Τα δυο δάκρυα.

Από τη γη  δυο δάκρυα: θερμά μαργαριτάρια,
ανέβηκαν και στάλαξαν στου Πλάστου τα ποδάρια.
Κι είπε το πρώτο τρέμοντας εμπρός στο θείο θρόνο:
''Εμένα μ' έβγαλε η καρδιά για το δικό της πόνο''.
Κι ο Πλάστης αποκρίθηκε: ''Ούτε στιγμή μη χάνεις!
Σύρε να γίνεις βάλσαμο, τον πόνο της να γιάνεις''.
Κι είπε και τ'' άλλο τρέμοντας εμπρός στο θείο θρόνο:
''Εμένα μ' έβγαλε η καρδιά για κάποιο ξένο πόνο''.
Κι ο Πλάστης αποκρίθηκε: ''Εσύ μαζί μου μείνε!
Της ευσπλαχνίας τα δάκρυα, δικά μου δάκρυα είναι''!
                                           Ι. Πολέμης.

Υπάρχει ένα άλλο πρόβλημα με τη δύναμη...

Υπάρχει ένα άλλο πρόβλημα με τη δύναμη: η μοναξιά.
Εδώ υπάρχει μια ομοιότητα, σε μια τουλάχιστον διάσταση, μεταξύ
πολιτικής και πνευματικής δύναμης. Κάποιος που πλησιάζει την
κορυφή της πνευματικής εξέλιξης μοιάζει με κάποιον που βρίσκε-
ται στην κορυφή της πολιτικής δύναμης. Δεν υπάρχει κανένας άλλος
πιο πάνω για να φορτώσεις σ' αυτόν την ευθύνη.
Κανένας άλλος για να του ρίξεις το φταίξιμο. Κανένας άλλος για να
σου πει πως να πράξεις. Μπορεί ακόμα να μην υπάρχει κανένας στο
ίδιο επίπεδο για να μοιραστεί την αγωνία και την ευθύνη.
Άλλοι μπορούν να συμβουλεύουν, αλλά η απόφαση είναι δική σου
και μόνο δική σου. Εσύ μόνος είσαι υπεύθυνος.
Σε μιαν άλλη διάσταση, η μοναχικότητα μιας γιγάντιας πνευματικής
δύναμης είναι ακόμα μεγαλύτερη κι από τη μοναχικότητα της πολι-
τικής δύναμης. Και καθώς το επίπεδο της επί-γνωσής τους είναι σπά-
νια τόσο υψηλό όσο οι υψηλές θέσεις τους, οι πολιτικά ισχυροί σχεδόν
πάντα έχουν πλάϊ τους τους πνευματικά ίσους τους, με τους οποίους
μπορούν να επικοινωνούν.
Έτσι πρόεδροι και βασιλιάδες έχουν φίλους τους έμπιστούς τους.
Αλλά το πρόσωπο που έχει εξελιχθεί φτάνοντας στο ανώτατο επί-
πεδο επίγνωσης της πνευματικής δύναμης δε θα έχει ενδεχομένως
κανένα στον κύκλο των γνωριμιών του με τον οποίο θα μπορούσε
να μοιραστεί τέτοιο βάθος κατανόησης.
Ένα από τα πιο αλγεινά θέματα των Ευαγγελίων είναι η συνεχής
αίσθηση απογοήτευσης που έχει ο Χριστός διαπιστώνοντας ότι δεν
υπήρχε κανένας που να μπορούσε να τον καταλάβει αληθινά. Όσο
σκληρά κι αν προσπάθησε, όσο κι αν πρόσφερε το εαυτό Του, δεν
μπόρεσε να ανυψώσει τα μυαλά κι αυτών ακόμα των μαθητών του,
στο δικό Του επίπεδο. Οι σοφότεροι των ακολούθησαν αλλά δεν
μπόρεσαν να Τον φτάσουν και όλη η αγάπη Του δεν μπόρεσε να
Τον απαλλάξει από την ανάγκη να ηγείται βαδίζοντας μπρος τελείως
μόνος. Αυτό το είδος μοναχικότητας το ''μοιράζονται'' όλοι όσοι
πορεύονται πιο μακριά απ' όλους τους άλλους στο ταξίδι της πνευ-
ματικής ανάπτυξης.
Το βάρος αυτής της μοναχικής πορείας θα ήταν απλώς αβάσταχτο,
αν δεν υπήρχε το γεγονός ότι καθώς αφήνουμε πίσω τους συνανθρώ-
πους μας η σχέση μας με τον Θεό γίνεται αναπόφευκτα εγγύτερη.
Όντας κοινωνοί αυτής της αναπτυσσόμενης συνείδησης, της γνώσης
μαζί με τον Θεό, βρίσκουμε χαρά αρκετή για να μας στηρίξει.
                                                   Σκοτ  Πεκ
                  ''Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος''

Το σπουργίτι και η θύελλα.

Το σπουργίτι και η θύελλα.

Υπήρχε ένα σπουργιτάκι που όταν άκουγε τη βροντή της θύελλας,
ξάπλωνε στη γη και σήκωνε τα μικροσκοπικά πόδια του προς τον ουρανό.
-Γιατί το κάνεις αυτό; το ρώτησε μια αλεπού.
-Για να προστατέψω τη γη που έχει τόσα ζωντανά πλάσματα, απάντησε το
σπουργιτάκι. Σηκώνω τα πόδια μου για να συγκρατήσω τον ουρανό σε
περίπτωση που φανούμε άτυχοι και ο ουρανός πέσει απάνω μας.
-Τα καχεκτικά ποδαράκια σου να συγκρατήσουν τον απέραντο ουρανό;
με απορία και ειρωνεία ρώτησε η αλεπού.
-Ο καθένας εδώ κάτω στη γη έχει το δικό του κομμάτι ουρανού να
συγκρατήσει, απάντησε το σπουργίτι.

Μια αστραπή η ζωή μας...

Μια αστραπή η ζωή μας, μα.. προλαβαίνουμε!

Υπάρχουν άνθρωποι..

Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να γεμίσουν την ψυχή σου
ολοκληρωτικά χωρίς καν να σ' έχουν αγγίξει.
Κι υπάρχουν κι αυτοί που στην αδειάζουν με ένα άγγιγμα.

Όταν γράφεται η ιστορία....

Όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις
οποιονδήποτε να κρατά την πένα.

Η ζωή μας δεν έγκειται....

Η ζωή μας δεν έγκειται στην επιδίωξη της υλικής επιτυχίας,
αλλά στην προσπάθεια για μια άξια πνευματική ανάπτυξη.
Ολόκληρη η γήινη ύπαρξή μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά
ένα μεταβατικό στάδιο στην κίνηση προς κάτι υψηλότερο
και εμείς δεν πρέπει να σκοντάψουμε και να πέσουμε, ούτε
πρέπει να καθυστερούμε μάταια σε ένα σκαλί της σκάλας.
Οι νόμοι της ύλης μόνοι τους δεν εξηγούν τη ζωή μας,
ούτε μας δίνουν την κατεύθυνση.
                                    Αλ. Σολτζενίτσιν

Αν θέσουμε ως αξίωμα....

Αν θέσουμε ως αξίωμα ότι η ικανότητά μας να αγαπάμε, αυτή η παρόρμηση
προς την ανάπτυξη και την εξέλιξη, κατά κάποιον τρόπο, μας έχει ''εμφυσηθεί''
από τον Θεό, τότε πρέπει να ρωτήσουμε για ποιο σκοπό;
Γιατί ο Θεός μας θέλει να αναπτυσσόμαστε; Προς τα που αναπτυσσόμαστε;
Που είναι το τέρμα,  ο σκοπός της εξέλιξης; Τι είναι εκείνο που θέλει από μας
ο Θεός;
Γιατί όσο και αν μας αρέσει να στριφογυρίζουμε με χίλιες δυο προφυλάξεις
γύρω από το θέμα, όλοι εμείς που θέτουμε ως αίτημα του λόγου ένα στοργικό
Θεό, και πραγματικά σκεφτόμαστε γι' αυτό, τελικά φτάνουμε σε μια μόνη
τρομακτική ιδέα: Ο Θεός μας θέλει να γίνουμε όπως ο Ίδιος.
Αναπτυσσόμαστε προς μια θεϊκή κατάσταση. Ο Θεός είναι ο τελικός σκοπός
της εξέλιξης. Ο Θεός είναι η πηγή της εξελικτικής δύναμης και ο Θεός είναι
ο προορισμός.  Αυτό είναι όταν λέμε Αυτός είναι το Άλφα και το Ωμέγα η
αρχή και το τέλος.
Όταν έλεγα ότι αυτό είναι μια τρομακτική ιδέα, το έλεγα με ήπιο τόνο.
Πρόκειται για μια πολύ παλιά ιδέα, αλλά...κατά εκατομμύρια φεύγουμε
μακριά της πανικόβλητοι. Γιατί καμιά ιδέα δεν ήρθε ποτέ σε κεφάλι ανθρώ-
που, που να μας φόρτωσε τέτοιο βάρος. Είναι η μόνη τόσο απαιτητική ιδέα
στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Όχι επειδή δυσκολευόμαστε να τη
συλλάβουμε, αντίθετα, είναι η ίδια η ουσία της απλότητας. Αλλά επειδή,
αν την πιστέψουμε, απαιτεί αμέσως από εμάς όλα όσα μπορούμε να δώσουμε,
όλα όσα έχουμε.
Άλλο πράγμα είναι να πιστέψουμε σε ένα καλό γέρο Θεό που θα μεριμνά για
μας από μια υψηλή θέση δύναμης  την οποία εμείς οι ίδιοι δε θα μπορούσαμε
ποτέ να φτάσουμε. Και εντελώς άλλο είναι να πιστεύουμε σ' έναν Θεό που
έχει στο νου για μας ακριβώς ότι πρέπει να φτάσουμε τη θέση Του, τη
δύναμη Του, τη σοφία Του, την ταυτότητά Του.
Αν πιστεύαμε ότι είναι δυνατό ο άνθρωπος να γίνει Θεός, αυτή η πίστη,
από την ίδια τη φύση της, θα μας επέβαλλε την υποχρέωση να επιχειρή-
σουμε να φτάσουμε το δυνατό!
Αλλά εμείς δε θέλουμε αυτή την υποχρέωση. Δε θέλουμε να είμαστε υπο-
χρεωμένοι να δουλέψουμε τόσο σκληρά. Δεν θέλουμε ευθύνες Θεού.
Δεν θέλουμε την ευθύνη να είμαστε υποχρεωμένοι να σκεφτόμαστε όλο
τον καιρό. Όσον καιρό μπορούμε να πιστεύουμε ότι η θεϊκότητα είναι
κάτι ανέφικτο για μας, δε χρειάζεται να ανησυχούμε για την πνευματική
μας ανάπτυξη, δε χρειάζεται να ζορίζουμε τον εαυτό μας να φτάσει σε όλο
και υψηλότερα επίπεδα συνειδητότητας και στοργικής δραστηριότητας.
Μπορούμε να ηρεμήσουμε και να μείνουμε απλώς άνθρωποι.
Αν ο Θεός είναι στους ουρανούς Του και εμείς είμαστε εδώ κάτω και δεν
πρόκειται ποτέ οι δυο μας να συναντηθούμε, μπορούμε να αφήσουμε σ'
Αυτόν όλη την ευθύνη για την εξέλιξη και για την διεύθυνση του σύμπαντος.
Εμείς μπορούμε να παίξουμε τον δικό μας ρόλο για να εξασφαλίσουμε στον
εαυτό μας άνετα γεράματα, αισιόδοξα, ολοκληρωμένα με υγιή, ευτυχισμένα
και ευγνώμονα παιδιά και εγγόνια: αλλά πέρα από αυτό δεν πρέπει να σκοτι-
ζόμαστε για τίποτε.
Αυτοί οι σκοποί είναι αρκετά δύσκολοι να επιτευχθούν και ασφαλώς δεν
είναι υποτιμητικοί. Ωστόσο, έτσι και πιστέψουμε ότι είναι δυνατό για τον ΄
άνθρωπο να γίνει Θεός, δεν θα μπορούμε πραγματικά να πάρουμε ανάπαψη
για πολύ, δε θα μπορούμε να πούμε ποτέ ''εντάξει, η δουλειά μου τελείωσε,
το έργο μου έγινε''. Με αυτή την πίστη θα έχουμε παγιδέψει τον εαυτό μας,
τουλάχιστον μέχρι τον θάνατο, σε ένα κοπιαστικό μαγγανοπήγαδο για την
αυτοβελτίωση και πνευματική ανάπτυξη.
Η ευθύνη του Θεού πρέπει να είναι και δική μας. Δεν είναι να απορεί κανείς
που η πίστη στη δυνατότητα της θεϊκότητας είναι αποκρουστική.
Η ιδέα ότι ο Θεός δραστήρια μας γαλουχεί με τρόπο ώστε να μπορέσουμε
ν' αναπτυχθούμε μέχρι να γίνουμε σαν κι Αυτόν, μας φέρνει αντιμέτωπους
με την ίδια την οκνηρία μας.                                  
                                                           Σκοτ  Πεκ              

Το να γνωρίζεις την κακή...

Το να γνωρίζεις την κακή πλευρά του εαυτού σου,
είναι ο καλύτερος τρόπος για ν' αντιμετωπίζεις
την κακή πλευρά των άλλων.

Γεννήθηκες για να είσαι....

Γεννήθηκες για να είσαι αληθινός και όχι τέλειος.

Οι αληθινοί παράδεισοι....

Οι αληθινοί παράδεισοι είναι εκεί που χαμογελάει η ψυχή...

Νιώθεις πολλές φορές....

Νιώθεις πολλές φορές ότι είσαι θύμα κακών, αδιάφορων,
μικρόψυχων και ανασφαλών ανθρώπων;
Θυμήσου μόνο αυτό:
Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα....
Θα μπορούσες να ήσουν ένας απ' αυτούς.

Κανένας βέβαια, δεν πρέπει να είναι....

Κανένας βέβαια, δεν πρέπει να είναι σκλάβος των αισθημάτων του.
Αλλά η αυτοπειθαρχία δε σημαίνει τη σύνθλιψη των αισθημάτων μέχρι την τέλεια εκμηδένιση τους.
Συχνά λέω στους ασθενείς μου ότι τα αισθήματα είναι οι σκλάβοι τους, και ότι η τέχνη της αυτοπει-
θαρχίας μοιάζει με την τέχνη της δουλοκτησίας.
Πρώτα απ' όλα τα αισθήματα είναι η πηγή της ενεργητικότητάς μας: προμηθεύουν την ιπποδύναμη
ή τη δύναμη των σκλάβων που μας επιτρέπει να πετυχαίνουμε τους σκοπούς μας στη ζωή.
Εφόσον λοιπόν δουλεύουν για μας, οφείλουμε να τους μεταχειριζόμαστε με σεβασμό.
Υπάρχουν δύο συνηθισμένα λάθη στα οποία μπορούν να υποπέσουν οι δουλοκτήτες, λάθη που
αντιπροσωπεύουν αντίθετες και ακραίες μορφές εκτελεστικής εξουσίας.
Ο ένας τύπος δουλοκτήτη δεν πειθαρχεί τους σκλάβους του, δεν τους δίνει συγκρότηση, δεν τους
θέτει όρια, δεν τους προσανατολίζει, και δεν τους κάνει σαφές ποιος είναι το αφεντικό.
Και, φυσικά, έρχεται κάποια στιγμή που οι σκλάβοι του σταματάνε να δουλεύουν και αρχίζουν
να κινούνται προς το αρχοντικό του, κάνοντας επιδρομη στο μπαρ με τα ποτά, σπάζοντας τα
έπιπλα, και σύντομα ο δουλοκτήτης βρίσκεται να είναι σκλάβος των σκλάβων του, ζώντας σ'ένα χάος.  Αλλά και το αντίθετο στιλ καθοδήγησης, που ο απαλλαγμένος από ενοχές νευρωτικός
ασκεί τόσο συχνά πάνω στα αισθήματά του, είναι εξίσου αυτοκαταστροφικό.
Στο στιλ αυτό, ο δουλοκτήτης κατατρύχεται τόσο πολύ από το φόβο ότι οι σκλάβοι του [τα
αισθήματα του] μπορεί να ξεφύγουν από κάθε έλεγχο, και τόσο αποφασισμένος να μην επιτρέψει
να του δημιουργήσουν φασαρίες, που του έχει γίνει ρουτίνα να τους χτυπά για να τους έχει υπο-
ταγμένους, και τους τιμωρεί αυστηρά στο πρώτο σημάδι κάποιας δυναμικής αντίστασης.
Αποτέλεσμα αυτού του στιλ είναι ότι σε σχετικά σύντομο διάστημα οι σκλάβοι γίνονται όλο και
λιγότερο παραγωγικοί, καθώς η θέλησή τους υποσκάπτεται από τη σκληρή μεταχείριση που τους
γίνεται.  Είτε πάλι η θέληση τους μεταστρέφεται όλο και περισσότερο προς μια σκεπασμένη
ανταρσία.  Αν αυτή η διαδικασία συνεχιστεί για αρκετά μεγάλο διάστημα, κάποια νύχτα ο φόβος
του ιδιοκτήτη γίνεται τελικά πραγματικότητα: οι σκλάβοι ξεσηκώνονται και καίνε το αρχοντικό
συχνά μαζί με τον ιδιοκτήτη.
Έτσι γεννιούνται ορισμένες ψυχώσεις και συντριπτικές νευρώσεις.
Η κατάλληλη διαχείριση των αισθημάτων μας βρίσκεται σαφώς σε μια πολυσύνθετη ισόρροπη
μέση οδό που απαιτεί συνεχή κριτική σκέψη και αναπροσαρμογή.
Εδώ ο ιδιοκτήτης μεταχειρίζεται τα αισθήματά του [τους σκλάβους του] με σεβασμό, παρέχοντάς
τους καλή τροφή, στέγη και ιατρική περίθαλψη, ακούγοντας με προσοχή και αποκρινόμενος στις
φωνές τους, ενθαρρύνοντάς τα, ζητώντας να μάθει για την υγεία τους, αλλά συνάμα τα οργανώνει,
τα περιορίζει, αποφασίζει σαφώς ποιο απ' αυτά προκρίνει, τα αναπροσανατολίζει και τα διδάσκει,
και σ'όλο τούτο το διάστημα δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για το ποιος είναι το αφεντικό.
Αυτή είναι η οδός της υγιούς αυτοπειθαρχίας.                
                                                                                   Σκοτ  Πεκ
                                                              [Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος] 

Αλλά αφήστε να υπάρχουν...

Αλλά αφήστε να υπάρχουν διαστήματα στην εγγύτητά σας.
Και αφήστε τους ανέμους του ουρανού να χορεύουν ανάμεσά σας.
Αγαπάτε ο ένας τον άλλον, αλλά μην φτιάχνετε τα δεσμά της αγάπης.
Αφήστε τη να είναι κάτι σαν μια κινούμενη θάλασσα ανάμεσα στις
παραλίες των ψυχών σας.
Γεμίστε ο ένας του άλλου το ποτήρι, αλλά μην πιείτε από ένα ποτήρι.
Δώστε ο ένας στον άλλο από το ψωμί σας, αλλά μην φάτε από το ίδιο καρβέλι.
Τραγουδάτε και χορεύετε μαζί και να 'στε χαρούμενοι, αλλά αφήνετε ο ένας
τον άλλον να είναι μόνος.
Έτσι όπως οι χορδές του λαούτου είναι μόνες, παρόλο που πάλλονται με την
ίδια μουσική.
Δώστε την καρδιά σας, αλλά όχι ο ένας στου άλλου την φύλαξη.
Γιατί μόνο το χέρι της Ζωής μπορεί να εμπερικλείσει τις καρδιές σας.
Και να στέκεστε μαζί, όχι όμως πολύ κοντά.
Γιατί οι στύλοι του ναού στέκονται σε απόσταση ο ένας από τον άλλον.
Και η δρυς και το κυπαρίσσι δεν μεγαλώνουν το ένα στη σκιά του άλλου.
                                                        Χαλίλ  Γκιμπράν

Όταν έχεις ανάγκη ένα άλλο άτομο...

Όταν έχεις ανάγκη ένα άλλο άτομο για να επιβιώσεις,
είσαι ένα παράσιτο αυτού του ατόμου.
Δεν υπάρχει εκλογή, δεν υπάρχει ελευθερία στις
σχέσεις σου. Είναι ζήτημα ανάγκης, όχι αγάπης.
Η αγάπη είναι ελεύθερη επιλογή.
Δύο άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλο μόνο
όταν είναι ικανοί να ζουν ο ένας χωρίς τον άλλο
αλλά διαλέγουν να ζήσουν ο ένας με τον άλλο.
                                          Σκοτ  Πεκ

Τα εμπόδια και τα προβλήματα...

Τα εμπόδια και τα προβλήματα είναι μέρος της ζωής.
Η αληθινή ευτυχία έρχεται όχι όταν ξεφορτωθούμε όλα μας
τα προβλήματα, αλλά όταν αλλάξουμε τη σχέση μας μαζί τους,
όταν τα δούμε σαν πιθανή πηγή αφύπνισης, σαν ευκαιρίες να
εξασκήσουμε την ανεκτικότητα μας και σαν πηγές μάθησης.
Η πιο βασική ίσως αρχή της πνευματικής ζωής είναι πως τα
προβλήματά μας είναι η καλύτερη ευκαιρία να εξασκηθούμε
στο να κρατάμε ανοιχτή την καρδιά μας.
Σίγουρα κάποια προβλήματα χρειάζονται λύση. Πολλά άλλα
όμως τα δημιουργούμε μόνοι μας, καθώς παλεύουμε να κά-
νουμε τη ζωή μας διαφορετική απ' ότι είναι.
Η εσωτερική γαλήνη επιτυγχάνεται με τη συνειδητοποίηση
και αποδοχή των αναπόφευκτων αντιθέσεων της ζωής -τον
πόνο και την ευχαρίστηση, την επιτυχία και την αποτυχία,
τη χαρά και τη θλίψη, τη γέννηση και τον θάνατο.
Τα προβλήματα μπορούν να μας διδάξουν να είμαστε
ευγνώμονες, ταπεινοί και υπομονετικοί.
Θα σας πρότεινα να σπαταλάτε λιγότερο χρόνο για να αποφύ-
γετε και να ξεφορτωθείτε τα προβλήματα και περισσότερο
για να τα αποδεχτείτε σαν αναπόφευκτα, σαν φυσικό και
σημαντικό τμήμα της ζωής.
Έτσι πολύ σύντομα θα ανακαλύψετε πως η ζωή μοιάζει
πιο πολύ με χορό παρά με μάχη.      Richard Carlston.

Αν έπρεπε να ανακαλύψετε...

Αν έπρεπε να ανακαλύψετε μόνο μία πνευματική δυναμική,
η πιο σημαντική θα ήταν να αναγνωρίσετε τη σχέση που
υπάρχει ανάμεσα στη σκέψη σας και στον τρόπο που νιώθετε....
Προσπαθήστε να θυμώσετε χωρίς να κάνετε πρώτα θυμωμένες
σκέψεις! Ωραία, τώρα προσπαθήστε να νιώσετε άγχος χωρίς να
κάνετε πρώτα αγχωτικές σκέψεις-ή να λυπηθείτε χωρίς να κάνετε
θλιμμένες σκέψεις- να νιώσετε ζήλια χωρίς να κάνετε τις ανάλογες
σκέψεις. Δεν μπορείτε, είναι αδύνατον.
Η αλήθεια είναι πως για να νιώσετε ένα συναίσθημα πρέπει πρώτα
να έχετε τη σκέψη που παράγει το συγκεκριμένο συναίσθημα.
Η δυστυχία είναι αυθύπαρκτη. Η δυστυχία είναι το συναίσθημα
που συνοδεύει τον αρνητικό τρόπο που σκέφτεστε τη ζωή σας.
Αν απουσιάζει αυτός ο τρόπος σκέψης, δεν μπορεί να υπάρξει
δυστυχία, στρες ή ζήλια. Το μόνο που κρατάει στη θέση τους τα
αρνητικά σας συναισθήματα είναι η ίδια σας η σκέψη.
Την επόμενη φορά που θα νιώσετε τεντωμένος, παρατηρήστε τη
σκέψη σας- σίγουρα θα είναι αρνητική.
Υπενθυμίστε, λοιπόν, στον εαυτό σας πως η σκέψη σας είναι
αρνητική και όχι η ζωή σας. Αυτή η απλή συνειδητοποίηση θα
αποτελέσει το πρώτο βήμα για να επανέλθετε στο μονοπάτι της
ευτυχίας.
Χρειάζεται εξάσκηση, αλλά πολύ σύντομα θα αντιμετωπίζετε τις
αρνητικές σας σκέψεις με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζετε τις
μύγες σ' ένα πικ νικ: απλώς θα τις διώχνετε και θα συνεχίζετε τη
μέρα σας.                                           Richard  Carlson.

Η ζωή είναι γεμάτη από ευκαιρίες....

Η ζωή είναι γεμάτη από ευκαιρίες για να επιλέξετε ανάμεσα στο να κάνετε φασαρία
για κάτι και στο να δώσετε τόπο στην οργή, συνειδητοποιώντας πως τελικά δεν έχει
καθόλου σημασία. Εάν επιλέξετε σοφά τις μάχες σας, θα είστε πολύ πιο αποτελεσμα-
τικός, ώστε να κερδίσετε εκείνες που είναι πραγματικά σημαντικές.
Σίγουρα θα υπάρξουν στιγμές που θα θέλετε ή θα επιβάλλεται να διαφωνήσετε, να
αντιπαρατεθείτε ή ακόμα και να καβγαδίσετε για κάτι που πιστεύετε.
Πολλοί άνθρωποι όμως διαφωνούν, αντιπαρατίθενται και καβγαδίζουν σχεδόν χωρίς
λόγο, μετατρέποντας τη ζωή τους σε μια σειρά από μάχες που αφορούν ουσιαστικά
σε ''μικροπράγματα''.
Όταν ζεις μια τέτοια ζωή, νιώθεις τόση πολλή απογοήτευση, που χάνεις την ικανό-
τητα να αναγνωρίζεις τι είναι πραγματικά σημαντικό....
Κάθε στιγμή που περνάει υπάρχουν πλευρές της ζωής που μας αρέσουν κι άλλες που
δε μας αρέσουν. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα διαφωνούν μαζί σας, άνθρωποι
που ενεργούν διαφορετικά από σας, όπως επίσης και πράγματα που δεν πάνε όπως τα
είχατε υπολογίσει.
Αν δεν αποδέχεστε αυτή τη βασική αρχή της ζωής, θα περάσετε το μεγαλύτερο μέρος
της ζωής σας διεξάγοντας μάχες.
Ένας πιο ειρηνικός τρόπος για να ζήσετε είναι να αποφασίσετε συνειδητά ποιες μάχες
αξίζουν και ποιες θα ήταν καλύτερα να μην ασχοληθείτε καθόλου μαζί τους.
Αν ο πρωταρχικός σας στόχος δεν είναι να δουλεύουν τα πάντα στην εντέλεια, αλλά
να ζείτε χωρίς άγχος, θα ανακαλύψετε πως οι περισσότερες μάχες σας απομακρύνουν
από την εσωτερική σας ηρεμία.
Αν δεν θέλετε να ''βασανίζεστε για μικροπράγματα'', είναι πολύ σημαντικό να επιλέγετε
με σοφία τις μάχες σας. Και αν το κάνετε αυτό, τότε θα έρθει μια μέρα που σπάνια θα
νιώσετε την ανάγκη να εμπλακείτε έστω και σε μία      Richard Carlson..