Οι άνθρωποι του απλού λόγου....

Οι άνθρωποι του απλού λόγου, του απλού χαμόγελου, της απλής συγνώμης στηρίζουν τον κόσμο και σώζουν την ανθρώπινη ιστορία. Πάντα έζησαν και πάντα θα ζουν περιφρονημένοι, περίγελως των ισχυρών. Όμως πάντα ήταν και πάντα θα είναι καταφύγιο των πονεμένων και βάλσαμο της πίκρας.  Είναι όλοι εκείνοι που, όπως έλεγε η Μητέρα Τερέζα, κατάλαβαν ότι δεν είναι ικανοί για μεγάλο καλό. Είναι όμως αρκετοί για πολλά μικρά καλά κάθε μέρα. Τι κι αν τα χέρια είναι μικρά; Το δάκρυ τους, ακόμα και για το τελευταίο παιδάκι, που ζητιανεύει γωνία Πατησίων και Χαλκοκονδύλη, κρατάει ανοιχτό παράθυρο, για να περάσει η θεϊκή ματιά μέχρι εμάς.

Η ουσία και η ποιότητα της ζωής ανθίζουν τη στιγμή, που η ανάγκη του ''υπηκόου'' δεν γίνεται φακελάκι για τον δημόσιο υπάλληλο, την στιγμή που μια καριέρα φρενάρει λίγο για να δεχτεί ένα παιδικό μάγουλο το χάδι ενός υπεραπασχολημένου γονιού, τη στιγμή, που δεν πουλάς τον ''κολλητό''σου για ένα χτύπημα στην πλάτη από τον προϊστάμενο.
Όταν παραχωρήσεις την προτεραιότητα που σου ανήκει, όταν επιμείνεις να μην γίνεις καχύποπτος
με τους ανθρώπους, όταν ξέρεις ότι έχεις δίκιο αλλά μένεις σιωπηλός παρών την ώρα των συνεπειών του λάθους του αδελφού σου, τότε διασώζεις την ποιότητα και την ουσία μιας άλλης, κρυμμένης ζωής.                                                                           
                                                   ''Τα μυστικά του καιρού''  -Ηλίας Λιαμής-

Ο Πόνος.....

Ο Πόνος: Συχνός, όπως η θύελλα στον ωκεανό. Βίαιος σαν τον σίφουνα.
Αδάμαστος σαν την τρικυμία. Ξαπλωμένος παντού σαν το αλάτι που
διαποτίζει και την τελευταία σταγόνα του θαλασσινού νερού.
Συνυφασμένος με τη ζωή μας τόσο στενά, ώστε ένας σύγχρονος σοφός,
εξετάζοντας τον περίφημο αφορισμό του Καρτέσιου: ''Σκέπτομαι, άρα
υπάρχω'', διερωτάται, αν δεν θα ήταν πραγματικότερος και φιλοσοφικό-
τερος με την τροποποίηση: ''Υποφέρω, άρα υπάρχω''.
Γιατί λέγει,υπάρχουν άνθρωποι που ποτέ δεν εσκέφθησαν.
Δεν υπάρχει όμως κανένας, που να μην υπέφερε.!

Δε με ενδιαφέρει τι δουλειά κάνεις…Δε με ενδιαφέρει πόσο χρόνων είσαι…Δε με ενδιαφέρει ποιοί πλανήτες είναι γύρω από το φεγγάρι σου…Δε με ενδιαφέρει να μάθω πόσα λεφτά έχεις…Δε με ενδιαφέρει που και τι έχεις σπουδάσει… Θέλω να ξέρω τι σε κάνει να πονάς κι αν τολμάς να ονειρευτείς το να καταφέρεις να κάνεις αυτό που η καρδιά σου λαχταρά. Θέλω να ξέρω αν έχεις αγγίξει το βάθος της δικής σου λύπης, αν είσαι ανοιχτός στις προδοσίες ή αν έχεις ζαρώσει από το φόβο. Αν μπορείς να χορέψεις στην αγριάδα και να αφήσεις την έκσταση να σε γεμίσει χωρίς να ανησυχείς και να πρέπει να προσέχεις να είσαι ρεαλιστής και να θυμάσαι τα όρια σου. Θέλω να ξέρω αν τολμάς να απογοητεύσεις κάποιον με το να είσαι ο εαυτός σου. Αν αντέχεις την κατηγορία αρκεί να μην προδώσεις τη δική σου ψυχή. Θέλω να ξέρω αν μπορείς να δεις την ομορφιά ακόμη και όταν δεν είναι όμορφη η μέρα. Θέλω να ξέρω αν κάτι σε στηρίζει μέσα σου όταν όλα έξω καταρρέουν. Θέλω να ξέρω αν μπορείς όταν είσαι μόνος με τον εαυτό σου να απολαμβάνεις αυτές τις μοναχικές στιγμές. Θέλω να ξέρω αν μπορείς να σταθείς στην άκρη της θάλασσας και να φωνάξεις στο ασήμι της πανσελήνου και στο χρυσάφι το ήλιου “Ναι είμαι άνθρωπος σημαντικός και η ζωή μου ανήκει!”

Ποίημα ανώνυμης Ινδιάνας.