Ο άνθρωπος που...

Ο άνθρωπος που έχει μάθει να μιλάει υπερβολικά, πιστεύει πως το ν' ακούς
είναι δευτερεύον, κι όποιος δεν ακούει δε μαθαίνει. Το συμπέρασμα είναι
αναπόφευκτο. Χωρίς χώρο για ν' ακούσει, χωρίς τη σιωπή και το άνοιγμα
που αφήνει η απουσία των δικών του λέξεων, ο άνθρωπος αδειάζει τάχιστα
και δεν αφήνει τίποτε το εξωτερικό να βρει μια δίοδο προς το εσωτερικό του.

Όταν προσευχήθηκε...

Όταν προσευχήθηκε, κατάλαβα πως δεν είχαμε την ίδια θρησκεία.
Όταν φώναξε με μίσος, δεν απευθύνθηκε σ' αυτούς που εγώ μισούσα.
Όταν ντύθηκε, τα ρούχα του δεν έμοιαζαν καθόλου με τα δικά μου.
Όταν μίλησε, δεν μίλησε στη γλώσσα μου.
Όταν πήρε το χέρι μου, το χρώμα του δεν είχε το χρώμα του χεριού μου.
Ωστόσο, όταν γέλασε, πρόσεξα πως γελούσε όπως κι εγώ.
Κι όταν έκλαψε, είδα πως το κλάμα του ήταν ολόιδιο με το δικό μου...

Σε πνευματικό επίπεδο...

Σε πνευματικό επίπεδο, η δύναμή μας δεν βασίζεται πια στο πόσο
ανθεκτική είναι η πανοπλία μας, αλλά στο πόσο σταθερό είναι
αυτό που είμαστε στην ουσία μας.       Χ. Μπουκάϊ.

΄΄Αγάπη είναι η χαρά...

''Αγάπη είναι η χαρά και η αγαλλίαση που
ο άλλος υπάρχει και μόνο''  Γ. Ζίνκερ.

Πιστεύω στον άνθρωπο σημαίνει..

''Πιστεύω στον άνθρωπο'' σημαίνει πως εκτιμώ τόσο την αξία του, όσο και την τεράστια δυνατότητά του να αναπτυχθεί. Είμαστε η ανθρωπότητα, και πρέπει να αντιληφθούμε πως το ταλέντο, τα έργα,
οι αρετές και η ομορφιά των άλλων μπορούν να μας κάνουν υπερήφανους τόσο για την προέλευσή
μας, όσο και για τον προορισμό μας,

Το μυαλό θα 'πρεπε να είναι...

Το μυαλό θα ΄πρεπε να είναι σαν το νερό της λίμνης, που υποχωρεί χωρίς καμία αντίσταση
σε ότι πέσει μέσα. Κι αφού πάντα υποχωρεί, τίποτα δεν μπορεί να το βλάψει. Μπορούμε να
δοκιμάσουμε να το χτυπήσουμε με το πιο βαρύ αντικείμενο ή να το κόψουμε με το πιο κο-
φτερό μαχαίρι, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να το πληγώσουμε. Το νερό αντέχει και αφήνει
να περάσει μέσα του αυτό που έρχεται απέξω.
Κάποιες φορές προσπαθούμε να γίνουμε σθεναροί και αδιαπέραστοι σαν την πέτρα, και δεν
καταλαβαίνουμε ότι, ακριβώς όταν αντιστεκόμαστε, είναι που καταλήγουμε να πληγωθούμε.
Αν ήμασταν σαν το νερό, τότε θα γινόμαστε άτρωτοι. Τίποτα δεν θα μπορούσε να μας πονέ-
σει και τίποτα δεν θα μας ράγιζε την καρδιά. Θ' αφήναμε τα πράγματα να μας διαπερνούν,
κι έπειτα θα συνερχόμαστε και θα ηρεμούσαμε. Το να δέχομαι ότι κάθε πράγμα είναι αυτό
που είναι, στη μέγιστη έκφρασή του, σημαίνει ακριβώς αυτό: ότι γινόμαστε σαν το νερό
της λίμνης.

Δεν υπάρχει στον κόσμο...

Δεν υπάρχει στον κόσμο πράγμα πιο απαλό απ' το νερό, κι όμως...
Τίποτα δεν περνά πάνω απ' τα δυσκολότερα εμπόδια καλύτερα
απ' αυτό, για να συνεχίσει την πορεία του.           ΛΑΟ ΤΣΕ.

Φτιάχνουμε σπίτια όλο...

Φτιάχνουμε σπίτια όλο και μεγαλύτερα..και οικογένειες όλο και μικρότερες.
Κερδίζουμε περισσότερα...μα έχουμε λιγότερα.
Αγοράζουμε περισσότερα...μα τα χαιρόμαστε λιγότερο.
Ζούμε σε κτίρια πιο ψηλά...αλλά μια ζωή χωρίς βάθος.
Ταξιδεύουμε σε δρόμους πιο ανοιχτούς...με μυαλά όλο και πιο στενά.
Έχουμε περισσότερες ανέσεις...αλλά ζούμε πιο στενάχωρα.
Έχουμε περισσότερες γνώσεις.. και λιγότερη επίγνωση.
Περισσότερους ειδικούς...και λιγότερες λύσεις.
Περισσότερα φάρμακα...και λιγότερη υγεία.
Είναι η εποχή του γρήγορου φαγητού...και της αργής χώνευσης.
Των φανταστικών σπιτιών...με διαλυμένες οικογένειες.
Που θυμώνουμε πολύ γρήγορα...αλλά αργούμε να συγχωρήσουμε.
Που φεύγουμε πολύ νωρίς...και γυρίζουμε πάντα αργά.
Υψώνουμε της σημαίες της ισότητας...αλλά κρατάμε τις προκαταλήψεις.
Έχουμε την ατζέντα μας γεμάτη με τα τηλέφωνα φίλων....
που δεν τους τηλεφωνούμε ποτέ.
Και τα ράφια της βιβλιοθήκης μας γεμάτα βιβλία...
που δεν θα διαβάσουμε ποτέ.
Κερδίζουμε χρόνο στη ζωή...αλλά δεν ξέρουμε πως να τη ζήσουμε.
Αποκτάμε όλο και περισσότερα πράγματα...και σχεδόν όλα τα χαραμίζουμε.
                                                                                  ΡΙΜΠΟΤΣΕ.

Η πνευματικότητα είναι...

Η πνευματικότητα είναι η σπίθα του Θεού στον άνθρωπο.

Το Κόκκινο Σύννεφο, ο περίφημος αρχηγός...

Το Κόκκινο Σύννεφο, ο περίφημος αρχηγός της φυλής, φωνάζει μια μέρα μπροστά του
τους τρεις γιους του΄Αισθάνεται ότι γερνάει και πρέπει να διαλέξει διάδοχο.
Η φυλή δεν πρέπει να έχει τρεις αρχηγούς. Αν του συμβεί κάτι, ένας και μόνο θα πρέπει
να τον διαδεχθεί, κι είναι δική του ευθύνη να αποφασίσει ποιος.
''Παιδιά μου'' τους λέει μόλις παρουσιάζονται μπροστά του, ''σας κάλεσα εδώ για να
διαλέξω ανάμεσά σας τον διάδοχό μου. Για να μπορέσω να διαλέξω σωστά, αποφάσισα
να σας θέσω μια δοκιμασία. Θ' ανεβείτε στο Ιερό Βουνό, τον τεράστιο βράχο που κανένας
μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να υποτάξει. Αυτός που πρώτος θα τα καταφέρει, θα είναι ο
εκλεκτός μου.''
Ορίζεται η δοκιμασία και τα παιδιά δέχονται την πρόκληση του πατέρα τους, περισσότερο
από σεβασμό παρά από φιλοδοξία.
Μια βδομάδα μετά, τη μέρα της Νέας Σελήνης, τη νύχτα των καλύτερων οιωνών, οι τρεις
νέοι αρχίζουν να σκαρφαλώνουν με πολλή όρεξη και με το όνειρο να νικήσουν το βουνό.
Εντούτοις, ο ένας πρώτα κι οι άλλοι μετά, γυρίζουν ηττημένοι.
Η ανάβαση στο βουνό είναι πραγματικά αδύνατη. Ένας ένας, παρουσιάζονται μπροστά
στον πατέρα τους για να παραδεχτούν την ήττα τους.
Έχοντας απέναντί του το τρίτο από τα παιδιά του, ο αρχηγός αφήνει να φανεί η απογοή-
τευσή του. ''Βλέπω ότι το Ιερό Βουνό σε νίκησε κι εσένα...''
''Ναι, και λυπάμαι, πατέρα, αλλά αυτή ε΄ναι η αλήθεια. Προς το παρόν με νίκησε ο Βράχος..''
''Προς το παρόν; Θέλεις να πεις, δηλαδή, ότι έφτασες πολύ κοντά στο στόχο. Έτσι είναι;''
ρωτάει ο αρχηγός.
''Όχι...δεν έφτασα ούτε στα μισά της πλαγιάς του βουνού'' λέει αυτός που αργότερα θα γινόταν
ο αρχηγός της φυλής. ''Ξέρω, όμως, ότι εκείνο έχει ήδη φτάσει στο τελικό του μέγεθος, ενώ..
εγώ ακόμη μεγαλώνω,''                                                                  Παράδοση των Σιού.

Τα λουλούδια θ' ανθίσουν...

Τα λουλούδια θ' ανθίσουν στον κήπο σου,
αλλά αν δεν ανοίξεις το παράθυρο
δεν θα χαρείς ποτέ τ' άρωμά τους.

Τα χελιδόνια θα ξανάρθουν την άνοιξη,
αλλά αν μείνεις κλεισμένος στο υπόγειο
δεν θα ξέρεις καν πως τελείωσε ο χειμώνας.

Ο ήλιος σίγουρα θα ξαναβγεί αύριο,
αλλά αν δεν σηκώσεις τα μάτια στον ουρανό,
οι ακτίνες δεν θα σου φωτίσουν το πρόσωπο.

Αν μένεις ακίνητος, υπερβολικά ακίνητος,
παύεις να είσαι άνθρωπος, γίνεσαι άγαλμα,
και η ζωή παύει να κυλάει μέσα σου.

Το ψέμα πάντοτε προσαρμόζεται....

Το ψέμα πάντοτε προσαρμόζεται τέλεια στην κατάσταση του καθενός.
Είναι πολύ φιλικό, δε σου ζητάει τίποτα, δε σε πιέζει ούτε σε υποχρε-
ώνει να δεσμευτείς σε κάτι, είναι έτοιμο ανά πάσα στιγμή να σ' εξυπη-
ρετήσει, ενώ με την αλήθεια συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Όχι μόνο είναι συνήθως αρκετά ενοχλητική, αλλά είμαστε πάντοτε
εμείς εκείνοι που πρέπει να προσαρμοστούμε σ' αυτήν. Σε όλη την
αλήθεια. Κι αυτό γιατί, είτε μας αρέσει είτε όχι, η αλήθεια, σε αντί-
θεση με τον αντίποδά της, δε δέχεται περικοπές.Μισή αλήθεια δεν
είναι ποτέ αξιόπιστη. Είτε είναι όλη η αλήθεια, είτε δεν είναι εντελώς
αλήθεια.

Δυστυχείς είναι όσοι...

Δυστυχείς είναι όσοι, αντί ν' αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα,
προσπαθούν να την αποφύγουν.
Δυστυχείς είναι όσοι, αντί να θέτουν τις προσπάθειες και την
ενεργητικότητά τους στην υπηρεσία της επίλυσης ενός προβλήματος,
προτιμούν να αρνούνται τόσο την ύπαρξή του, όσο και τις περιστάσεις
που το δημιούργησαν.
Δυστυχείς είναι όσοι, αντί ν' αποδεχτούν τον πόνο μιας ματαίωσης ή
μιας απώλειας, γεμίζουν τη ζωή τους με υποκατάστατα και περισπασμούς
για να μην τον σκέφτονται.
Δυστυχείς είναι όσοι αρνούνται ότι δεν είναι δυνατόν να είναι σε όλους
αρεστοί και γι' αυτό επινοούν να επιδεικνύουν ένα ευχάριστο προσωπείο
στους ανθρώπους που τους περιβάλλουν.
Δυστυχείς είναι όσοι θεωρούν ότι η πραγμάτωσή τους εξαρτάται από το
τι κάνουν ή σκέφτονται οι άλλοι.
Δυστυχείς είναι τέλος, αυτοί που τίποτα δεν τους φαίνεται ποτέ αρκετό.
                                                          Χόρχε Μπουκάϊ.

Αν συνδεθώ με την ψυχή...

Αν συνδεθώ με την ψυχή μπορώ ν' ανέβω στην κορυφή του βουνού,
αλλά αν ακούσω το κάλεσμα του πνεύματος μπορώ να συνεχίσω ν' ανεβαίνω.

Πόση αγάπη υπάρχει...

Πόση αγάπη υπάρχει στον κόσμο ! Άφθονη σαν ποτάμι
που χύνεται μέσα σ' έναν κάμπο. Ανθισμένη σαν ένας
λόφος κόκκινος από τις παπαρούνες, που σε φωνάζουνε
να τις κόψεις. Δεν έχεις παρά να σκύψεις να τις κόψεις.
                          Στρατής Μυριβήλης.

Ένας πολύ πιστός άνθρωπος...

Ένας πολύ πιστός άνθρωπος ένιωθε πως ήταν πολύ κοντά στο να λάβει τη φώτιση για το πως να
συνεχίσει τον δρόμο του. Κάθε νύχτα, πριν πέσει να κοιμηθεί, παρακαλούσε τον Θεό να του στεί-
λει ένα σημάδι για το πως θα έπρεπε να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του. Πέρασε έτσι δυο τρεις εβδο-
μάδες σε μια κατάσταση μυστικιστική, περιμένοντας να λάβει ένα θεϊκό σημάδι.
Ώσπου μια μέρα, περνώντας μέσα από το δάσος, βλέπει ένα ελαφάκι ξαπλωμένο στο έδαφος, πλη-
γωμένο, με το ένα πόδι μισοσπασμένο. Μένει να το κοιτάζει και ξαφνικά.. εμφανίζεται ένα πούμα.
Στη θέα του αισθάνεται να παγώνει. Το πούμα εκμεταλλευόμενο την κατάσταση, είναι έτοιμο να
κατασπαράξει το ελαφάκι.
Άφωνος και παράλυτος από φόβο, μένει να κοιτάζει τη σκηνή, τρέμοντας στην ιδέα ότι το πούμα
δεν θα ικανοποιηθεί μόνο με το ελαφάκι αλλά μετά θα επιτεθεί και στον ίδιο. Ξαφνικά, βλέπει το
πούμα να πλησιάζει το ελαφάκι. Και τότε, συμβαίνει κάτι ανέλπιστο: αντί να το κατασπαράξει, το
πούμα αρχίζει να του γλείφει τις πληγές.
Μετά φεύγει και γυρίζει με μερικά βρεγμένα κλαδιά που τα σπρώχνει με το πόδι του κοντά στο ελαφάκι για να μπορέσει εκείνο, όπως είναι ξαπλωμένο, να πιει λίγο νερό. Κατόπιν πάει και φέρνει
λίγη υγρή χλόη και τη σπρώχνει κι αυτήν κοντά στο ελαφάκι για να φάει. Απίστευτο.
Την άλλη μέρα, ο άντρας επιστρέφει σ' εκείνο το μέρος και βλέπει το ελαφάκι να είναι ακόμη ξαπλωμένο εκεί, και το πούμα να έρχεται ξανά για να το ταϊσει, να του γλείψει τις πληγές και να
του δώσει να πιει. Τότε σκέφτεται ο άντρας;
''Αυτό είναι το σημάδι που έψαχνα, είναι προφανές. Ο Θεός σου προμηθεύει αυτό που έχεις ανά-
γκη. Το μόνο που δεν πρέπει να κάνεις εσύ είναι να αγχώνεσαι και να τρέχεις απελπισμένος πίσω
από τα πράγματα''.
Παίρνει λοιπόν το μπογαλάκι του, κάθεται στην πόρτα του σπιτιού του και περιμένει να του φέρει
 κάποιος να φάει και να πιει. Περνάνε δυο ώρες, περνάνε τρεις, έξι ώρες, μια μέρα, δυο μέρες, τρεις
μέρες...κανένας όμως δεν του δίνει τίποτε. Όσοι περνάνε από μπροστά του τον κοιτάνε, κι αυτός
παίρνει ύφος κακομοίρη, μιμούμενος το τραυματισμένο ελαφάκι. Παρ' όλα αυτά, όμως, δεν του
δίνουν τίποτα. Ώσπου μια μέρα περνάει κάποιος πολύ σοφός που ζούσε στο χωριό, κι ο καημένος
ο άνθρωπος, που τώρα πια αισθάνεται μεγάλη αγωνία, του λέει:
''Ο Θεός με ξεγέλασε. Μου έστειλε ένα λάθος σημάδι για να με κάνει να πιστέψω ότι τα πράγματα
ήταν με τον άλφα τρόπο ενώ ήταν με τον βήτα. Γιατί μου το ΄κανε αυτό; Εγώ είμαι ένας άνθρωπος
πιστός..'' Και του διηγείται τι είδε στο δάσος..
Ο σοφός τον ακούει και ύστερα του λέει:
''Θέλω να ξέρεις κάτι. Είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος πολύ πιστός. Ο Θεός δεν στέλνει σημάδια χωρίς
λόγο. Ο Θεός σου έστειλε αυτό το σημάδι για να μάθεις''.
Τον ρωτάει τότε ο άντρας: '' Γιατί με εγκατέλειψε;''
Και ο σοφός του απαντάει:
''Τι κάνεις εδώ εσύ, που είσαι ένα πούμα έξυπνο και δυνατό, ικανό να παλεύεις; Κάθεσαι και παρι-
στάνεις το ελαφάκι; Η θέση σου είναι να ψάξεις να βρεις ένα ελαφάκι να βοηθήσεις. Να βρεις κά-ποιον που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του, με τα δικά του μέσα..''

Υποφέρουμε από ένα είδος...

Υποφέρουμε από ένα είδος συναισθηματικής υπανάπτυξης
που μας ωθεί σε συμπεριφορές αυτοκαταστροφικές,
τόσο στη δημόσια ζωή μας, όσο και στην προσωπική.
Επείγει να βρούμε έναν δρόμο που θα μας επιτρέψει
ν' ανακαλύψουμε τον τρόπο να είμαστε πιο υγιείς.
Ο δρόμος αυτός συνδέεται στενά με την αγάπη
και την πνευματικότητα.
 Η αγάπη είναι η καλύτερη ένδειξη υγείας του ανθρώπου,
είναι το ακριβώς αντίθετο της επιθετικότητας,
του φόβου και της παράνοιας, που με τη σειρά τους
αντιπροσωπεύουν την παθολογία που μας χωρίζει.
                                     Κλαούντιο Ναράνχο.

Κάθε ανθρώπινη σκέψη....

Κάθε ανθρώπινη σκέψη και κάθε ανθρώπινη πράξη βασίζονται ή στην αγάπη ή στον φόβο.
Δεν υπάρχει άλλο ανθρώπινο κίνητρο και όλες οι άλλες ιδέες δεν είναι παρά παράγωγα
αυτών των δύο. Είναι απλώς διαφορετικές εκδοχές, διαφορετικές παραλλαγές πάνω στο
ίδιο θέμα.
Η αγάπη είναι η ενέργεια που διαστέλλει, ανοίγει, στέλνει προς τα έξω, μένει, αποκαλύπτει,
μοιράζεται, γιατρεύει.
Ο φόβος είναι η ενέργεια που συστέλλει, κλείνει, μαζεύει, το βάζει στα πόδια, κρύβεται,
συσσωρεύει, βλάπτει.
Ο φόβος τυλίγει τα σώματά μας με ρούχα, ενώ η αγάπη μας επιτρέπει να στέκουμε γυμνοί.
Ο φόβος κρατάει γερά και προσκολλάται σε όλα όσα έχουμε, ενώ η αγάπη χαρίζει όλα
όσα έχουμε.
Ο φόβος σφίγγει δυνατά, η αγάπη αγκαλιάζει τρυφερά.
Ο φόβος αδράχνει, η αγάπη ελευθερώνει.
Ο φόβος προκαλεί πόνο, η αγάπη ανακουφίζει.
Ο φόβος επιτίθεται, η αγάπη επανορθώνει.
Κάθε ανθρώπινη σκέψη, λόγος ή πράξη βασίζονται στο ένα ή στο άλλο συναίσθημα.
Δεν έχεις επιλογή σ' αυτό επειδή δεν υπάρχει τίποτε άλλο από το οποίο να επιλέξεις.
Αλλά έχεις ελεύθερη επιλογή στο ποιο από τα δύο θα επιλέξεις.  

Ο Θεός μας επιτρέπει....

Ο Θεός μας επιτρέπει ν' ακολουθήσουμε τον δρόμο μας. Δεν μας εξαναγκάζει
ν' αγαπάμε, ούτε να μπούμε σαν αγέλη στον Παράδεισο, ούτε μας υποχρεώνει
ν' αναγνωρίζουμε την παρουσία Του. Μόνο μια πρόσκληση μας απευθύνει.
Επιλέγουμε κάθε στιγμή κι άλλοτε οι επιλογές μας σμιλεύονται απ' τη συμπό-
νια και την αγάπη, άλλοτε πάλι απ' τον φόβο, τον φθόνο, τον θυμό, το μίσος
και την περηφάνια. Από τα παιδικά μας χρόνια ίσαμε τώρα επιλέγουμε.
Ελπίζω ότι ο Θεός, μέσα στο άπειρο έλεός Του, ακόμα κι απ' την κόλαση θα
μας αφήσει να διαλέξουμε τον Παράδεισο. Βέβαια, δεν αποκλείεται καθόλου
οι επιλογές μας μετά θάνατον να είναι της ίδιας τάξεως με αυτές που κάναμε
εν ζωή.
Στο ''Μεγάλο Διαζύγιο'', το βιβλίο του C.S. Lewis, ένα τουριστικό λεωφορείο
αναχωρεί καθημερινά απ' την κόλαση και μεταφέρει τους βαρύθυμους επιβά-
τες του στον Παράδεισο για μια ημερήσια εκδρομή. Δεν είναι ποτέ γεμάτο και
επιστρέφει συνήθως με όσους επιβάτες ξεκίνησε, παρότι όποιος το επιθυμεί
μπορεί άνετα να κατέβει και να μείνει εκεί.
Όμως για τους τουρίστες απ' την κόλαση, ακόμη και τα περίχωρα του Παρά-
δείσου είναι υπερβολικά λαμπερά και το γρασίδι που πατούν αιχμηρό. Όλα
γύρω τους είναι τόσο σπαρακτικά αληθινά. Και το χειρότερο...στον Παρά-
δεισο συναντούν ανθρώπους που θα 'διναν τα πάντα για να τους αποφύγουν.
Όσο μεγαλώνουμε, τόσο αναπαράγουμε τις παλιές μας συνήθειες και υπερα-
μυνόμαστε των επιλογών μας, μεταγράφοντάς τες, ενίοτε σε ιδεολογία, σε
φιλοσοφικές θεωρίες, ακόμα και σε θεολογία.
Η επανάληψη αγιοποιεί τις επιλογές μας.   Jim Forest.

Η συμμετοχή μας στην εκκλησία.

Παρότι η συμμετοχή μας στην Εκκλησία δεν αρκεί για την σωτηρία μας,
εμείς την έχουμε ανάγκη. Γιατί, όπως μας είπε ο Χριστός, κάθε φορά που
δυο-τρεις από μας συναγόμαστε στο όνομά του, είναι κι Αυτός παρών,
γιατί η Εκκλησία είναι ο θεματοφύλακας των ιερών κειμένων και του
Πιστεύω, γιατί έχουμε ανάγκη να συμμετέχουμε σε μία κοινότητα δοξο-
λογίας και ανάμνησης, ευγνωμοσύνης, στοχασμού και μυστηριακής
συνάντησης, διότι ο Ιησούς μας κάλεσε να Τον βρίσκουμε στη μοιρασιά
του ψωμιού, διότι η Εκκλησία είναι εκείνη η κοινότητα που ανεξάρτητα
απ' το που βρισκόμαστε, αποσκοπεί στη μέγιστη δυνατή συνείδηση της
παρουσίας του Θεού, που αρνείται τα σύνορα και δεν ανεμίζει σημαίες,
που μας βοηθά να συνδεόμαστε με ανθρώπους, τους οποίους σε διαφο-
ρετική περίπτωση θα απορρίπταμε, θα καταδικάζαμε ως εχθρούς.
Χρειαζόμαστε μία κοινότητα πίστης, για να γευτούμε την συγχώρηση
του Θεού, κάθε φορά που, σαν τους βιαστικούς διαβάτες που αγνόησαν
τον τραυματισμένο καθοδόν προς την Ιεριχώ, ζούμε τυφλοί κι αδιάφοροι,
ανυποψίαστοι για το ότι ο Ιησούς κρύβεται σ' αυτούς που αποφεύγουμε,
σ' αυτούς που είμαστε έτοιμοι να συντρίψουμε.
Την έχουμε λοιπόν ανάγκη, σαν σχολείο αγάπης, ελέους και θεραπείας.
                                                                         Jim Forest.

Καλό το να μη βλάπτεις...

Καλό το να μη βλάπτεις, αλλά καλύτερο το να ευεργετείς.
Ωραίο το να μη σκοτώνεις, αλλά ομορφότερο το να σώζεις μια ζωή! Jim Forest.

Τα τείχη που χτίζουμε....

Τα τείχη που χτίζουμε στη γη, δεν φτάνουν στον ουρανό.