για να αισθάνομαι ασφάλεια, να εξασφαλίσω
τα παιδιά μου. Να ζήσω για να πάρω το ''εφ άπαξ'' των γηρατειών μου.
Να ζήσω για να πεθάνω...
Χτίσαμε το ένα και μοναδικό παραθύρι του δικού μας κελλιού, γιατί μας ήταν αχρείαστο.
Κοιτάξαμε να μεγαλώσουμε τους τοίχους, ν' ανοίξουμε τον χώρο, να 'ναι πιο άνετα.
Να γιομίσουμε τον χώρο με περισσότερα. για να ξεκουράζουν τη ζωή μας, να μας
διευκολύνουν, και συνειδητοποιήσαμε ότι λιγοστεύει ο αέρας. Αρχίσαμε να ασφυκτιούμε
και τότε ψάξαμε απέγνωσμένα για κάποιο παραθύρι, κάποια οπή να μπει αέρας, να
ανασάνουμε, να ζήσουμε. Κι όλα ήταν χτισμένα....
''Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ'' συνοψίζει διαχρονικά ο ποιητικός
κήρυκας του ελαχίστου, Ελύτης.

Η μικρή αλεπουδίτσα......

Η μικρή αλεπουδίτσα ενημέρωνε τον μικρό της πρίγκηπα ότι, αν κατάφερνε να την ''εξημερώσει'',
θα μπορούσε να αναγνωρίζει τον θόρυβο των δικών του βημάτων, ο οποίος σαν μουσική θα την έβγαζε έξω από τη φωλιά της. [Ο μικρός πρίγκηπας]
Ο παππούς [π. Κων/νος  Σκόνδρας] μετά από τόσα χρόνια υπομονής και διακονίας, δηλαδή
''εξημερώσεως'' των ανθρώπων, απλώς και μόνο βημάτιζε. Η καμπάνα του χωριού δεν έκανε
κάτι άλλο από το να παίρνει αυτόν τον ήχο των βημάτων του και να τον σκορπά στις μικρές
φωλίτσες του χωριού. Οι αλεπουδίτσες όφειλαν να μπορούν πια να αφουγκραστούν τον ήχο,
να καταλάβουν τη μελωδία, να νιώσουν το κάλεσμα της εξόδου από τις φωλίτσες του εγωισμού
και της μόνωσης, της μοναξιάς και ακινησίας και να βηματίσουν στην κοινωνία της Ευχαριστίας,
στη σύναξη του παραδείσου, στην παρουσία του Θεού...
Αν μετά από τόσα χρόνια ''εξημέρωσης'' προτιμάς ακόμα την παραμονή σου στη φωλιά, σημαίνει
ότι ο ήχος της καμπάνας είναι για σένα ''θόρυβος'', ολιγοδευτερόλεπτη ταραχή της αταραξίας σου.
Δε μεταφέρει η καμπάνα τον βηματισμό γνώριμων σε σένα βημάτων αλλά μόνο ενόχληση.
Ο μικρός χωριανός τώρα, αλλά και ο μεγάλος αστός, που θα αξιωθούν ενός τέτοιου παππού,
μιας τέτοιας ιερωσύνης και θα εμμείνουν στο καταφύγιο τους, στο κλείσιμο στη φωλιά τους,
είναι γιατί και μόνο η σκέψη του Θεού τους προκαλεί άγχος, τρόμο, φοβία. Δεν αναγνωρίζουν
βηματισμούς γνώριμους και οικείους. Δεν ξεσηκώνει την καρδιά ο αχός των Θεϊκών βημάτων,
αλλά  την κάνει να κουρνιάζει περισσότερο έντρομη από ποτέ.
Δεν Τον γνώρισαν, δεν Τον αγάπησαν, τους είναι ακόμα άγνωστος.

Αυτό που πονάει....

Αυτό που πονάει περισσότερο,
είναι το λίγο που σου δώσανε για πολύ,
και το πολύ σου που μέτρησε για τίποτα.
                                    Τ. Λειβαδίτης.

Αξίζεις να ζήσεις μια ζωή ....

Αξίζεις να ζήσεις μια ζωή με πάθος. Στο μυαλό των περισσοτέρων το πάθος
συνδέεται με την αδυναμία, τη εξάρτηση και την αμαρτία. Και όμως, η αδυ-
ναμία, η εξάρτηση και η αμαρτία συνδέονται με τον συμβιβασμό, την υπο-
χώρηση, την υποταγή.
Το αληθινό πάθος συνδέεται με την αδιάκοπη πάλη ενάντια στο θνητό και
το πεπερασμένο.
Συνδέεται με το ασυμβίβαστο.
Συνδέεται με το χρέος και την ευθύνη.
Συνδέεται με κάθε τι ωραίο, με κάθε τι αληθινά μεγάλο.
Συνδέεται με τη χαρά, την ομορφιά, την ποιότητα και την  πληρότητα.
Συνδέεται με το απέραντο, το ανεκτίμητο, το μοναδικό. Το πραγματικό
πάθος συνδέεται με κάθε τι μεγαλειώδες.
Συνδέεται με την ελευθερία από τα δεσμά που σε καθηλώνουν στο σχηματοποιημένο.
Συνδέεται με την ασίγαστη δίψα της της ψυχής να κονιορτοποιήσει τη δικτατορία της
μετριότητας.
Συνδέεται με την απεριόριστη δίψα της καρδιάς να απαγκιστρωθεί από κάθε τι
ψεύτικο και συμβατικό.
Συνδέεται με κάθε τι απροσμέτρητο και ερωτικό.
Συνδέεται με το αδέσμευτο της ψυχής. Με το ξεπέρασμα των δυνατοτήτων.
Συνδέεται με την ασυμβίβαστη διεκδίκηση της αλήθειας και της ζωής.
Συνδέεται με την άσβεστη δίψα να ανακαλύπτεις τα ίχνη του Θεού σε όλα
τα πλάσματα του κόσμου τούτου.
Συνδέεται με τη νοσταλγία του απόλυτου.
Συνδέεται με τη νοσταλγία του χαμένου παράδεισου.
Συνδέεται με την ελπίδα της αιωνιότητας.
Συνδέεται με τον Σταυρό και την Ανάσταση.
Συνδέεται με την κατάφαση στη ζωή, με την καταξίωση στη ζωή.
Καταξίωση όχι από τους ανθρώπους, αλλά από την ίδια την ζωή.
Το πάθος ίσως είναι πυρήνας της ζωής. Ίσως είναι η ίδια η ζωή.
Ή μάλλον το ξεχείλισμα της ζωής. Όποιος έχει τη φλόγα του πάθους
είναι σίγουρα ζωντανός.
                                                  Ιάκωβος  Μαρτίδης
                                         ''Τα μυστικά των 

Και το παιδί η Φράνση Νόλαν...

Και το παιδί η Φράνση Νόλαν, είχε πάρει κάτι από όλους τους Ρόμελη
και από όλους τους Νόλαν. Είχε την παράφορη αδυναμία και το πάθος
της ομορφιάς που είχαν οι τραγουδιστές οι Νόλαν. Ήταν ένα μωσαϊκό
του μυστικισμού της γιαγιάς της, της Ρόμελη, της γόνιμης φαντασίας της,
της μεγάλης της πίστης στο κάθετί, και της απέραντης συμπόνοιας για κάθε
λογής αδυναμία. Είχε κληρονομήσει ένα μεγάλο μέρος από την απάνθρωπη
θεληματικότητα του παππού Ρόμελη. Είχε λίγο από το μητρικό ταλέντο της
θείας της Ίβης, λίγη από την ανάγκη κυριότητος της Ρούθη Νόλαν. Είχε την
αγάπη για τη ζωή και για τα παιδιά σαν τη θεία της τη Σίσση, και είχε και την
αισθηματικότητα του Τζόννυ μα χωρίς να έχει και την ομορφιά του. Είχε όλους
τους γλυκούς τρόπους της Καίτης, μα μόνο το μισό απ' το αόρατο ατσάλι της.
Ήταν φτιαγμένη απ' όλα αυτά τα καλά και τα άσχημα υλικά.
Μα ήταν φτιαγμένη και από κάτι άλλο ακόμα. Ήταν φτιαγμένη απ' τα βιβλία
που διάβαζε στη βιβλιοθήκη. Ήταν φτιαγμένη απ' τα λουλούδια του χρυσο-
κάστανου βάζου. Ένα κομμάτι της ζωής της ήταν ζυμωμένο απ' το δέντρο που
μεγάλωνε και θέριευε στην αυλή. Ήταν φτιαγμένη απ' τα πικρά λόγια που άλλα-
ζε με τον αδελφό της αν και τον λάτρευε. Απ' τον κρυφό απελπισμένο θρήνο της
Καίτης, κι απ' τη ντροπή του πατέρα της που γύριζε στο σπίτι τρεκλίζοντας απ'
το ποτό.
Ήταν απ' όλα αυτά μαζί με κάτι άλλο ακόμα που δεν το είχε πάρει ούτε απ' τους
Νόλαν ούτε απ' τους Ρόμελη, ούτε απ' το διάβασμα, ούτε απ' όσα έβλεπε γύρω
της και απ' τη δική της την καθημερινή ζωή. Αυτό το κάτι ήταν γεννημένο μέσα
της και μόνο γι' αυτήν, κάτι που την ξεχώριζε απ' οποιονδήποτε άλλο στις δύο
οικογένειες. Ήταν αυτό που ο Θεός, ή ότι άλλο έχει τη δύναμή Του, βάζει σε
κάθε ψυχή που έρχεται στον κόσμο. Αυτό το κάτι, το διαφορετικό, που κάνει
να μη βρίσκονταν σ' ολόκληρη την οικουμένη δύο δακτυλικά αποτυπώματα ίδια.
                                                '' Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν''

Αξίζει να επιλέξεις....

Αξίζει να επιλέξεις με επίγνωση να ζήσεις μια ζωή με ουσιαστικό νόημα.
Για την ακρίβεια δεν επιλέγεις ζωή. Διαμορφώνεις και νοηματοδοτείς
βαθμιαία τη ζωή σου. Την σμιλεύεις και την κτίζεις προσωπικά με τον
καθημερινό σου αγώνα. Το να ζεις μια ζωή με νόημα είναι το αποτέλεσμα
της σποράς, της καλλιέργειας, της σμίλευσης. Είναι το αποτέλεσμα της
γνώσης και της σοφίας. Είναι ο καρπός, είναι το φτάσιμο.
Δεν υπάρχει έτοιμη να σου χαρισθεί εκ των προτέρων. Πρέπει να πολεμήσεις
έξυπνα και γενναία για να σου ''παραδοθεί'', δηλαδή να αποκτήσει πρόσωπο
μετά από καιρό.
Είναι το αποτελεσμα μιας μακράς, επίπονης και οδυνηρής εσωτερικής πορείας.
Αυτό που μπορείς πρώιμα να επιλέξεις είναι ο προσανατολισμός.
Τα μονοπάτια θα τα χαράξεις εσύ καθώς θα βαδίζεις.
                                           Ιάκωβος  Μαρτίδης

Συνήθως πριν μπούμε....

Συνήθως πριν μπούμε σε μία σχέση εκτιμούμε τους καρπούς που έχει ο άλλος.
Γίνεται ένας συνυπολογισμός των θετικών και αρνητικών ιδιοτήτων του
μελλοντικού συντρόφου. Αυτό είναι φυσιολογικό και ανθρώπινο.
Αν όμως επαναπαυθούμε στους ήδη υπάρχοντες καρπούς, η σχέση κινδυνεύει.
Γιατί στην πορεία της ζωής η σχέση δεν θα κριθεί μόνον από τους καρπούς που
ήδη υπάρχουν, αλλά και από τους σπόρους που φυτεύεις. Το να θέλουμε να
δρέπουμε καρπούς λησμονώντας ότι για να υπάρχουν διαχρονικά καρποί πάντα
προηγείται η σπορά, η καλλιέργεια και η φροντίδα τους, είναι μια οδυνηρή
αφέλεια. Και την ευθύνη για την σπορά την έχουν πάντα και οι δύο, τόσο ως
προς τον εαυτό τους όσο και ως προς την σχέση.
Γράφει η Λεζάρ σε ένα ποίημά της :
''....Μα ένας κηπουρός που θέλει να έχει τουλίπες
     στον κήπο του, αρχίζει να φυτεύει πρώτα
     τους βολβούς απ' τις τουλίπες.
     Κι αν θέλει τριαντάφυλλα, φυτεύει τριανταφυλλιές.
     Κι αν θέλει σταφύλια, φυτεύει ένα κλήμα.
     Συ θέλεις ευτυχία, άρχισε να τη σκορπάς....''

Να είστε ευγνώμονες...

Να είστε ευγνώμονες γι' αυτά που έχετε. Να είστε δημιουργικοί.
Να καινοτομείτε. Σκεφτείτε θετικά και με διαφορετικό τρόπο.
Προσκαλέστε τους άλλους κοντά σας με σοφία. Ζήστε τη ζωή
χωρίς δικαιολογίες. Όταν η ζωή σας δίνει 100 λόγους για να
κλάψετε, απαντήστε με 1000 λόγους για να χαμογελάσετε.
Αντιμετωπίστε το παρελθόν χωρίς στενοχώρια.
Προετοιμαστείτε για το μέλλον χωρίς φόβο.
Το πιο όμορφο πράγμα είναι να βλέπετε κάποιον να χαμογελά.
Και ακόμα πιο όμορφο είναι, να γνωρίζετε ότι είστε εσείς ο
λόγος πίσω από αυτό το χαμόγελο.

Η γνήσια αγάπη βέβαια....

Η γνήσια αγάπη βέβαια δεν μετράει και, αν μετράει δεν μετράει αυτό
που προσφέρει, αλλά αυτό που της προσφέρουν.
Η αγάπη δεν είναι μίζερη, για να μετράει ξανά και ξανά τις πενταρο-
δεκάρες, μην της ξεφύγει κανένα δίλεπτο στον υπολογισμό.
Η αγάπη είναι αρχόντισσα, που προσφέρει απλόχερα και χαρούμενα
και φυσικά χωρίς όρους και χωρίς να περιμένει και να υπολογίζει
σε ανταλλάγματα.
Η αγάπη όταν προσφέρει, δεν αισθάνεται ότι δημιουργεί αλλά ότι
εξοφλεί χρέος.

Αυτοί που σε χρειάζονται...

Αυτοί που σε χρειάζονται θα σε αναζητήσουν.
Σε όσους έλειψες.. δε θα στο πουν απλά, θα σε ψάξουν...
μέχρι να σε βρουν....! Τα λόγια δείχνουν τα συναισθήματα...
μα οι πράξεις τα υπογράφουν.....!!

Αν η ψυχή σου...

Αν η ψυχή σου βράζει σαν ηφαίστειο,
πως θες ν' ανθίσουν εκεί λουλούδια;

Όποιος γλυτώνει...

Όποιος γλυτώνει από ένα δάκρυ έναν άνθρωπο,
υψώνει ένα μέτρο το μπόϊ της ανθρωπότητας

Δεν το κατάλαβες ακόμα;...

Δεν το κατάλαβες ακόμα; Είναι το φως της
ψυχής μας που φωτίζει ή σκοτεινιάζει τον κόσμο.
                                            RUMI

Τα δυο δάκρυα.

Από τη γη  δυο δάκρυα: θερμά μαργαριτάρια,
ανέβηκαν και στάλαξαν στου Πλάστου τα ποδάρια.
Κι είπε το πρώτο τρέμοντας εμπρός στο θείο θρόνο:
''Εμένα μ' έβγαλε η καρδιά για το δικό της πόνο''.
Κι ο Πλάστης αποκρίθηκε: ''Ούτε στιγμή μη χάνεις!
Σύρε να γίνεις βάλσαμο, τον πόνο της να γιάνεις''.
Κι είπε και τ'' άλλο τρέμοντας εμπρός στο θείο θρόνο:
''Εμένα μ' έβγαλε η καρδιά για κάποιο ξένο πόνο''.
Κι ο Πλάστης αποκρίθηκε: ''Εσύ μαζί μου μείνε!
Της ευσπλαχνίας τα δάκρυα, δικά μου δάκρυα είναι''!
                                           Ι. Πολέμης.

Υπάρχει ένα άλλο πρόβλημα με τη δύναμη...

Υπάρχει ένα άλλο πρόβλημα με τη δύναμη: η μοναξιά.
Εδώ υπάρχει μια ομοιότητα, σε μια τουλάχιστον διάσταση, μεταξύ
πολιτικής και πνευματικής δύναμης. Κάποιος που πλησιάζει την
κορυφή της πνευματικής εξέλιξης μοιάζει με κάποιον που βρίσκε-
ται στην κορυφή της πολιτικής δύναμης. Δεν υπάρχει κανένας άλλος
πιο πάνω για να φορτώσεις σ' αυτόν την ευθύνη.
Κανένας άλλος για να του ρίξεις το φταίξιμο. Κανένας άλλος για να
σου πει πως να πράξεις. Μπορεί ακόμα να μην υπάρχει κανένας στο
ίδιο επίπεδο για να μοιραστεί την αγωνία και την ευθύνη.
Άλλοι μπορούν να συμβουλεύουν, αλλά η απόφαση είναι δική σου
και μόνο δική σου. Εσύ μόνος είσαι υπεύθυνος.
Σε μιαν άλλη διάσταση, η μοναχικότητα μιας γιγάντιας πνευματικής
δύναμης είναι ακόμα μεγαλύτερη κι από τη μοναχικότητα της πολι-
τικής δύναμης. Και καθώς το επίπεδο της επί-γνωσής τους είναι σπά-
νια τόσο υψηλό όσο οι υψηλές θέσεις τους, οι πολιτικά ισχυροί σχεδόν
πάντα έχουν πλάϊ τους τους πνευματικά ίσους τους, με τους οποίους
μπορούν να επικοινωνούν.
Έτσι πρόεδροι και βασιλιάδες έχουν φίλους τους έμπιστούς τους.
Αλλά το πρόσωπο που έχει εξελιχθεί φτάνοντας στο ανώτατο επί-
πεδο επίγνωσης της πνευματικής δύναμης δε θα έχει ενδεχομένως
κανένα στον κύκλο των γνωριμιών του με τον οποίο θα μπορούσε
να μοιραστεί τέτοιο βάθος κατανόησης.
Ένα από τα πιο αλγεινά θέματα των Ευαγγελίων είναι η συνεχής
αίσθηση απογοήτευσης που έχει ο Χριστός διαπιστώνοντας ότι δεν
υπήρχε κανένας που να μπορούσε να τον καταλάβει αληθινά. Όσο
σκληρά κι αν προσπάθησε, όσο κι αν πρόσφερε το εαυτό Του, δεν
μπόρεσε να ανυψώσει τα μυαλά κι αυτών ακόμα των μαθητών του,
στο δικό Του επίπεδο. Οι σοφότεροι των ακολούθησαν αλλά δεν
μπόρεσαν να Τον φτάσουν και όλη η αγάπη Του δεν μπόρεσε να
Τον απαλλάξει από την ανάγκη να ηγείται βαδίζοντας μπρος τελείως
μόνος. Αυτό το είδος μοναχικότητας το ''μοιράζονται'' όλοι όσοι
πορεύονται πιο μακριά απ' όλους τους άλλους στο ταξίδι της πνευ-
ματικής ανάπτυξης.
Το βάρος αυτής της μοναχικής πορείας θα ήταν απλώς αβάσταχτο,
αν δεν υπήρχε το γεγονός ότι καθώς αφήνουμε πίσω τους συνανθρώ-
πους μας η σχέση μας με τον Θεό γίνεται αναπόφευκτα εγγύτερη.
Όντας κοινωνοί αυτής της αναπτυσσόμενης συνείδησης, της γνώσης
μαζί με τον Θεό, βρίσκουμε χαρά αρκετή για να μας στηρίξει.
                                                   Σκοτ  Πεκ
                  ''Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος''

Το σπουργίτι και η θύελλα.

Το σπουργίτι και η θύελλα.

Υπήρχε ένα σπουργιτάκι που όταν άκουγε τη βροντή της θύελλας,
ξάπλωνε στη γη και σήκωνε τα μικροσκοπικά πόδια του προς τον ουρανό.
-Γιατί το κάνεις αυτό; το ρώτησε μια αλεπού.
-Για να προστατέψω τη γη που έχει τόσα ζωντανά πλάσματα, απάντησε το
σπουργιτάκι. Σηκώνω τα πόδια μου για να συγκρατήσω τον ουρανό σε
περίπτωση που φανούμε άτυχοι και ο ουρανός πέσει απάνω μας.
-Τα καχεκτικά ποδαράκια σου να συγκρατήσουν τον απέραντο ουρανό;
με απορία και ειρωνεία ρώτησε η αλεπού.
-Ο καθένας εδώ κάτω στη γη έχει το δικό του κομμάτι ουρανού να
συγκρατήσει, απάντησε το σπουργίτι.

Μια αστραπή η ζωή μας...

Μια αστραπή η ζωή μας, μα.. προλαβαίνουμε!

Υπάρχουν άνθρωποι..

Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να γεμίσουν την ψυχή σου
ολοκληρωτικά χωρίς καν να σ' έχουν αγγίξει.
Κι υπάρχουν κι αυτοί που στην αδειάζουν με ένα άγγιγμα.

Όταν γράφεται η ιστορία....

Όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις
οποιονδήποτε να κρατά την πένα.

Η ζωή μας δεν έγκειται....

Η ζωή μας δεν έγκειται στην επιδίωξη της υλικής επιτυχίας,
αλλά στην προσπάθεια για μια άξια πνευματική ανάπτυξη.
Ολόκληρη η γήινη ύπαρξή μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά
ένα μεταβατικό στάδιο στην κίνηση προς κάτι υψηλότερο
και εμείς δεν πρέπει να σκοντάψουμε και να πέσουμε, ούτε
πρέπει να καθυστερούμε μάταια σε ένα σκαλί της σκάλας.
Οι νόμοι της ύλης μόνοι τους δεν εξηγούν τη ζωή μας,
ούτε μας δίνουν την κατεύθυνση.
                                    Αλ. Σολτζενίτσιν

Αν θέσουμε ως αξίωμα....

Αν θέσουμε ως αξίωμα ότι η ικανότητά μας να αγαπάμε, αυτή η παρόρμηση
προς την ανάπτυξη και την εξέλιξη, κατά κάποιον τρόπο, μας έχει ''εμφυσηθεί''
από τον Θεό, τότε πρέπει να ρωτήσουμε για ποιο σκοπό;
Γιατί ο Θεός μας θέλει να αναπτυσσόμαστε; Προς τα που αναπτυσσόμαστε;
Που είναι το τέρμα,  ο σκοπός της εξέλιξης; Τι είναι εκείνο που θέλει από μας
ο Θεός;
Γιατί όσο και αν μας αρέσει να στριφογυρίζουμε με χίλιες δυο προφυλάξεις
γύρω από το θέμα, όλοι εμείς που θέτουμε ως αίτημα του λόγου ένα στοργικό
Θεό, και πραγματικά σκεφτόμαστε γι' αυτό, τελικά φτάνουμε σε μια μόνη
τρομακτική ιδέα: Ο Θεός μας θέλει να γίνουμε όπως ο Ίδιος.
Αναπτυσσόμαστε προς μια θεϊκή κατάσταση. Ο Θεός είναι ο τελικός σκοπός
της εξέλιξης. Ο Θεός είναι η πηγή της εξελικτικής δύναμης και ο Θεός είναι
ο προορισμός.  Αυτό είναι όταν λέμε Αυτός είναι το Άλφα και το Ωμέγα η
αρχή και το τέλος.
Όταν έλεγα ότι αυτό είναι μια τρομακτική ιδέα, το έλεγα με ήπιο τόνο.
Πρόκειται για μια πολύ παλιά ιδέα, αλλά...κατά εκατομμύρια φεύγουμε
μακριά της πανικόβλητοι. Γιατί καμιά ιδέα δεν ήρθε ποτέ σε κεφάλι ανθρώ-
που, που να μας φόρτωσε τέτοιο βάρος. Είναι η μόνη τόσο απαιτητική ιδέα
στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Όχι επειδή δυσκολευόμαστε να τη
συλλάβουμε, αντίθετα, είναι η ίδια η ουσία της απλότητας. Αλλά επειδή,
αν την πιστέψουμε, απαιτεί αμέσως από εμάς όλα όσα μπορούμε να δώσουμε,
όλα όσα έχουμε.
Άλλο πράγμα είναι να πιστέψουμε σε ένα καλό γέρο Θεό που θα μεριμνά για
μας από μια υψηλή θέση δύναμης  την οποία εμείς οι ίδιοι δε θα μπορούσαμε
ποτέ να φτάσουμε. Και εντελώς άλλο είναι να πιστεύουμε σ' έναν Θεό που
έχει στο νου για μας ακριβώς ότι πρέπει να φτάσουμε τη θέση Του, τη
δύναμη Του, τη σοφία Του, την ταυτότητά Του.
Αν πιστεύαμε ότι είναι δυνατό ο άνθρωπος να γίνει Θεός, αυτή η πίστη,
από την ίδια τη φύση της, θα μας επέβαλλε την υποχρέωση να επιχειρή-
σουμε να φτάσουμε το δυνατό!
Αλλά εμείς δε θέλουμε αυτή την υποχρέωση. Δε θέλουμε να είμαστε υπο-
χρεωμένοι να δουλέψουμε τόσο σκληρά. Δεν θέλουμε ευθύνες Θεού.
Δεν θέλουμε την ευθύνη να είμαστε υποχρεωμένοι να σκεφτόμαστε όλο
τον καιρό. Όσον καιρό μπορούμε να πιστεύουμε ότι η θεϊκότητα είναι
κάτι ανέφικτο για μας, δε χρειάζεται να ανησυχούμε για την πνευματική
μας ανάπτυξη, δε χρειάζεται να ζορίζουμε τον εαυτό μας να φτάσει σε όλο
και υψηλότερα επίπεδα συνειδητότητας και στοργικής δραστηριότητας.
Μπορούμε να ηρεμήσουμε και να μείνουμε απλώς άνθρωποι.
Αν ο Θεός είναι στους ουρανούς Του και εμείς είμαστε εδώ κάτω και δεν
πρόκειται ποτέ οι δυο μας να συναντηθούμε, μπορούμε να αφήσουμε σ'
Αυτόν όλη την ευθύνη για την εξέλιξη και για την διεύθυνση του σύμπαντος.
Εμείς μπορούμε να παίξουμε τον δικό μας ρόλο για να εξασφαλίσουμε στον
εαυτό μας άνετα γεράματα, αισιόδοξα, ολοκληρωμένα με υγιή, ευτυχισμένα
και ευγνώμονα παιδιά και εγγόνια: αλλά πέρα από αυτό δεν πρέπει να σκοτι-
ζόμαστε για τίποτε.
Αυτοί οι σκοποί είναι αρκετά δύσκολοι να επιτευχθούν και ασφαλώς δεν
είναι υποτιμητικοί. Ωστόσο, έτσι και πιστέψουμε ότι είναι δυνατό για τον ΄
άνθρωπο να γίνει Θεός, δεν θα μπορούμε πραγματικά να πάρουμε ανάπαψη
για πολύ, δε θα μπορούμε να πούμε ποτέ ''εντάξει, η δουλειά μου τελείωσε,
το έργο μου έγινε''. Με αυτή την πίστη θα έχουμε παγιδέψει τον εαυτό μας,
τουλάχιστον μέχρι τον θάνατο, σε ένα κοπιαστικό μαγγανοπήγαδο για την
αυτοβελτίωση και πνευματική ανάπτυξη.
Η ευθύνη του Θεού πρέπει να είναι και δική μας. Δεν είναι να απορεί κανείς
που η πίστη στη δυνατότητα της θεϊκότητας είναι αποκρουστική.
Η ιδέα ότι ο Θεός δραστήρια μας γαλουχεί με τρόπο ώστε να μπορέσουμε
ν' αναπτυχθούμε μέχρι να γίνουμε σαν κι Αυτόν, μας φέρνει αντιμέτωπους
με την ίδια την οκνηρία μας.                                  
                                                           Σκοτ  Πεκ              

Το να γνωρίζεις την κακή...

Το να γνωρίζεις την κακή πλευρά του εαυτού σου,
είναι ο καλύτερος τρόπος για ν' αντιμετωπίζεις
την κακή πλευρά των άλλων.

Γεννήθηκες για να είσαι....

Γεννήθηκες για να είσαι αληθινός και όχι τέλειος.

Οι αληθινοί παράδεισοι....

Οι αληθινοί παράδεισοι είναι εκεί που χαμογελάει η ψυχή...

Νιώθεις πολλές φορές....

Νιώθεις πολλές φορές ότι είσαι θύμα κακών, αδιάφορων,
μικρόψυχων και ανασφαλών ανθρώπων;
Θυμήσου μόνο αυτό:
Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα....
Θα μπορούσες να ήσουν ένας απ' αυτούς.

Κανένας βέβαια, δεν πρέπει να είναι....

Κανένας βέβαια, δεν πρέπει να είναι σκλάβος των αισθημάτων του.
Αλλά η αυτοπειθαρχία δε σημαίνει τη σύνθλιψη των αισθημάτων μέχρι την τέλεια εκμηδένιση τους.
Συχνά λέω στους ασθενείς μου ότι τα αισθήματα είναι οι σκλάβοι τους, και ότι η τέχνη της αυτοπει-
θαρχίας μοιάζει με την τέχνη της δουλοκτησίας.
Πρώτα απ' όλα τα αισθήματα είναι η πηγή της ενεργητικότητάς μας: προμηθεύουν την ιπποδύναμη
ή τη δύναμη των σκλάβων που μας επιτρέπει να πετυχαίνουμε τους σκοπούς μας στη ζωή.
Εφόσον λοιπόν δουλεύουν για μας, οφείλουμε να τους μεταχειριζόμαστε με σεβασμό.
Υπάρχουν δύο συνηθισμένα λάθη στα οποία μπορούν να υποπέσουν οι δουλοκτήτες, λάθη που
αντιπροσωπεύουν αντίθετες και ακραίες μορφές εκτελεστικής εξουσίας.
Ο ένας τύπος δουλοκτήτη δεν πειθαρχεί τους σκλάβους του, δεν τους δίνει συγκρότηση, δεν τους
θέτει όρια, δεν τους προσανατολίζει, και δεν τους κάνει σαφές ποιος είναι το αφεντικό.
Και, φυσικά, έρχεται κάποια στιγμή που οι σκλάβοι του σταματάνε να δουλεύουν και αρχίζουν
να κινούνται προς το αρχοντικό του, κάνοντας επιδρομη στο μπαρ με τα ποτά, σπάζοντας τα
έπιπλα, και σύντομα ο δουλοκτήτης βρίσκεται να είναι σκλάβος των σκλάβων του, ζώντας σ'ένα χάος.  Αλλά και το αντίθετο στιλ καθοδήγησης, που ο απαλλαγμένος από ενοχές νευρωτικός
ασκεί τόσο συχνά πάνω στα αισθήματά του, είναι εξίσου αυτοκαταστροφικό.
Στο στιλ αυτό, ο δουλοκτήτης κατατρύχεται τόσο πολύ από το φόβο ότι οι σκλάβοι του [τα
αισθήματα του] μπορεί να ξεφύγουν από κάθε έλεγχο, και τόσο αποφασισμένος να μην επιτρέψει
να του δημιουργήσουν φασαρίες, που του έχει γίνει ρουτίνα να τους χτυπά για να τους έχει υπο-
ταγμένους, και τους τιμωρεί αυστηρά στο πρώτο σημάδι κάποιας δυναμικής αντίστασης.
Αποτέλεσμα αυτού του στιλ είναι ότι σε σχετικά σύντομο διάστημα οι σκλάβοι γίνονται όλο και
λιγότερο παραγωγικοί, καθώς η θέλησή τους υποσκάπτεται από τη σκληρή μεταχείριση που τους
γίνεται.  Είτε πάλι η θέληση τους μεταστρέφεται όλο και περισσότερο προς μια σκεπασμένη
ανταρσία.  Αν αυτή η διαδικασία συνεχιστεί για αρκετά μεγάλο διάστημα, κάποια νύχτα ο φόβος
του ιδιοκτήτη γίνεται τελικά πραγματικότητα: οι σκλάβοι ξεσηκώνονται και καίνε το αρχοντικό
συχνά μαζί με τον ιδιοκτήτη.
Έτσι γεννιούνται ορισμένες ψυχώσεις και συντριπτικές νευρώσεις.
Η κατάλληλη διαχείριση των αισθημάτων μας βρίσκεται σαφώς σε μια πολυσύνθετη ισόρροπη
μέση οδό που απαιτεί συνεχή κριτική σκέψη και αναπροσαρμογή.
Εδώ ο ιδιοκτήτης μεταχειρίζεται τα αισθήματά του [τους σκλάβους του] με σεβασμό, παρέχοντάς
τους καλή τροφή, στέγη και ιατρική περίθαλψη, ακούγοντας με προσοχή και αποκρινόμενος στις
φωνές τους, ενθαρρύνοντάς τα, ζητώντας να μάθει για την υγεία τους, αλλά συνάμα τα οργανώνει,
τα περιορίζει, αποφασίζει σαφώς ποιο απ' αυτά προκρίνει, τα αναπροσανατολίζει και τα διδάσκει,
και σ'όλο τούτο το διάστημα δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για το ποιος είναι το αφεντικό.
Αυτή είναι η οδός της υγιούς αυτοπειθαρχίας.                
                                                                                   Σκοτ  Πεκ
                                                              [Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος] 

Αλλά αφήστε να υπάρχουν...

Αλλά αφήστε να υπάρχουν διαστήματα στην εγγύτητά σας.
Και αφήστε τους ανέμους του ουρανού να χορεύουν ανάμεσά σας.
Αγαπάτε ο ένας τον άλλον, αλλά μην φτιάχνετε τα δεσμά της αγάπης.
Αφήστε τη να είναι κάτι σαν μια κινούμενη θάλασσα ανάμεσα στις
παραλίες των ψυχών σας.
Γεμίστε ο ένας του άλλου το ποτήρι, αλλά μην πιείτε από ένα ποτήρι.
Δώστε ο ένας στον άλλο από το ψωμί σας, αλλά μην φάτε από το ίδιο καρβέλι.
Τραγουδάτε και χορεύετε μαζί και να 'στε χαρούμενοι, αλλά αφήνετε ο ένας
τον άλλον να είναι μόνος.
Έτσι όπως οι χορδές του λαούτου είναι μόνες, παρόλο που πάλλονται με την
ίδια μουσική.
Δώστε την καρδιά σας, αλλά όχι ο ένας στου άλλου την φύλαξη.
Γιατί μόνο το χέρι της Ζωής μπορεί να εμπερικλείσει τις καρδιές σας.
Και να στέκεστε μαζί, όχι όμως πολύ κοντά.
Γιατί οι στύλοι του ναού στέκονται σε απόσταση ο ένας από τον άλλον.
Και η δρυς και το κυπαρίσσι δεν μεγαλώνουν το ένα στη σκιά του άλλου.
                                                        Χαλίλ  Γκιμπράν

Όταν έχεις ανάγκη ένα άλλο άτομο...

Όταν έχεις ανάγκη ένα άλλο άτομο για να επιβιώσεις,
είσαι ένα παράσιτο αυτού του ατόμου.
Δεν υπάρχει εκλογή, δεν υπάρχει ελευθερία στις
σχέσεις σου. Είναι ζήτημα ανάγκης, όχι αγάπης.
Η αγάπη είναι ελεύθερη επιλογή.
Δύο άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλο μόνο
όταν είναι ικανοί να ζουν ο ένας χωρίς τον άλλο
αλλά διαλέγουν να ζήσουν ο ένας με τον άλλο.
                                          Σκοτ  Πεκ

Τα εμπόδια και τα προβλήματα...

Τα εμπόδια και τα προβλήματα είναι μέρος της ζωής.
Η αληθινή ευτυχία έρχεται όχι όταν ξεφορτωθούμε όλα μας
τα προβλήματα, αλλά όταν αλλάξουμε τη σχέση μας μαζί τους,
όταν τα δούμε σαν πιθανή πηγή αφύπνισης, σαν ευκαιρίες να
εξασκήσουμε την ανεκτικότητα μας και σαν πηγές μάθησης.
Η πιο βασική ίσως αρχή της πνευματικής ζωής είναι πως τα
προβλήματά μας είναι η καλύτερη ευκαιρία να εξασκηθούμε
στο να κρατάμε ανοιχτή την καρδιά μας.
Σίγουρα κάποια προβλήματα χρειάζονται λύση. Πολλά άλλα
όμως τα δημιουργούμε μόνοι μας, καθώς παλεύουμε να κά-
νουμε τη ζωή μας διαφορετική απ' ότι είναι.
Η εσωτερική γαλήνη επιτυγχάνεται με τη συνειδητοποίηση
και αποδοχή των αναπόφευκτων αντιθέσεων της ζωής -τον
πόνο και την ευχαρίστηση, την επιτυχία και την αποτυχία,
τη χαρά και τη θλίψη, τη γέννηση και τον θάνατο.
Τα προβλήματα μπορούν να μας διδάξουν να είμαστε
ευγνώμονες, ταπεινοί και υπομονετικοί.
Θα σας πρότεινα να σπαταλάτε λιγότερο χρόνο για να αποφύ-
γετε και να ξεφορτωθείτε τα προβλήματα και περισσότερο
για να τα αποδεχτείτε σαν αναπόφευκτα, σαν φυσικό και
σημαντικό τμήμα της ζωής.
Έτσι πολύ σύντομα θα ανακαλύψετε πως η ζωή μοιάζει
πιο πολύ με χορό παρά με μάχη.      Richard Carlston.

Αν έπρεπε να ανακαλύψετε...

Αν έπρεπε να ανακαλύψετε μόνο μία πνευματική δυναμική,
η πιο σημαντική θα ήταν να αναγνωρίσετε τη σχέση που
υπάρχει ανάμεσα στη σκέψη σας και στον τρόπο που νιώθετε....
Προσπαθήστε να θυμώσετε χωρίς να κάνετε πρώτα θυμωμένες
σκέψεις! Ωραία, τώρα προσπαθήστε να νιώσετε άγχος χωρίς να
κάνετε πρώτα αγχωτικές σκέψεις-ή να λυπηθείτε χωρίς να κάνετε
θλιμμένες σκέψεις- να νιώσετε ζήλια χωρίς να κάνετε τις ανάλογες
σκέψεις. Δεν μπορείτε, είναι αδύνατον.
Η αλήθεια είναι πως για να νιώσετε ένα συναίσθημα πρέπει πρώτα
να έχετε τη σκέψη που παράγει το συγκεκριμένο συναίσθημα.
Η δυστυχία είναι αυθύπαρκτη. Η δυστυχία είναι το συναίσθημα
που συνοδεύει τον αρνητικό τρόπο που σκέφτεστε τη ζωή σας.
Αν απουσιάζει αυτός ο τρόπος σκέψης, δεν μπορεί να υπάρξει
δυστυχία, στρες ή ζήλια. Το μόνο που κρατάει στη θέση τους τα
αρνητικά σας συναισθήματα είναι η ίδια σας η σκέψη.
Την επόμενη φορά που θα νιώσετε τεντωμένος, παρατηρήστε τη
σκέψη σας- σίγουρα θα είναι αρνητική.
Υπενθυμίστε, λοιπόν, στον εαυτό σας πως η σκέψη σας είναι
αρνητική και όχι η ζωή σας. Αυτή η απλή συνειδητοποίηση θα
αποτελέσει το πρώτο βήμα για να επανέλθετε στο μονοπάτι της
ευτυχίας.
Χρειάζεται εξάσκηση, αλλά πολύ σύντομα θα αντιμετωπίζετε τις
αρνητικές σας σκέψεις με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζετε τις
μύγες σ' ένα πικ νικ: απλώς θα τις διώχνετε και θα συνεχίζετε τη
μέρα σας.                                           Richard  Carlson.

Η ζωή είναι γεμάτη από ευκαιρίες....

Η ζωή είναι γεμάτη από ευκαιρίες για να επιλέξετε ανάμεσα στο να κάνετε φασαρία
για κάτι και στο να δώσετε τόπο στην οργή, συνειδητοποιώντας πως τελικά δεν έχει
καθόλου σημασία. Εάν επιλέξετε σοφά τις μάχες σας, θα είστε πολύ πιο αποτελεσμα-
τικός, ώστε να κερδίσετε εκείνες που είναι πραγματικά σημαντικές.
Σίγουρα θα υπάρξουν στιγμές που θα θέλετε ή θα επιβάλλεται να διαφωνήσετε, να
αντιπαρατεθείτε ή ακόμα και να καβγαδίσετε για κάτι που πιστεύετε.
Πολλοί άνθρωποι όμως διαφωνούν, αντιπαρατίθενται και καβγαδίζουν σχεδόν χωρίς
λόγο, μετατρέποντας τη ζωή τους σε μια σειρά από μάχες που αφορούν ουσιαστικά
σε ''μικροπράγματα''.
Όταν ζεις μια τέτοια ζωή, νιώθεις τόση πολλή απογοήτευση, που χάνεις την ικανό-
τητα να αναγνωρίζεις τι είναι πραγματικά σημαντικό....
Κάθε στιγμή που περνάει υπάρχουν πλευρές της ζωής που μας αρέσουν κι άλλες που
δε μας αρέσουν. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα διαφωνούν μαζί σας, άνθρωποι
που ενεργούν διαφορετικά από σας, όπως επίσης και πράγματα που δεν πάνε όπως τα
είχατε υπολογίσει.
Αν δεν αποδέχεστε αυτή τη βασική αρχή της ζωής, θα περάσετε το μεγαλύτερο μέρος
της ζωής σας διεξάγοντας μάχες.
Ένας πιο ειρηνικός τρόπος για να ζήσετε είναι να αποφασίσετε συνειδητά ποιες μάχες
αξίζουν και ποιες θα ήταν καλύτερα να μην ασχοληθείτε καθόλου μαζί τους.
Αν ο πρωταρχικός σας στόχος δεν είναι να δουλεύουν τα πάντα στην εντέλεια, αλλά
να ζείτε χωρίς άγχος, θα ανακαλύψετε πως οι περισσότερες μάχες σας απομακρύνουν
από την εσωτερική σας ηρεμία.
Αν δεν θέλετε να ''βασανίζεστε για μικροπράγματα'', είναι πολύ σημαντικό να επιλέγετε
με σοφία τις μάχες σας. Και αν το κάνετε αυτό, τότε θα έρθει μια μέρα που σπάνια θα
νιώσετε την ανάγκη να εμπλακείτε έστω και σε μία      Richard Carlson..

Βαθιά στον πυθμένα...

Βαθιά στον πυθμένα της λίμνης έχει τη ρίζα του το νούφαρα.
Απ' τα ακάθαρτα νερά αντλεί τη δύναμη της ζωντάνιας, της
ομορφιάς του.
Σε αυτό το βάθος θα βρεις-εάν φέρεις σε πέρας το ταξίδι- το
μαργαριτάρι σου, το χάρισμα με το οποίο γεννήθηκες.
Δεν είσαι εσύ ο δωροδότης.
Γίνε πρώτα αυτός που γεννήθηκες να είσαι.
Μετά γίνε για όλους τους άλλους εσύ το δώρο που σου
χαρίστηκε!
Μέσα στο ''δώρο'' που σήμερα είσαι, είναι και το ταξίδι
που διάβηκες για να το ανακαλύψεις...

Ο δρόμος της ψυχής σου...

Ο δρόμος της ψυχής σου προς το Μεγάλο ''ΝΑΙ'',
είναι στρωμένος με πολλά μικρά και μεγάλα ''Οχι''.
Αν θες πολλά, γίνε πολύς.
Αν θες λίγα, συνέχισε να 'σαι λίγος.
Πάντως, πάρε απόφαση.

Γιατί είμαστε δυστυχισμένοι;

Γιατί είμαστε δυστυχισμένοι;
Γιατί μεγιστοποιήσαμε τη σημασία των ασήμαντων πραγμάτων,
και ελαχιστοποιήσαμε την αξία των αληθινών προσώπων στη
ζωή μας. Στην αντιστροφή του παραπάνω, θα βρούμε τη χαρά.
                                            Γρ. Βασιλειάδης.

Πρόσεξε! Μην τύχει και..δεν κάνεις λάθη!

Ποιος απαίδευτος σου είπε:''Πρόσεξε μη κάνεις κανένα λάθος!'';
Εγώ σου λέω: μην τον ακούς! Κάνε λάθη, όχι μικρά! Κάνε μεγάλα λάθη!
Λάθη ακόμα κι ανεπανόρθωτα! Άνοιξε βαθιές πληγές στην ψυχή σου, αν
είναι αυτές να σε μάθουν ποιος είσαι.
Μόνο τα ''τραγικά'' σου λάθη θα σε κάνουν να χάσεις κάθε εκτίμηση για
τα προσωπεία σου, για ότι εσύ αποκαλείς ''εαυτό σου''.
Κι αν είσαι βαθιά ψυχή, όσο πιο μακριά χαθείς απ' το σπιτικό σου, όσο
πιο πολύ πονέσεις και λερωθείς, με αντίστοιχη λαχτάρα θα το νοσταλγήσεις.
Με όλο σου το είναι θα ποθήσεις την επιστροφή! Και η καρδιά σου που
ανεπανόρθωτα θα πονάει, σαν πληγή αιώνια, δεν θα σ' αφήνει να ξεχνάς.
Σαν οξύ θα λιώνει τις μάσκες της συμβατικής σου μετριότητας, υπενθυμί-
ζοντάς σου συνεχώς το σκοπό της ψυχής...
Μη διστάζεις να γίνεις τα πάντα-πριν πάρεις το δρόμο της επιστροφής.
Πρόσεξε μόνο μη γίνεις μέτριος....
                                                    Γρηγόρης Βασιλειάδης

Για τους Κινέζους....

Για τους Κινέζους, η αλλαγή αποτελείται από δύο στοιχεία: τον κίνδυνο και την ευκαιρία.
Ο ''κίνδυνος'' έγκειται στο να παραδίδεται κανείς στο φόβο που συνοδεύει την απώλεια
όσων έχει συνηθίσει. Ο φόβος δηλητηριάζει τη δημιουργικότητα, γιατί όταν παλεύουμε
για την επιβίωση τείνουμε να υποτροπιάζουμε και να κρυβόμαστε μέσα σε κάποιο
''ασφαλές καταφύγιο'', καταφεύγοντας συχνά στο αλκοόλ, τα ναρκωτικά, την τηλεόραση
ή τις άκαμπτες ιδεολογίες.
Η ''ευκαιρία'' για αλλαγή, από την άλλη, έγκειται στο να εγκαταλείπουμε την ασφάλεια
της φωλιάς μας. Όπως ένας σπηλαιολόγος που ξαφνικά βγαίνει στο φως, θα χρειαστούμε
λίγο χρόνο για να προσαρμοστούμε. Όταν όμως ανοίξουμε τα μάτια και κοιτάξουμε γύρω
με ανοιχτό πνεύμα και πρόθυμη καρδιά, ένας καινούριος κόσμος γεμάτος ευκαιρίες θα
αποκαλυφθεί μπροστά μας.

Η επιλογή να αφήσουμε....

Η επιλογή να αφήσουμε πίσω μας κάτι που μας πίκρανε δεν έχει
σχέση με την αδιαφορία για την κακή συμπεριφορά κάποιου.
 Μπορείτε να συγχωρήσετε κάποιον και παράλληλα να καταθέσετε
εναντίον του στο δικαστήριο. Η συγχώρεση είναι γι' αυτόν που
συγχωρεί και όχι τόσο γι΄αυτόν που συγχωρείται. Σημαίνει να
παίρνεις τη ζωή σου πίσω και να προχωράς γαλήνια, με λίγο
περισσότερη σοφία και συμπόνοια.

Κι ένας σοφός έγραψε...

Κι ένας σοφός έγραψε: '' Ο Χριστός είπε '' εσείς οι μαθητές μου είστε το αλάτι
της γης και όχι το μέλι''.  Βλέπετε, το μέλι έχει τις αντίθετες ιδιότητες από το αλάτι.
Μπορεί να έχει διάρκεια και αξία, αλλά δεν μπορεί να συντηρήσει. Μάλιστα  πάνω
σε ότι αλείφεται με μέλι συγκεντρώνονται του κόσμου τα μικρόβια και τα ζωύφια
και το καταστρέφουν. Κι αντί να διατηρήσουν τις τροφές, τις αποσυνθέτουν και τις
σαπίζουν. Συμβαίνουν μάλιστα εμείς οι άνθρωποι να δίνουμε μεγαλύτερη σημασία
στο μέλι, να το τοποθετούμε σε περίτεχνα βάζα, να το πουλάμε και να το αγοράζουμε
ακριβότερα από το αλάτι. Και αυτό επειδή θεωρούμε το αλάτι δεδομένο και τόσο
καθημερινό που σχεδόν ξεχνάμε την απαραίτητη και αναντικατάστατη θέση του στην
τροφή μας. Φαίνεται πως με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζουμε και τη σχέση μας με τον
Θεό. Τον θεωρούμε δεδομένο, ότι είναι υποχρεωμένος να είναι μαζί μας σε μια
καθημερινότητα που εμείς ρυθμίζουμε τις δόσεις και πέραν αυτού τίποτε άλλο.
Τον νου μας τον έχουμε στο μέλι και σε ότι απλά γλυκαίνει τη ζωή μας, χωρίς ποτέ
να τη νοστιμίζει και να της δίνει νόημα αλήθειας και ζωής.