Εσταυρωμένε Χριστέ μας...

Εσταυρωμένε Χριστέ μας,
το τσουχτερό κρύο που ένιωθες πάνω στο Σταυρό
δεν ήταν από τον αγέρα,
αυτό Εσύ, ήξερες να το αντέχεις.
Ήταν από τις παγωμένες μας καρδιές.

Δεν ήταν τα ραπίσματα, ούτε οι μαστιγώσεις
που πονούσαν το λυγισμένο Σου κορμί.
Αλλά το μίσος το ανθρώπινο σου έσκιζε την καρδιά.
Το μίσος που μετέτρεψε τα βάγια σε καρφιά.

Το δάκρυ που κύλησε από τα πάναγνα μάγουλά Σου,
δεν ήταν από τις κακουχίες του σώματός Σου.
Ήταν από τη θέρμη της παράκλησή Σου να συγχωρεθούμε.
Γιατί, Εσύ, όση δύναμη είχες, την είχες κάνει βέλος
προς τον Ουρανό, σ' εκείνο το ''άφες αυτοίς...''

Νερό μας ζήτησες, όχι επειδή διψούσες τόσο.
Αλλά για να μας δώσεις μιαν ευκαιρία, δρισίζοντάς Σε,
να συνέλθουμε, να έρθουμε σε συναίσθηση και να Σε
νιώσουμε -έστω- σαν έναν άνθρωπο που διψά.
Ούτε αυτό το καταφέραμε!
Να Σε δούμε σαν έναν ασήμαντο συνάνθρωπό μας!
                          Σοφία Κουβανίδου

-Έτσι πρέπει παιδί μου....

-Έτσι πρέπει παιδί μου. Ότι κάνεις, να το κάνεις με ευλάβεια. Να παρατηρείς
το κάθε τι και να παρακολουθείς τι θα νιώθεις. Τρώγε το φαϊ σου με ηρεμία
και συγκεντρωμένα. Κάνε τη, συνειδητή αυτή την ενέργεια. Μίλα στον σύν-
τροφό σου με γαλήνη ψυχής κοιτάζοντάς τον με βλέμμα βαθύ, το βλέμμα της
αγάπης και θα δεις τι θα σου αποκαλυφθεί: Ο χυμός της ζωής!
Η σύνδεσή σου μ' αυτά που σε περιβάλλουν, με την ύλη και το άϋλο, με το
τώρα και το παντοτινό, το γήινο και το ουράνιο. Με την ψυχή μέσα σ' αυτά.
Την αρχή της ύπαρξής τους.
-Δύσκολα πράματα αυτά, Δάσκαλε, να φτάσεις να τα πετύχεις, του είπα.
Και εξάλλου, πρέπει κι ο άλλος να ενεργεί έτσι.
- Όλο ''ο άλλος'', κι ''ο άλλος''. Αυτό μας έρχεται εύκολο να το λέμε για να τα
παρατάμε και να μην προσπαθούμε. Ένας φτάνει και περισσεύει, παιδί μου.
Πόσα μεγάλα πράματα δεν έχουν γίνει στην ανθρωπότητα, από την προσπά-
θεια ενός και μόνο ανθρώπου. Αγώνας όσο γίνεται κορίτσι μου. Αυτό έχει
ξεχάσει η γενιά σας, αυτό αποφεύγει, και γι' αυτό δυστυχεί!
                      ''Κάποιος να με νοιάζεται'' Σοφία Κουβανίδου.

''Η ζωή είναι γεύση....

''Η ζωή είναι γεύση, μα θέλει τέχνη για να τη χαρείς. Το μυστικό είναι να
φαντάζεσαι ότι την πίνεις με μικρές γουλιές, από ένα ποτήρι που δεν βλέ-
πεις τον πάτο του και έτσι δεν αγωνιάς ποτέ για το πόσες γουλιές έμειναν.
Φροντίζεις μόνο την απόλαυση της κάθε στιγμής. Και αν κάποια γουλιά
είναι πικρή, είναι γιατί πρόκειται περί γεύσης.
Και η γεύση έχει πολλές ποικιλίες''.           Σοφία Κουβανίδου

Είχα πολύ σεβασμό στο γράψιμο...

Είχα πολύ σεβασμό στο γράψιμο. Κι' ήταν ο πατέρας μου που μου
είχε εμπνεύσει αυτόν τον σεβασμό.
-Το γράψιμο είναι πράγμα ιερό, μου είχε εξηγήσει. Η καλλιγραφία
μοιάζει μ' ένα τυπικό. Το πιο ιερό τυπικό. Διότι εκείνος που γράφει
φανερώνει συμβολικά, με τα δάχτυλά του και την πέννα του, το
μυστήριο της Αγίας Τριάδας, το μυστήριο της ενσαρκώσεως, της
ταφής και της Ανάστασης του Χριστού..........
-Οποιαδήποτε γραφή, οποιοδήποτε κι αν είναι το περιεχόμενό της,
μου εξήγησε ο πατέρας μου, είναι μια θεολογία... Φανερώνει κατ'
αρχήν το σύμβολο της Αγίας Τριάδας. Διαβάζουμε: ''Eν αρχή ήν 
ο Λόγος. Και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν. Και Θεός ήν ο Λόγος. 

Πάντα δι' αυτού εγένετο.[Ιωάν. ά 1-3].Όταν γράφεις μια λέξη, γεννάς
απ' τον εαυτό σου τον ίδιο σου τον λόγο, όπως ο Θεός γέννησε τον
Υιόν. Έπειτα, ο λόγος που γράφεις, παίρνει μορφή στα καλλιγραφικά
γράμματα. Όπως ο Χριστός πήρε τη μορφή του ανθρώπου. Εν συνεχεία
ο λόγος, η λέξη που γεννήθηκε από σένα πεθαίνει, όπως ο Χριστός
πέθανε επί του σταυρού, μέσα στις γραμμές που χάραξες....
Αργότερα συ ο ίδιος ή κάποιος άλλος θα διαβάσει τη γραμμένη σου
λέξη. Και ο λόγος, που γεννήθηκε εκ του μηδενός από σένα και τοποθε-
τήθηκε σε γράμματα δια της γραφής, όπως ο Χριστός τοποθετήθηκε στον
τάφο, θα αναστηθεί  στη σκέψη ενός άλλου ανθρώπου.
Οι λέξεις που γράφονται μπορεί να γίνουν σπίτια, αν γράφτηκαν από
αρχιτέκτονες, μηχανές, αν γράφτηκαν απ' τους εφευρέτες, δάκρυα ή
φωνές χαράς, αν γράφτηκαν από ποιητές... Κάθε γραφή είναι ένα σύμβο-
λο της δημιουργίας, που βγήκε από το μηδέν, σύμβολο του θανάτου και
της αναστάσεως δια του Λόγου... Κάθε γραφή είναι μια θεολογία, μια
γνωριμία του Θεού.....      Virgil Gheorghiou ''Ενα όνομα για την αιωνιότητα''.

Μου φαίνεται κάποιες φορές...

Μου φαίνεται κάποιες φορές σαν να ριπίζει ο Κύριος με την ανάσα Του
τούτη τη φτωχή χωνεμένη θράκα της κτίσης και να τη μετατρέπει σε
φεγγοβολή-για μια στιγμή ή για ένα χρόνο ή για το διάνυσμα μιας
ολόκληρης ζωής. Και στη συνέχεια, βυθίζεται και πάλι στον εαυτό
της, και κανένας δεν θα μπορούσε κοιτώντας τη να φανταστεί ότι
έχει καμία σχέση με τη φωτιά ή με το φως. Αυτό είχα πει στο κήρυγ-
μα της Πεντηκοστής. Το έχω αναλογιστεί αρκετά εκείνο το κήρυγ-
μα και υπάρχει εντός του κάμποση αλήθεια.
Αλλά ο Κύριος είναι πιο αφοσιωμένος και πολύ πιο σπάταλος από
ότι το κήρυγμα άφηνε να εννοηθεί. Όπου κι αν στρέψεις τη ματιά
σου, ο κόσμος μπορεί να λάμψει σαν μεταμόρφωση. Δεν σου ζητά
τίποτα άλλο, πέρα από μια μικρή προθυμία να τη δεις.
Μόνο που ποιος έχει το κουράγιο να την αντικρίσει;    ''Γκίλιαντ'' 

Μονάχα εκείνο που είναι...

Μονάχα εκείνο που είναι ξέχωρο από τη δικά μου ύπαρξη,
μπορεί να αμφισβητηθεί από μένα. Πως μπορώ συνεπώς
να αμφιβάλλω για τον Θεό, ο Οποίος είναι η ύπαρξή μου;
Το να αμφιβάλλω για τον Θεό είναι σαν να αμφιβάλλω
για τον εαυτό μου.                           ''Γκίλιαντ''

Αξίζει να ζήσεις....

Αξίζει να ζήσεις αρκετά, ώστε να ξεπεράσεις
οποιαδήποτε αφορμή παραπόνου τύχει στη ζωή σου.
Να ένας ακόμη λόγος να προσέχεις την υγεία σου.
                                                             ''Γκίλιαντ''