...Ήταν σαν τους περισσότερους γονείς. Καλοί και δύσκολοι.
Φυσιολογικοί και προβληματικοί. Οι γονείς μας δίδονται και
ως πρόβλημα. Ως σταυρός. Μας προκαλούν να τους ξεπερνάμε,
και να τους ακούμε και να μην τους ακούμε. Ο καθένας μας
γεννιέται με μυαλό. Η αποδέσμευση από την επιρροή τους
αποτελεί δικό μας άθλημα. Δεν αντέχω τις κλάψες, πως οι
γονείς μου με εμπόδισαν, οι γονείς μου με κατέστρεψαν.
Πρέπει να είσαι καταστρέψιμος για να σε χαλάσουν οι άλλοι.
Κανείς μα κανείς δεν μπορεί να σε τσακίσει αν δεν συμφωνείς,
ούτε καν οι γονείς σου. Σας το ξαναλέω,επειδή τελευταία ακούω
πολλά στην τηλεόραση για τον τρομερό και φοβερό ρόλο των
γονέων: Υπερβολές!
Δεν σε κάνουν οι γονείς αυτό που είσαι, ούτε αυτό που γίνεσαι.
Σε προκαλούν να επαναστατήσεις, σου δίνουν βοήθεια αλλά σου
θέτουν και εμπόδια, αυτός είναι ο ρόλος τους. Στα ευαγγέλια, ο
άσωτος υιός ήταν ο πρωταγωνιστής, ο εξελίξιμος, ο άλλος, ο
υπάκουος, ήταν ένα χολωμένο βουτυρόπαιδο.
Καταλαβαίνετε πως κι ο Θεός ζητά να έχουμε κότσια, να Τον
παραδεχόμαστε ή όχι, ελεύθερα. Να φεύγουμε πριν γυρίσουμε,
Του αρέσουν οι κόντρες. Μας θέλει ζωντανούς, δραστήριους,
έξυπνους. Τους υπόλοιπους μάλλον θα τους βαριέται...
Μάρω Βαμβουνάκη..