Οι άνθρωποι του απλού λόγου....

Οι άνθρωποι του απλού λόγου, του απλού χαμόγελου, της απλής συγνώμης στηρίζουν τον κόσμο και σώζουν την ανθρώπινη ιστορία. Πάντα έζησαν και πάντα θα ζουν περιφρονημένοι, περίγελως των ισχυρών. Όμως πάντα ήταν και πάντα θα είναι καταφύγιο των πονεμένων και βάλσαμο της πίκρας.  Είναι όλοι εκείνοι που, όπως έλεγε η Μητέρα Τερέζα, κατάλαβαν ότι δεν είναι ικανοί για μεγάλο καλό. Είναι όμως αρκετοί για πολλά μικρά καλά κάθε μέρα. Τι κι αν τα χέρια είναι μικρά; Το δάκρυ τους, ακόμα και για το τελευταίο παιδάκι, που ζητιανεύει γωνία Πατησίων και Χαλκοκονδύλη, κρατάει ανοιχτό παράθυρο, για να περάσει η θεϊκή ματιά μέχρι εμάς.

Η ουσία και η ποιότητα της ζωής ανθίζουν τη στιγμή, που η ανάγκη του ''υπηκόου'' δεν γίνεται φακελάκι για τον δημόσιο υπάλληλο, την στιγμή που μια καριέρα φρενάρει λίγο για να δεχτεί ένα παιδικό μάγουλο το χάδι ενός υπεραπασχολημένου γονιού, τη στιγμή, που δεν πουλάς τον ''κολλητό''σου για ένα χτύπημα στην πλάτη από τον προϊστάμενο.
Όταν παραχωρήσεις την προτεραιότητα που σου ανήκει, όταν επιμείνεις να μην γίνεις καχύποπτος
με τους ανθρώπους, όταν ξέρεις ότι έχεις δίκιο αλλά μένεις σιωπηλός παρών την ώρα των συνεπειών του λάθους του αδελφού σου, τότε διασώζεις την ποιότητα και την ουσία μιας άλλης, κρυμμένης ζωής.                                                                           
                                                   ''Τα μυστικά του καιρού''  -Ηλίας Λιαμής-