Άσκηση του ευχαριστώ.

Άσκηση του ''ευχαριστώ''
''Μια άσκηση που έχω ανακαλύψει από μόνη μου, για να με ξεκολλάει και εμένα
από την μικροψυχία μου, είναι αυτή που προσπαθώ να κάνω τις νύχτες. Λίγο πριν
κοιμηθώ, θυμάμαι, όταν θυμάμαι, να κάνω την άσκηση του ''ευχαριστώ'' για όσα
θετικά και όμορφα μου συνέβησαν την μέρα που πέρασε. Και για τα ελάχιστα.
Για μια σοκολάτα αμυγδάλου που έφαγα, για μια μουσική που άκουσα, για ένα
ευχάριστο τηλεφώνημα.
Όσο λέω ''ευχαριστώ'', τόσο μεγαλώνει θαυμαστά η λίστα των καλών που μου
συνέβησαν σήμερα. Δεν φαντάζομαι λίγο πιο πριν πως είχε τόσες καλές στιγμές
η μέρα μου!  Κι αν κάποια νύχτα δε βρίσκω με τι να αρχίσω, ξεκινώ με το:
''Ευχαριστώ που δεν είχα σήμερα πονόδοντο''. Μικρή ευτυχία είναι κάτι τέτοιο;''
                                                                  Μάρω Βαμβουνάκη

Οφείλεις να ανακαλύψεις...

Οφείλεις να ανακαλύψεις το ευτελές σε σένα τον ίδιο, να πονέσεις πολύ που το κατέχεις
κι ύστερα να το συγκρίνεις με την ομορφιά και να ποθήσεις να το αποβάλλεις.
Να μεταστρέψεις τις μεταλλάξεις του κακού μέσα σου σ' αυτό που οι θεϊκές προδιαγραφές
σου σε προόρισαν. Να βρεις σκοπό και κατεύθυνση, να ερωτευτείς την ζωή και να πολεμή-
σεις την φρικώδη ασχήμια της φιλαυτίας στην ίδια σου την ύπαρξη.
Πορεία δύσκολη, που από την μια θα συναντά την Σκύλλα της προσκόλλησης στα ίδια κι
από την άλλη θα απειλείται από την Χάρυβδη της αυτοδικαίωσης, θα καραβοτσακίζεται
ανάμεσα στους Κύκλωπες που θα σε τυφλώνουν να μη βλέπεις τα χάλια σου και να κοιτάς
μόνο των άλλων, και από τους Λαιστρυγόνες που θα σε καλούν να γυρεύεις μόνο να είσαι
ισχυρός και δήθεν αλώβητος στην ψευδοασφάλεια ενός μίζερου λιμανιού, για να σε κρατή-
σουν μακριά από το ταξίδι στην μεγάλη περιπέτεια να μάθεις να 'σαι ελεύθερος και ν'αγαπάς.
Πόσο μακρύς είναι ο δρόμος που πρέπει να πορευτείς για να ανακαλύψεις την ωραιότητα
του τοπίου μέσα σου!
Πόσα εμπόδια και θλίψεις και δυσκολίες σε καθηλώνουν να μένεις ακίνητος, να αποδέχεσαι
λύσεις έτοιμες, να τρέφεσαι με το ευτελές της κάθε κυρίαρχης ιδεολογίας, να παρασύρεσαι
από -ισμούς που θα σε καθιστούν ευάλωτο σε κάθε λογής παραλογισμούς!
                                   ''Πέρα από τη χώρα της λύπης''   π. Χριστόδουλος Μπίθας

Ποτέ μια πράξη και κίνηση...

Ποτέ μια πράξη και κίνηση αγάπης δεν φέρνει θλίψη ή θυμό
ή στεναχώρια. Αυτά ξεκινούν όταν αρχίζει ο νους να ερμη-
νεύει και να περιμένει ανταλλάγματα.
Δεν μπορείς να δώσεις κάτι που δεν έχεις. Μπορείς όμως να
δώσεις αυτό που έχεις. Που δεν είναι άλλο από σένα τον ίδιο.
Η αγάπη είναι η γλυκιά αναστάσιμη παρουσία στη ζωή του
άλλου.                                                    π. Λίβυος.

Εσταυρωμένε Χριστέ μας...

Εσταυρωμένε Χριστέ μας,
το τσουχτερό κρύο που ένιωθες πάνω στο Σταυρό
δεν ήταν από τον αγέρα,
αυτό Εσύ, ήξερες να το αντέχεις.
Ήταν από τις παγωμένες μας καρδιές.

Δεν ήταν τα ραπίσματα, ούτε οι μαστιγώσεις
που πονούσαν το λυγισμένο Σου κορμί.
Αλλά το μίσος το ανθρώπινο σου έσκιζε την καρδιά.
Το μίσος που μετέτρεψε τα βάγια σε καρφιά.

Το δάκρυ που κύλησε από τα πάναγνα μάγουλά Σου,
δεν ήταν από τις κακουχίες του σώματός Σου.
Ήταν από τη θέρμη της παράκλησή Σου να συγχωρεθούμε.
Γιατί, Εσύ, όση δύναμη είχες, την είχες κάνει βέλος
προς τον Ουρανό, σ' εκείνο το ''άφες αυτοίς...''

Νερό μας ζήτησες, όχι επειδή διψούσες τόσο.
Αλλά για να μας δώσεις μιαν ευκαιρία, δρισίζοντάς Σε,
να συνέλθουμε, να έρθουμε σε συναίσθηση και να Σε
νιώσουμε -έστω- σαν έναν άνθρωπο που διψά.
Ούτε αυτό το καταφέραμε!
Να Σε δούμε σαν έναν ασήμαντο συνάνθρωπό μας!
                          Σοφία Κουβανίδου

-Έτσι πρέπει παιδί μου....

-Έτσι πρέπει παιδί μου. Ότι κάνεις, να το κάνεις με ευλάβεια. Να παρατηρείς
το κάθε τι και να παρακολουθείς τι θα νιώθεις. Τρώγε το φαϊ σου με ηρεμία
και συγκεντρωμένα. Κάνε τη, συνειδητή αυτή την ενέργεια. Μίλα στον σύν-
τροφό σου με γαλήνη ψυχής κοιτάζοντάς τον με βλέμμα βαθύ, το βλέμμα της
αγάπης και θα δεις τι θα σου αποκαλυφθεί: Ο χυμός της ζωής!
Η σύνδεσή σου μ' αυτά που σε περιβάλλουν, με την ύλη και το άϋλο, με το
τώρα και το παντοτινό, το γήινο και το ουράνιο. Με την ψυχή μέσα σ' αυτά.
Την αρχή της ύπαρξής τους.
-Δύσκολα πράματα αυτά, Δάσκαλε, να φτάσεις να τα πετύχεις, του είπα.
Και εξάλλου, πρέπει κι ο άλλος να ενεργεί έτσι.
- Όλο ''ο άλλος'', κι ''ο άλλος''. Αυτό μας έρχεται εύκολο να το λέμε για να τα
παρατάμε και να μην προσπαθούμε. Ένας φτάνει και περισσεύει, παιδί μου.
Πόσα μεγάλα πράματα δεν έχουν γίνει στην ανθρωπότητα, από την προσπά-
θεια ενός και μόνο ανθρώπου. Αγώνας όσο γίνεται κορίτσι μου. Αυτό έχει
ξεχάσει η γενιά σας, αυτό αποφεύγει, και γι' αυτό δυστυχεί!
                      ''Κάποιος να με νοιάζεται'' Σοφία Κουβανίδου.

''Η ζωή είναι γεύση....

''Η ζωή είναι γεύση, μα θέλει τέχνη για να τη χαρείς. Το μυστικό είναι να
φαντάζεσαι ότι την πίνεις με μικρές γουλιές, από ένα ποτήρι που δεν βλέ-
πεις τον πάτο του και έτσι δεν αγωνιάς ποτέ για το πόσες γουλιές έμειναν.
Φροντίζεις μόνο την απόλαυση της κάθε στιγμής. Και αν κάποια γουλιά
είναι πικρή, είναι γιατί πρόκειται περί γεύσης.
Και η γεύση έχει πολλές ποικιλίες''.           Σοφία Κουβανίδου

Είχα πολύ σεβασμό στο γράψιμο...

Είχα πολύ σεβασμό στο γράψιμο. Κι' ήταν ο πατέρας μου που μου
είχε εμπνεύσει αυτόν τον σεβασμό.
-Το γράψιμο είναι πράγμα ιερό, μου είχε εξηγήσει. Η καλλιγραφία
μοιάζει μ' ένα τυπικό. Το πιο ιερό τυπικό. Διότι εκείνος που γράφει
φανερώνει συμβολικά, με τα δάχτυλά του και την πέννα του, το
μυστήριο της Αγίας Τριάδας, το μυστήριο της ενσαρκώσεως, της
ταφής και της Ανάστασης του Χριστού..........
-Οποιαδήποτε γραφή, οποιοδήποτε κι αν είναι το περιεχόμενό της,
μου εξήγησε ο πατέρας μου, είναι μια θεολογία... Φανερώνει κατ'
αρχήν το σύμβολο της Αγίας Τριάδας. Διαβάζουμε: ''Eν αρχή ήν 
ο Λόγος. Και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν. Και Θεός ήν ο Λόγος. 

Πάντα δι' αυτού εγένετο.[Ιωάν. ά 1-3].Όταν γράφεις μια λέξη, γεννάς
απ' τον εαυτό σου τον ίδιο σου τον λόγο, όπως ο Θεός γέννησε τον
Υιόν. Έπειτα, ο λόγος που γράφεις, παίρνει μορφή στα καλλιγραφικά
γράμματα. Όπως ο Χριστός πήρε τη μορφή του ανθρώπου. Εν συνεχεία
ο λόγος, η λέξη που γεννήθηκε από σένα πεθαίνει, όπως ο Χριστός
πέθανε επί του σταυρού, μέσα στις γραμμές που χάραξες....
Αργότερα συ ο ίδιος ή κάποιος άλλος θα διαβάσει τη γραμμένη σου
λέξη. Και ο λόγος, που γεννήθηκε εκ του μηδενός από σένα και τοποθε-
τήθηκε σε γράμματα δια της γραφής, όπως ο Χριστός τοποθετήθηκε στον
τάφο, θα αναστηθεί  στη σκέψη ενός άλλου ανθρώπου.
Οι λέξεις που γράφονται μπορεί να γίνουν σπίτια, αν γράφτηκαν από
αρχιτέκτονες, μηχανές, αν γράφτηκαν απ' τους εφευρέτες, δάκρυα ή
φωνές χαράς, αν γράφτηκαν από ποιητές... Κάθε γραφή είναι ένα σύμβο-
λο της δημιουργίας, που βγήκε από το μηδέν, σύμβολο του θανάτου και
της αναστάσεως δια του Λόγου... Κάθε γραφή είναι μια θεολογία, μια
γνωριμία του Θεού.....      Virgil Gheorghiou ''Ενα όνομα για την αιωνιότητα''.

Μου φαίνεται κάποιες φορές...

Μου φαίνεται κάποιες φορές σαν να ριπίζει ο Κύριος με την ανάσα Του
τούτη τη φτωχή χωνεμένη θράκα της κτίσης και να τη μετατρέπει σε
φεγγοβολή-για μια στιγμή ή για ένα χρόνο ή για το διάνυσμα μιας
ολόκληρης ζωής. Και στη συνέχεια, βυθίζεται και πάλι στον εαυτό
της, και κανένας δεν θα μπορούσε κοιτώντας τη να φανταστεί ότι
έχει καμία σχέση με τη φωτιά ή με το φως. Αυτό είχα πει στο κήρυγ-
μα της Πεντηκοστής. Το έχω αναλογιστεί αρκετά εκείνο το κήρυγ-
μα και υπάρχει εντός του κάμποση αλήθεια.
Αλλά ο Κύριος είναι πιο αφοσιωμένος και πολύ πιο σπάταλος από
ότι το κήρυγμα άφηνε να εννοηθεί. Όπου κι αν στρέψεις τη ματιά
σου, ο κόσμος μπορεί να λάμψει σαν μεταμόρφωση. Δεν σου ζητά
τίποτα άλλο, πέρα από μια μικρή προθυμία να τη δεις.
Μόνο που ποιος έχει το κουράγιο να την αντικρίσει;    ''Γκίλιαντ'' 

Μονάχα εκείνο που είναι...

Μονάχα εκείνο που είναι ξέχωρο από τη δικά μου ύπαρξη,
μπορεί να αμφισβητηθεί από μένα. Πως μπορώ συνεπώς
να αμφιβάλλω για τον Θεό, ο Οποίος είναι η ύπαρξή μου;
Το να αμφιβάλλω για τον Θεό είναι σαν να αμφιβάλλω
για τον εαυτό μου.                           ''Γκίλιαντ''

Αξίζει να ζήσεις....

Αξίζει να ζήσεις αρκετά, ώστε να ξεπεράσεις
οποιαδήποτε αφορμή παραπόνου τύχει στη ζωή σου.
Να ένας ακόμη λόγος να προσέχεις την υγεία σου.
                                                             ''Γκίλιαντ''

Δεν μπορούμε να κάνουμε..

Δεν μπορούμε να κάνουμε την έρημο εύφορη πεδιάδα, αλλά
μπορούμε να φτιάξουμε γύρω μας μικρές οάσεις!

Μια φορά και έναν καιρό, δυο σκύλοι...

Μια φορά και έναν καιρό, δυο σκύλοι μπήκαν σε διαφορετικό χρόνο ο καθένας,
στο ίδιο δωμάτιο. Όταν βγήκε ο πρώτος κουνούσε όλο χαρά την ουρά του και
ήταν πολύ χαρούμενος. Όταν βγήκε ο δεύτερος, γρύλιζε και γαβγιζε επιθετικά
με θυμό. Μια γυναίκα που παρατηρούσε τα δυο σκυλιά μπήκε στο δωμάτιο όλο
περιέργεια για να δει τι ήταν αυτό που έκανε το ένα σκυλί να είναι τόσο χαρού-
μενο και το άλλο τόσο θυμωμένο. Προς μεγάλη της έκπληξη διαπίστωσε ότι το
δωμάτιο ήταν γεμάτο καθρέφτες.  Ο χαρούμενος σκύλος είδε δεκάδες άλλους
χαρούμενους σκύλους να του κάνουν χαρές και ο θυμωμένος σκύλος είδε δεκά-
δες θυμωμένους σκύλους να του γρυλίζουν.

Για να δώσει ο Θεός...

Για να δώσει ο Θεός πρέπει να σπείρουμε, ο Θεός ρίχνει βροχή
και μαλακώνει το χώμα, αλλά εμείς πρέπει να γεωργήσουμε το
χωράφι μας. Η τράπεζα του Χριστού δίνει πολύ μεγάλο τόκο,
αλλά αν δεν κάνουμε κατάθεση στην τράπεζα πως θα κάνουμε
ανάληψη;                                              Γ. Παϊσιος

Θαύμα είναι....

Θαύμα είναι η ίδια η ζωή μας, η κάθε ανάσα μας, ο κάθε χτύπος της καρδιάς μας.
Θαύμα είναι η αγάπη που δίνουμε στον πλησίον μας, η μετάνοια και η ταπείνωση μας.
Θαύμα είναι ο κάθε αγαθός και όμορφος λογισμός μας, είναι η κάθε αγαθή σκέψη για
τον συνάνθρωπό μας. Είναι η διάκριση προς τις ανάγκες του αδελφού μας, είναι η
ειρήνη στην ψυχή μας, είναι η γαλήνη στις δύσκολες στιγμές του βίου μας.
Θαύμα είναι η αποδοχή του θελήματος του Θεού στη ζωή μας, είναι η οριστική και
αμετάκλητη απόφασή μας να Τον ακολουθήσουμε και να Του αφιερώσουμε τη ζωή
μας. Είναι η δημιουργία σταθερής αγαπητικής σχέσης με τον Χριστό, με οδηγό το
Ευαγγέλιό Του.
Θαύμα είναι η καταπολέμηση των παθών μας, η απόρριψη της φιλαυτίας και του
εγωισμού μας. Είναι η κάθαρση των λογισμών μας, η προσπάθεια προς επίτευξη
του καθ' ομοίωση με τον Δημιουργό Θεό μας. Είναι η απόταξη του κακού στη ζωή
μας και η σύνταξη με το αγαθό.
Θαύμα είναι η αποβολή των περιττών πραγμάτων από τον εαυτό μας και η μεταφορά
 μόνο των απαραίτητων και ουσιαστικών.                Σωτήρης Κόλλιας.

Μία πληγή στην ψυχή...

Μία πληγή στην ψυχή είναι εκατό φορές πιο οδυνηρή από μία πληγή
στη σάρκα από μαχαίρι. Γιατί το δέρμα, η σάρκα δεν είναι παρά ένα
ένδυμα. 'Ενας χιτώνας.                           Βίργκιλ Γκεοργκίου.

Παράξενο πράγμα ο άνθρωπος!

Παράξενο πράγμα ο άνθρωπος! 
Αυτός που ουρλιάζει με δυνατή φωνή, συνήθως δεν έχει τίποτα να πει! 
Αυτός που δεν έχει δουλέψει ποτέ του, έχει πολλές συμβουλές να δώσει για το πώς να γίνει σωστά η δουλειά! 
Αυτός που ποτέ δεν πέτυχε τίποτα στη ζωή του, έχει μυριάδες οδηγίες να δώσει για το πώς να γίνεις επιτυχημένος. 
Αυτός που σκέφτεται μόνο με τη λογική, σου λέει για την αγάπη. 
Αυτός που δεν δημιούργησε ποτέ, κρίνει τα δημιουργήματά σου. 
Αυτός που στην εκκλησία πάει μόνο τη νύχτα της ανάστασης, σε κρίνει σαν πιστό. Αυτός που θα ’πρεπε να σιωπά μπροστά στο θαύμα της μοναδικότητάς σου, σε παροτρύνει να μαζικοποιηθείς. Αυτός που θα σε λυτρώσει, πρώτα θα σταυρωθεί! 
Αυτός που έχει πολλά να πει, συνήθως σιωπά και αφήνει το παράδειγμα της ζωής του να μας μιλά! Παράξενο αλήθεια......!!!!!!!!!  Δημήτρης Νομικός.

Ο άνθρωπος που...

Ο άνθρωπος που έχει μάθει να μιλάει υπερβολικά, πιστεύει πως το ν' ακούς
είναι δευτερεύον, κι όποιος δεν ακούει δε μαθαίνει. Το συμπέρασμα είναι
αναπόφευκτο. Χωρίς χώρο για ν' ακούσει, χωρίς τη σιωπή και το άνοιγμα
που αφήνει η απουσία των δικών του λέξεων, ο άνθρωπος αδειάζει τάχιστα
και δεν αφήνει τίποτε το εξωτερικό να βρει μια δίοδο προς το εσωτερικό του.

Όταν προσευχήθηκε...

Όταν προσευχήθηκε, κατάλαβα πως δεν είχαμε την ίδια θρησκεία.
Όταν φώναξε με μίσος, δεν απευθύνθηκε σ' αυτούς που εγώ μισούσα.
Όταν ντύθηκε, τα ρούχα του δεν έμοιαζαν καθόλου με τα δικά μου.
Όταν μίλησε, δεν μίλησε στη γλώσσα μου.
Όταν πήρε το χέρι μου, το χρώμα του δεν είχε το χρώμα του χεριού μου.
Ωστόσο, όταν γέλασε, πρόσεξα πως γελούσε όπως κι εγώ.
Κι όταν έκλαψε, είδα πως το κλάμα του ήταν ολόιδιο με το δικό μου...

Σε πνευματικό επίπεδο...

Σε πνευματικό επίπεδο, η δύναμή μας δεν βασίζεται πια στο πόσο
ανθεκτική είναι η πανοπλία μας, αλλά στο πόσο σταθερό είναι
αυτό που είμαστε στην ουσία μας.       Χ. Μπουκάϊ.

΄΄Αγάπη είναι η χαρά...

''Αγάπη είναι η χαρά και η αγαλλίαση που
ο άλλος υπάρχει και μόνο''  Γ. Ζίνκερ.

Πιστεύω στον άνθρωπο σημαίνει..

''Πιστεύω στον άνθρωπο'' σημαίνει πως εκτιμώ τόσο την αξία του, όσο και την τεράστια δυνατότητά του να αναπτυχθεί. Είμαστε η ανθρωπότητα, και πρέπει να αντιληφθούμε πως το ταλέντο, τα έργα,
οι αρετές και η ομορφιά των άλλων μπορούν να μας κάνουν υπερήφανους τόσο για την προέλευσή
μας, όσο και για τον προορισμό μας,

Το μυαλό θα 'πρεπε να είναι...

Το μυαλό θα ΄πρεπε να είναι σαν το νερό της λίμνης, που υποχωρεί χωρίς καμία αντίσταση
σε ότι πέσει μέσα. Κι αφού πάντα υποχωρεί, τίποτα δεν μπορεί να το βλάψει. Μπορούμε να
δοκιμάσουμε να το χτυπήσουμε με το πιο βαρύ αντικείμενο ή να το κόψουμε με το πιο κο-
φτερό μαχαίρι, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να το πληγώσουμε. Το νερό αντέχει και αφήνει
να περάσει μέσα του αυτό που έρχεται απέξω.
Κάποιες φορές προσπαθούμε να γίνουμε σθεναροί και αδιαπέραστοι σαν την πέτρα, και δεν
καταλαβαίνουμε ότι, ακριβώς όταν αντιστεκόμαστε, είναι που καταλήγουμε να πληγωθούμε.
Αν ήμασταν σαν το νερό, τότε θα γινόμαστε άτρωτοι. Τίποτα δεν θα μπορούσε να μας πονέ-
σει και τίποτα δεν θα μας ράγιζε την καρδιά. Θ' αφήναμε τα πράγματα να μας διαπερνούν,
κι έπειτα θα συνερχόμαστε και θα ηρεμούσαμε. Το να δέχομαι ότι κάθε πράγμα είναι αυτό
που είναι, στη μέγιστη έκφρασή του, σημαίνει ακριβώς αυτό: ότι γινόμαστε σαν το νερό
της λίμνης.

Δεν υπάρχει στον κόσμο...

Δεν υπάρχει στον κόσμο πράγμα πιο απαλό απ' το νερό, κι όμως...
Τίποτα δεν περνά πάνω απ' τα δυσκολότερα εμπόδια καλύτερα
απ' αυτό, για να συνεχίσει την πορεία του.           ΛΑΟ ΤΣΕ.

Φτιάχνουμε σπίτια όλο...

Φτιάχνουμε σπίτια όλο και μεγαλύτερα..και οικογένειες όλο και μικρότερες.
Κερδίζουμε περισσότερα...μα έχουμε λιγότερα.
Αγοράζουμε περισσότερα...μα τα χαιρόμαστε λιγότερο.
Ζούμε σε κτίρια πιο ψηλά...αλλά μια ζωή χωρίς βάθος.
Ταξιδεύουμε σε δρόμους πιο ανοιχτούς...με μυαλά όλο και πιο στενά.
Έχουμε περισσότερες ανέσεις...αλλά ζούμε πιο στενάχωρα.
Έχουμε περισσότερες γνώσεις.. και λιγότερη επίγνωση.
Περισσότερους ειδικούς...και λιγότερες λύσεις.
Περισσότερα φάρμακα...και λιγότερη υγεία.
Είναι η εποχή του γρήγορου φαγητού...και της αργής χώνευσης.
Των φανταστικών σπιτιών...με διαλυμένες οικογένειες.
Που θυμώνουμε πολύ γρήγορα...αλλά αργούμε να συγχωρήσουμε.
Που φεύγουμε πολύ νωρίς...και γυρίζουμε πάντα αργά.
Υψώνουμε της σημαίες της ισότητας...αλλά κρατάμε τις προκαταλήψεις.
Έχουμε την ατζέντα μας γεμάτη με τα τηλέφωνα φίλων....
που δεν τους τηλεφωνούμε ποτέ.
Και τα ράφια της βιβλιοθήκης μας γεμάτα βιβλία...
που δεν θα διαβάσουμε ποτέ.
Κερδίζουμε χρόνο στη ζωή...αλλά δεν ξέρουμε πως να τη ζήσουμε.
Αποκτάμε όλο και περισσότερα πράγματα...και σχεδόν όλα τα χαραμίζουμε.
                                                                                  ΡΙΜΠΟΤΣΕ.

Η πνευματικότητα είναι...

Η πνευματικότητα είναι η σπίθα του Θεού στον άνθρωπο.

Το Κόκκινο Σύννεφο, ο περίφημος αρχηγός...

Το Κόκκινο Σύννεφο, ο περίφημος αρχηγός της φυλής, φωνάζει μια μέρα μπροστά του
τους τρεις γιους του΄Αισθάνεται ότι γερνάει και πρέπει να διαλέξει διάδοχο.
Η φυλή δεν πρέπει να έχει τρεις αρχηγούς. Αν του συμβεί κάτι, ένας και μόνο θα πρέπει
να τον διαδεχθεί, κι είναι δική του ευθύνη να αποφασίσει ποιος.
''Παιδιά μου'' τους λέει μόλις παρουσιάζονται μπροστά του, ''σας κάλεσα εδώ για να
διαλέξω ανάμεσά σας τον διάδοχό μου. Για να μπορέσω να διαλέξω σωστά, αποφάσισα
να σας θέσω μια δοκιμασία. Θ' ανεβείτε στο Ιερό Βουνό, τον τεράστιο βράχο που κανένας
μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να υποτάξει. Αυτός που πρώτος θα τα καταφέρει, θα είναι ο
εκλεκτός μου.''
Ορίζεται η δοκιμασία και τα παιδιά δέχονται την πρόκληση του πατέρα τους, περισσότερο
από σεβασμό παρά από φιλοδοξία.
Μια βδομάδα μετά, τη μέρα της Νέας Σελήνης, τη νύχτα των καλύτερων οιωνών, οι τρεις
νέοι αρχίζουν να σκαρφαλώνουν με πολλή όρεξη και με το όνειρο να νικήσουν το βουνό.
Εντούτοις, ο ένας πρώτα κι οι άλλοι μετά, γυρίζουν ηττημένοι.
Η ανάβαση στο βουνό είναι πραγματικά αδύνατη. Ένας ένας, παρουσιάζονται μπροστά
στον πατέρα τους για να παραδεχτούν την ήττα τους.
Έχοντας απέναντί του το τρίτο από τα παιδιά του, ο αρχηγός αφήνει να φανεί η απογοή-
τευσή του. ''Βλέπω ότι το Ιερό Βουνό σε νίκησε κι εσένα...''
''Ναι, και λυπάμαι, πατέρα, αλλά αυτή ε΄ναι η αλήθεια. Προς το παρόν με νίκησε ο Βράχος..''
''Προς το παρόν; Θέλεις να πεις, δηλαδή, ότι έφτασες πολύ κοντά στο στόχο. Έτσι είναι;''
ρωτάει ο αρχηγός.
''Όχι...δεν έφτασα ούτε στα μισά της πλαγιάς του βουνού'' λέει αυτός που αργότερα θα γινόταν
ο αρχηγός της φυλής. ''Ξέρω, όμως, ότι εκείνο έχει ήδη φτάσει στο τελικό του μέγεθος, ενώ..
εγώ ακόμη μεγαλώνω,''                                                                  Παράδοση των Σιού.

Τα λουλούδια θ' ανθίσουν...

Τα λουλούδια θ' ανθίσουν στον κήπο σου,
αλλά αν δεν ανοίξεις το παράθυρο
δεν θα χαρείς ποτέ τ' άρωμά τους.

Τα χελιδόνια θα ξανάρθουν την άνοιξη,
αλλά αν μείνεις κλεισμένος στο υπόγειο
δεν θα ξέρεις καν πως τελείωσε ο χειμώνας.

Ο ήλιος σίγουρα θα ξαναβγεί αύριο,
αλλά αν δεν σηκώσεις τα μάτια στον ουρανό,
οι ακτίνες δεν θα σου φωτίσουν το πρόσωπο.

Αν μένεις ακίνητος, υπερβολικά ακίνητος,
παύεις να είσαι άνθρωπος, γίνεσαι άγαλμα,
και η ζωή παύει να κυλάει μέσα σου.

Το ψέμα πάντοτε προσαρμόζεται....

Το ψέμα πάντοτε προσαρμόζεται τέλεια στην κατάσταση του καθενός.
Είναι πολύ φιλικό, δε σου ζητάει τίποτα, δε σε πιέζει ούτε σε υποχρε-
ώνει να δεσμευτείς σε κάτι, είναι έτοιμο ανά πάσα στιγμή να σ' εξυπη-
ρετήσει, ενώ με την αλήθεια συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Όχι μόνο είναι συνήθως αρκετά ενοχλητική, αλλά είμαστε πάντοτε
εμείς εκείνοι που πρέπει να προσαρμοστούμε σ' αυτήν. Σε όλη την
αλήθεια. Κι αυτό γιατί, είτε μας αρέσει είτε όχι, η αλήθεια, σε αντί-
θεση με τον αντίποδά της, δε δέχεται περικοπές.Μισή αλήθεια δεν
είναι ποτέ αξιόπιστη. Είτε είναι όλη η αλήθεια, είτε δεν είναι εντελώς
αλήθεια.

Δυστυχείς είναι όσοι...

Δυστυχείς είναι όσοι, αντί ν' αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα,
προσπαθούν να την αποφύγουν.
Δυστυχείς είναι όσοι, αντί να θέτουν τις προσπάθειες και την
ενεργητικότητά τους στην υπηρεσία της επίλυσης ενός προβλήματος,
προτιμούν να αρνούνται τόσο την ύπαρξή του, όσο και τις περιστάσεις
που το δημιούργησαν.
Δυστυχείς είναι όσοι, αντί ν' αποδεχτούν τον πόνο μιας ματαίωσης ή
μιας απώλειας, γεμίζουν τη ζωή τους με υποκατάστατα και περισπασμούς
για να μην τον σκέφτονται.
Δυστυχείς είναι όσοι αρνούνται ότι δεν είναι δυνατόν να είναι σε όλους
αρεστοί και γι' αυτό επινοούν να επιδεικνύουν ένα ευχάριστο προσωπείο
στους ανθρώπους που τους περιβάλλουν.
Δυστυχείς είναι όσοι θεωρούν ότι η πραγμάτωσή τους εξαρτάται από το
τι κάνουν ή σκέφτονται οι άλλοι.
Δυστυχείς είναι τέλος, αυτοί που τίποτα δεν τους φαίνεται ποτέ αρκετό.
                                                          Χόρχε Μπουκάϊ.

Αν συνδεθώ με την ψυχή...

Αν συνδεθώ με την ψυχή μπορώ ν' ανέβω στην κορυφή του βουνού,
αλλά αν ακούσω το κάλεσμα του πνεύματος μπορώ να συνεχίσω ν' ανεβαίνω.

Πόση αγάπη υπάρχει...

Πόση αγάπη υπάρχει στον κόσμο ! Άφθονη σαν ποτάμι
που χύνεται μέσα σ' έναν κάμπο. Ανθισμένη σαν ένας
λόφος κόκκινος από τις παπαρούνες, που σε φωνάζουνε
να τις κόψεις. Δεν έχεις παρά να σκύψεις να τις κόψεις.
                          Στρατής Μυριβήλης.

Ένας πολύ πιστός άνθρωπος...

Ένας πολύ πιστός άνθρωπος ένιωθε πως ήταν πολύ κοντά στο να λάβει τη φώτιση για το πως να
συνεχίσει τον δρόμο του. Κάθε νύχτα, πριν πέσει να κοιμηθεί, παρακαλούσε τον Θεό να του στεί-
λει ένα σημάδι για το πως θα έπρεπε να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του. Πέρασε έτσι δυο τρεις εβδο-
μάδες σε μια κατάσταση μυστικιστική, περιμένοντας να λάβει ένα θεϊκό σημάδι.
Ώσπου μια μέρα, περνώντας μέσα από το δάσος, βλέπει ένα ελαφάκι ξαπλωμένο στο έδαφος, πλη-
γωμένο, με το ένα πόδι μισοσπασμένο. Μένει να το κοιτάζει και ξαφνικά.. εμφανίζεται ένα πούμα.
Στη θέα του αισθάνεται να παγώνει. Το πούμα εκμεταλλευόμενο την κατάσταση, είναι έτοιμο να
κατασπαράξει το ελαφάκι.
Άφωνος και παράλυτος από φόβο, μένει να κοιτάζει τη σκηνή, τρέμοντας στην ιδέα ότι το πούμα
δεν θα ικανοποιηθεί μόνο με το ελαφάκι αλλά μετά θα επιτεθεί και στον ίδιο. Ξαφνικά, βλέπει το
πούμα να πλησιάζει το ελαφάκι. Και τότε, συμβαίνει κάτι ανέλπιστο: αντί να το κατασπαράξει, το
πούμα αρχίζει να του γλείφει τις πληγές.
Μετά φεύγει και γυρίζει με μερικά βρεγμένα κλαδιά που τα σπρώχνει με το πόδι του κοντά στο ελαφάκι για να μπορέσει εκείνο, όπως είναι ξαπλωμένο, να πιει λίγο νερό. Κατόπιν πάει και φέρνει
λίγη υγρή χλόη και τη σπρώχνει κι αυτήν κοντά στο ελαφάκι για να φάει. Απίστευτο.
Την άλλη μέρα, ο άντρας επιστρέφει σ' εκείνο το μέρος και βλέπει το ελαφάκι να είναι ακόμη ξαπλωμένο εκεί, και το πούμα να έρχεται ξανά για να το ταϊσει, να του γλείψει τις πληγές και να
του δώσει να πιει. Τότε σκέφτεται ο άντρας;
''Αυτό είναι το σημάδι που έψαχνα, είναι προφανές. Ο Θεός σου προμηθεύει αυτό που έχεις ανά-
γκη. Το μόνο που δεν πρέπει να κάνεις εσύ είναι να αγχώνεσαι και να τρέχεις απελπισμένος πίσω
από τα πράγματα''.
Παίρνει λοιπόν το μπογαλάκι του, κάθεται στην πόρτα του σπιτιού του και περιμένει να του φέρει
 κάποιος να φάει και να πιει. Περνάνε δυο ώρες, περνάνε τρεις, έξι ώρες, μια μέρα, δυο μέρες, τρεις
μέρες...κανένας όμως δεν του δίνει τίποτε. Όσοι περνάνε από μπροστά του τον κοιτάνε, κι αυτός
παίρνει ύφος κακομοίρη, μιμούμενος το τραυματισμένο ελαφάκι. Παρ' όλα αυτά, όμως, δεν του
δίνουν τίποτα. Ώσπου μια μέρα περνάει κάποιος πολύ σοφός που ζούσε στο χωριό, κι ο καημένος
ο άνθρωπος, που τώρα πια αισθάνεται μεγάλη αγωνία, του λέει:
''Ο Θεός με ξεγέλασε. Μου έστειλε ένα λάθος σημάδι για να με κάνει να πιστέψω ότι τα πράγματα
ήταν με τον άλφα τρόπο ενώ ήταν με τον βήτα. Γιατί μου το ΄κανε αυτό; Εγώ είμαι ένας άνθρωπος
πιστός..'' Και του διηγείται τι είδε στο δάσος..
Ο σοφός τον ακούει και ύστερα του λέει:
''Θέλω να ξέρεις κάτι. Είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος πολύ πιστός. Ο Θεός δεν στέλνει σημάδια χωρίς
λόγο. Ο Θεός σου έστειλε αυτό το σημάδι για να μάθεις''.
Τον ρωτάει τότε ο άντρας: '' Γιατί με εγκατέλειψε;''
Και ο σοφός του απαντάει:
''Τι κάνεις εδώ εσύ, που είσαι ένα πούμα έξυπνο και δυνατό, ικανό να παλεύεις; Κάθεσαι και παρι-
στάνεις το ελαφάκι; Η θέση σου είναι να ψάξεις να βρεις ένα ελαφάκι να βοηθήσεις. Να βρεις κά-ποιον που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του, με τα δικά του μέσα..''

Υποφέρουμε από ένα είδος...

Υποφέρουμε από ένα είδος συναισθηματικής υπανάπτυξης
που μας ωθεί σε συμπεριφορές αυτοκαταστροφικές,
τόσο στη δημόσια ζωή μας, όσο και στην προσωπική.
Επείγει να βρούμε έναν δρόμο που θα μας επιτρέψει
ν' ανακαλύψουμε τον τρόπο να είμαστε πιο υγιείς.
Ο δρόμος αυτός συνδέεται στενά με την αγάπη
και την πνευματικότητα.
 Η αγάπη είναι η καλύτερη ένδειξη υγείας του ανθρώπου,
είναι το ακριβώς αντίθετο της επιθετικότητας,
του φόβου και της παράνοιας, που με τη σειρά τους
αντιπροσωπεύουν την παθολογία που μας χωρίζει.
                                     Κλαούντιο Ναράνχο.

Κάθε ανθρώπινη σκέψη....

Κάθε ανθρώπινη σκέψη και κάθε ανθρώπινη πράξη βασίζονται ή στην αγάπη ή στον φόβο.
Δεν υπάρχει άλλο ανθρώπινο κίνητρο και όλες οι άλλες ιδέες δεν είναι παρά παράγωγα
αυτών των δύο. Είναι απλώς διαφορετικές εκδοχές, διαφορετικές παραλλαγές πάνω στο
ίδιο θέμα.
Η αγάπη είναι η ενέργεια που διαστέλλει, ανοίγει, στέλνει προς τα έξω, μένει, αποκαλύπτει,
μοιράζεται, γιατρεύει.
Ο φόβος είναι η ενέργεια που συστέλλει, κλείνει, μαζεύει, το βάζει στα πόδια, κρύβεται,
συσσωρεύει, βλάπτει.
Ο φόβος τυλίγει τα σώματά μας με ρούχα, ενώ η αγάπη μας επιτρέπει να στέκουμε γυμνοί.
Ο φόβος κρατάει γερά και προσκολλάται σε όλα όσα έχουμε, ενώ η αγάπη χαρίζει όλα
όσα έχουμε.
Ο φόβος σφίγγει δυνατά, η αγάπη αγκαλιάζει τρυφερά.
Ο φόβος αδράχνει, η αγάπη ελευθερώνει.
Ο φόβος προκαλεί πόνο, η αγάπη ανακουφίζει.
Ο φόβος επιτίθεται, η αγάπη επανορθώνει.
Κάθε ανθρώπινη σκέψη, λόγος ή πράξη βασίζονται στο ένα ή στο άλλο συναίσθημα.
Δεν έχεις επιλογή σ' αυτό επειδή δεν υπάρχει τίποτε άλλο από το οποίο να επιλέξεις.
Αλλά έχεις ελεύθερη επιλογή στο ποιο από τα δύο θα επιλέξεις.  

Ο Θεός μας επιτρέπει....

Ο Θεός μας επιτρέπει ν' ακολουθήσουμε τον δρόμο μας. Δεν μας εξαναγκάζει
ν' αγαπάμε, ούτε να μπούμε σαν αγέλη στον Παράδεισο, ούτε μας υποχρεώνει
ν' αναγνωρίζουμε την παρουσία Του. Μόνο μια πρόσκληση μας απευθύνει.
Επιλέγουμε κάθε στιγμή κι άλλοτε οι επιλογές μας σμιλεύονται απ' τη συμπό-
νια και την αγάπη, άλλοτε πάλι απ' τον φόβο, τον φθόνο, τον θυμό, το μίσος
και την περηφάνια. Από τα παιδικά μας χρόνια ίσαμε τώρα επιλέγουμε.
Ελπίζω ότι ο Θεός, μέσα στο άπειρο έλεός Του, ακόμα κι απ' την κόλαση θα
μας αφήσει να διαλέξουμε τον Παράδεισο. Βέβαια, δεν αποκλείεται καθόλου
οι επιλογές μας μετά θάνατον να είναι της ίδιας τάξεως με αυτές που κάναμε
εν ζωή.
Στο ''Μεγάλο Διαζύγιο'', το βιβλίο του C.S. Lewis, ένα τουριστικό λεωφορείο
αναχωρεί καθημερινά απ' την κόλαση και μεταφέρει τους βαρύθυμους επιβά-
τες του στον Παράδεισο για μια ημερήσια εκδρομή. Δεν είναι ποτέ γεμάτο και
επιστρέφει συνήθως με όσους επιβάτες ξεκίνησε, παρότι όποιος το επιθυμεί
μπορεί άνετα να κατέβει και να μείνει εκεί.
Όμως για τους τουρίστες απ' την κόλαση, ακόμη και τα περίχωρα του Παρά-
δείσου είναι υπερβολικά λαμπερά και το γρασίδι που πατούν αιχμηρό. Όλα
γύρω τους είναι τόσο σπαρακτικά αληθινά. Και το χειρότερο...στον Παρά-
δεισο συναντούν ανθρώπους που θα 'διναν τα πάντα για να τους αποφύγουν.
Όσο μεγαλώνουμε, τόσο αναπαράγουμε τις παλιές μας συνήθειες και υπερα-
μυνόμαστε των επιλογών μας, μεταγράφοντάς τες, ενίοτε σε ιδεολογία, σε
φιλοσοφικές θεωρίες, ακόμα και σε θεολογία.
Η επανάληψη αγιοποιεί τις επιλογές μας.   Jim Forest.

Η συμμετοχή μας στην εκκλησία.

Παρότι η συμμετοχή μας στην Εκκλησία δεν αρκεί για την σωτηρία μας,
εμείς την έχουμε ανάγκη. Γιατί, όπως μας είπε ο Χριστός, κάθε φορά που
δυο-τρεις από μας συναγόμαστε στο όνομά του, είναι κι Αυτός παρών,
γιατί η Εκκλησία είναι ο θεματοφύλακας των ιερών κειμένων και του
Πιστεύω, γιατί έχουμε ανάγκη να συμμετέχουμε σε μία κοινότητα δοξο-
λογίας και ανάμνησης, ευγνωμοσύνης, στοχασμού και μυστηριακής
συνάντησης, διότι ο Ιησούς μας κάλεσε να Τον βρίσκουμε στη μοιρασιά
του ψωμιού, διότι η Εκκλησία είναι εκείνη η κοινότητα που ανεξάρτητα
απ' το που βρισκόμαστε, αποσκοπεί στη μέγιστη δυνατή συνείδηση της
παρουσίας του Θεού, που αρνείται τα σύνορα και δεν ανεμίζει σημαίες,
που μας βοηθά να συνδεόμαστε με ανθρώπους, τους οποίους σε διαφο-
ρετική περίπτωση θα απορρίπταμε, θα καταδικάζαμε ως εχθρούς.
Χρειαζόμαστε μία κοινότητα πίστης, για να γευτούμε την συγχώρηση
του Θεού, κάθε φορά που, σαν τους βιαστικούς διαβάτες που αγνόησαν
τον τραυματισμένο καθοδόν προς την Ιεριχώ, ζούμε τυφλοί κι αδιάφοροι,
ανυποψίαστοι για το ότι ο Ιησούς κρύβεται σ' αυτούς που αποφεύγουμε,
σ' αυτούς που είμαστε έτοιμοι να συντρίψουμε.
Την έχουμε λοιπόν ανάγκη, σαν σχολείο αγάπης, ελέους και θεραπείας.
                                                                         Jim Forest.

Καλό το να μη βλάπτεις...

Καλό το να μη βλάπτεις, αλλά καλύτερο το να ευεργετείς.
Ωραίο το να μη σκοτώνεις, αλλά ομορφότερο το να σώζεις μια ζωή! Jim Forest.

Τα τείχη που χτίζουμε....

Τα τείχη που χτίζουμε στη γη, δεν φτάνουν στον ουρανό.

Η προσευχή είναι βαθύτατα...

Η προσευχή είναι βαθύτατα προσωπική πράξη, με την οποία κοινωνούμε,
δεόμαστε, απλώνουμε το χέρι προς τον Θεό, Τον ευχαριστούμε...
Είναι παρούσα σε κάθε πτυχή της ζωής μας...
Όταν δινόμαστε ολόκληροι στην προσευχή, τότε κι η φύση μας αποκαλύπτεται.
Βρίσκουμε καταφύγιο στην ησυχία και στην υπέρτατη γυμνότητά μας, δεχόμαστε
μέσα μας μια δύναμη ζωής η οποία μας θρέφει, μας θεραπεύει, μας κάνει ξανά
πλήρεις. Στο μέτρο που έχουμε τη δύναμη να επιζητούμε στιγμές μοναξιάς και
να ακούμε την εσωτερική μας φωνή, ένα φως που ζει εντός μας θα μας καθοδηγεί.
Θα γνωρίσουμε έτσι μιαν αγάπη που δεν απογοητεύει, μιαν ειρήνη που δεν προ-
σφέρει ο κόσμος αυτός.    Abraham Menashe.

Μα η ενεργός αγάπη...

Μα η ενεργός αγάπη είναι κάτι πολύ πιο σκληρό και φοβερό απ' την αγάπη που περιορίζεται
στα όνειρα. Η ονειροπόλα αγάπη διψάει για σύντομα κατορθώματα, ζητάει μια γρήγορη ικα-
νοποίηση και τον γενικό θαυμασμό. Στις τέτοιες περιπτώσεις, μερικοί φτάνουν πραγματικά
στο σημείο να θυσιάσουν και τη ζωή τους ακόμη, αρκεί να μην περιμένουν πολύ, μα να
πραγματοποιηθεί γρήγορα τ' όνειρό τους. Και να 'ναι σαν μια θεατρική παράσταση που να
την βλέπουν όλοι και να την χειροκροτούν.
Μα η ενεργός αγάπη χρειάζεται δουλειά κι επίμονη αυτοκυριαρχία και για μερικούς είναι
ίσως-ίσως ολόκληρη επιστήμη.   ''Αδελφοί Καραμαζώφ''

Δεν υπάρχει κανένας δρόμος...

Δεν υπάρχει κανένας δρόμος που να οδηγεί στην ειρήνη.
Η ειρήνη είναι ο δρόμος. Andre Trocme.

Η χαρά είναι...

Η χαρά είναι το πιο αλάθητο σημάδι της παρουσίας του Θεού.  Leon Bloy.

Διηγείται ένας βετεράνος...

Διηγείται ένας βετεράνος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου:
Το όνομά μου είναι Jack Leroy Tueller. Είναι Ιούνιος του 1944, δύο εβδομάδες
μετά την D-Day [6 Ιουνίου 1944]. Έχει σκοτεινιάσει, ο ουρανός είναι συννεφια-
σμένος και βρέχει. Νιώθω πολύ πιεσμένος και αποφασίζω να πάρω την τρομπέτα
μου, μα ο διοικητής μου με αποτρέπει: ''Τζακ, καλύτερα μην παίξεις απόψε....
υπάρχει ένας ελεύθερος σκοπευτής εκεί έξω''.
Όμως και ο Γερμανός σκοπευτής, συλλογίστηκα, θα είναι φοβισμένος και μόνος,
ακριβώς σαν κι εμένα. Γι' αυτό, θα παίξω το αγαπημένο του ερωτικό τραγούδι, το
['' Lili Marleen'', δημοφιλές ρομαντικό άκουσμα των Γερμανών]. Το πρωί, να σου
και εμφανίζεται ένα τζιπ απ' την παραλία, περίπου ενάμισι μίλι μακριά.
''Ε, αρχηγέ'', φωνάζει η στρατιωτική αστυνομία, ΄΄εδώ έχουμε κάτι Γερμανούς
αιχμαλώτους που ετοιμάζονται να πάνε στην Αγγλία. Είναι κι ένας που ρωτά ποιος
από ΄δω έπαιζε χθες βράδυ με την τρομπέτα΄΄.
Μόλις συνάντησα τον σκοπευτή, άρχισε να κλαίει με αναφιλητά και να μου λέει:
''Χθες βράδυ, μόλις άκουσα τη μουσική σου, θυμήθηκα την αρραβωνιαστικιά μου
στη Γερμανία, τους γονείς, τις αδελφές και τα αδέλφια μου και δεν μπορούσα να
σε πυροβολήσω''. Άπλωσε το χέρι του προς το μέρος μου, του έδωσα το δικό μου.
Χαιρέτισα τον εχθρό, που πια είχε πάψει να είναι εχθρός. Ήταν φοβισμένος και
μόνος σαν κι εμένα. 

Συνήθως αντιλαμβανόμαστε ως εχθρούς....

Συνήθως, αντιλαμβανόμαστε ως εχθρούς μόνο τους άλλους, ποτέ εμάς.
Όμως, αν είμαι ψυχρός και τους εχθρεύομαι, αν τους μισώ και τους
βλάπτω, αν αναλώνομαι σε απειλές και κακόβουλες προετοιμασίες,
εκφυλίζω τον εαυτό μου σε εχθρό. Αν δεν ξεκόψω μια και καλή απ'
την εχθρότητα, εχθρός του εχθρού μου θα γίνω εγώ.
Γι' αυτό, αν επιθυμώ να σπάσω αυτόν τον φαύλο κύκλο, πρέπει να
θυμάμαι ότι ο εαυτός μου είναι ο μόνος εχθρός στον οποίο μπορώ
να ασκήσω κάποια αξιόλογη επιρροή. Jim Forest.

Χρέος μας είναι....

Χρέος μας είναι να αγαπάμε τους άλλους, χωρίς να σταματάμε
για να σκεφτούμε αν το αξίζουν ή όχι. Το αν την αξίζουν ή όχι
δεν είναι δική μας δουλειά, ούτε κανενός άλλου. Μας ζητείται
απλώς να τους αγαπάμε και η αγάπη αυτή θα καταστήσει και
εμάς και τους πλησίον μας άξιους.  Thomas Merton.

Κάνε πρώτα πράξη...

Κάνε πρώτα πράξη την αγάπη και ύστερα θα τη νιώσεις κιόλας. Dana Mills-Powell.

Όλοι εμείς που σκάβουμε....

Ολοι εμεις, που σκαβουμε με τα νυχια μας τον ουρανο...
ωρα μεσανυχτα,για να φωναξουμε στον ηλιο "φτου ξελεφτερια"
ολοι εμεις,που δραπετευουμε απ'το φεγγιτη της οδυνης...
για να φιλησουμε στο στομα τη χαρα...
ολοι εμεις,που μαλωσαμε στη μοιρασια των αστρων...
που δεν συναντησαμε ποτε κανεναν στο δρομο μας για να
μας δωσει πληροφοριες,κατα που πεφτει η σιγουρια...
Ολοι εμεις,που οταν βρεθουμε κατω απο ερειπια...
διωχνουμε με χαμογελα τους διασωστες...
ολοι εμεις,που ψαξαμε στα αζητητα...
να βρουμε τα στολιδια της ψυχης μας...
που καναμε τα μεγαλα ταξιδια μας στις φτερουγες των κυκνων...
Ολοι εμεις,οι σιωπηλοι ακροβατες μιας υποσχεσης ματαιης...
ολοι εμεις,που παραπλανησαμε τους ανεμους...
που ξελογιασαμε τις ελπιδες...
ολοι εμεις,που ερωτευτηκαμε οτι μας αφανιζε...
ολοι εμεις,οι αφρουρητοι,που δεν ειχαμε ποτε αλλοθι για τα λαθη μας...
ολοι εμεις,οι αντιρρησιες της παρηγοριας...
ολοι εμεις,ειμαστε μπασταρδα Του Θεου...
ακομα κι αν φοβηθηκε να μας αναγνωρισει...
ενα ειναι το σιγουρο...
Μας εχει αδυναμια...να το ξερετε...
Αλκυονη Παπαδακη

Και ο παράδεισος...

Και ο παράδεισος, όταν είναι περιφραγμένος
με συρματοπλέγματα, γίνεται αφόρητος.

Αν είχαμε....

 Αν είχαμε.....
.Την ταπείνωση της γης, που όλοι την πατάμε και αυτή μας δίνει τους καρπούς της,
.την ζεστασιά του ήλιου, που και να τον βρίσεις ζωογονεί την πλάση όλη,
.την ανιδιοτέλεια του αηδονιού, που κελαηδά κρυμμένο στις ρεματιές, χωρίς να
προσδοκά τίποτα από κανέναν,
.την ανεξικακία της αμυγδαλιάς, που όταν τη χτυπάς με το ραβδί αυτή σου δίνει
τους καρπούς της,
.την εργατικότητα του μυρμηγκιού, που μέσα στο κάμα του καλοκαιριού δουλεύει
ασταμάτητα για τον χειμώνα,
.την εκλεκτικότητα της μέλισσας, που ακόμα και μέσα σε έναν ακάθαρτο τόπο θα
εντοπίσει το λουλούδι για να συλλέξει τη γύρη,
.τη θυσία της καρδιάς, που χτυπά μέρα νύχτα για να δίνει το αίμα της σε όλα
τα μέλη του σώματος,
.τη δροσιά του πλάτανου, που με τον ίσκιο του ανακουφίζει τους περαστικούς
αυτής της ζωής,
.την ωφελιμότητα του πεύκου, που όταν το πληγώνεις σου δίνει το ρετσίνι του,
.την ωριμότητα των δένδρων, που ξέρουν πως αν προσβληθούν από μικρόβια
δεν μπορούν από μόνα τους να καθαριστούν,
.τη σιωπή του πλανήτη, που ενώ περιστρέφεται για να μας δίνει τις εποχές του
δεν ακούγεται ούτε κραυγάζει,
.τη στοργική μητρότητα του πελεκάνου, που με το ράμφος του χτυπά το στήθος
του για να ταϊσει με αίμα τα πεινασμένα παιδιά του,
.την πιστότητα του σκύλου, που μπορεί ακόμη και να ξεψυχήσει όταν πεθάνει
το καλό αφεντικό του,
.την ευφυία των νυχτερίδων, που ενώ είναι αμέτρητες και τυφλές συνάμα πετούν
μέσα σε ένα μικρό χώρο χωρίς να συγκρούονται,
.την προνοητικότητα των καρποφόρων φυτών, που όσο πιο μεγάλους καρπούς
κάνουν τόσο πιο μικρό ύψος λαμβάνουν,
.την καρτερικότητα του γαϊδουριού, που ο αγωγιάτης κάθε μέρα το φορτώνει
για να κουβαλά σιωπηλά προϊόντα χρήσιμα γι' αυτόν,
.την υπομονή της καρδερίνας, που για χρόνια ολόκληρα γλυκοκελαηδάει μέσα
σε ενα κλουβί,
.την ομορφιά των λουλουδιών, που δίχως να καλλωπίζονται κοιτούν προς τον
ουρανό και σε θαμπώνουν,
.τη δίαιτα του μουλαριού, που ενώ τρώει μόνο άχυρα σηκώνει τα βάρη άλλων
και δεν κλατάρει.

Το περιβάλλον και οι εξωτερικοί....

Το περιβάλλον και οι εξωτερικοί παράγοντες περιορίζουν σε μεγάλο βαθμό
την ελευθερία του ανθρώπου και ασκούν φοβερή πίεση πάνω του για να είναι
κάπως, όμως η ανάπτυξή του και η ποιότητα της ζωής του θα εξαρτηθεί από
το πόσο σθεναρά θα υποστηρίξει τη μοναδικότητά του, χωρίς όμως να γίνεται
 αντικοινωνικός και αυτιστικός.
Το περιβάλλον δεν είναι μόνο απειλή, είναι και η μοναδική πηγή εμπλουτισμού.
Ότι έχει ο άνθρωπος το παίρνει από το περιβάλλον. Δικός του είναι μόνο ο μονα-
δικός τρόπος με τον οποίο συνθέτει και χρησιμοποιεί ότι παίρνει από το περιβάλ-
λον. Δική του είναι και η επιλογή αυτών που παίρνει από το περιβάλλον.
Να είναι κανείς ξεχωριστός και μοναδικός, κοινωνικός και συμμετοχικός, είναι
ένας αγώνας ζωής για ισορροπία. Είναι η βάση των μεγαλυτέρων συγκρούσεων.
Μερικές φορές οι συγκρούσεις μας βοηθούν να προχωρούμε. Μερικές φορές μας
αρρωσταίνουν. Η διαφορά είναι στο πως τις χρησιμοποιούμε. π. Φιλόθεος Φάρος.

Η γη της επαγγελίας....

Η γη της επαγγελίας [ η γη είναι πάντα ένα μητρικό σύμβολο] περιγράφεται
με το γάλα και το μέλι που ρέουν άφθονα. Το γάλα είναι το σύμβολο της
πρώτης έννοιας της αγάπης, δηλαδή της φροντίδας και της ασφάλειας.
Το μέλι συμβολίζει τη γλυκύτητα της ζωής, την αγάπη γι' αυτή και την
ευτυχία να είναι κανείς ζωντανός.
Οι περισσότερες μητέρες είναι ικανές να δώσουν ''γάλα'', λίγες όμως είναι
ικανές να δώσουν και ''μέλι''. Για να είναι ικανή μια μητέρα να δώσει μέλι,
δεν φτάνει να είναι μόνο μια ''καλή μητέρα'', αλλά κι ένα ευτυχισμένο άτομο.
Σ' αυτό το στόχο οι περισσότερες μητέρες δεν  φθάνουν. Η επίδρασή τους
στο παιδί είναι αποφασιστική. Η αγάπη της μητέρας για τη ζωή είναι τόσο
μεταδοτική, όσο και η αγωνία της. Και οι δύο καταστάσεις έχουν μια βαθιά
επίδραση στην όλη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού. Μπορεί
κανείς πράγματι να διακρίνει ανάμεσα στα παιδιά -και στους ενήλικες-
εκείνους που πήραν μόνο ''γάλα'' κι εκείνους που πήραν ''γάλα και μέλι''.

Η πραγματική ουσία της μητρικής αγάπης...

Η πραγματική ουσία της μητρικής αγάπης είναι η φροντίδα για την ωρίμανση
του παιδιού κι αυτό σημαίνει να θέλει την απομάκρυνσή του από αυτήν. Εδώ
βρίσκεται η βασική διαφορά από την ερωτική αγάπη.
Στην ερωτική αγάπη, δύο άνθρωποι που ήταν χωρισμένοι, ξένοι, γίνονται ένα.
Στη μητρική αγάπη, δύο άνθρωποι που ήταν ένα αποχωρίζονται. Η μητέρα όχι
μόνο πρέπει να ανεχθεί, αλλά πρέπει να να επιθυμεί και να βοηθήσει τον αποχω-
ρισμό του παιδιού.
Είναι ακριβώς σ' αυτό το το στάδιο, όπου πολλές μητέρες αποτυγχάνουν στο
καθήκον της μητρικής αγάπης επειδή μόνο σ' αυτό το στάδιο η μητρική αγάπη
γίνεται ένα τόσο δύσκολο καθήκον, που απαιτεί ανιδιοτέλεια και ικανότητα να
δίνεις το παν και να μην θέλεις τίποτε άλλο, παρά μόνο την ευτυχία του αγαπη-
μένου. Η ναρκισσική, η αυταρχική, η κτητική γυναίκα μπορεί να επιτύχει στο
να είναι μια μητέρα ''με αγάπη'' μόνο στην περίοδο που το παιδί είναι μικρό.
Μόνο η γυναίκα που αγαπάει πραγματικά, η γυναίκα που είναι   πιο ευτυχισμένη
όταν δίνει παρά όταν παίρνει, που είναι σταθερά θεμελιωμένη στη δική της
ύπαρξη, μπορεί να είναι μια μητέρα που αγαπά όταν το παιδί βρίσκεται στο
στάδιο του αποχωρισμού.
Η μητρική αγάπη για το παιδί που μεγαλώνει, αγάπη που δεν θέλει τίποτε για
τον εαυτό της, είναι ίσως η μορφή της αγάπης που πιο δύσκολα επιτυγχάνεται.
                                                      ''Η τέχνη της αγάπης''

Η αγάπη δεν είναι βασικά μια σχέση...

Η αγάπη δεν είναι βασικά μια σχέση προς ένα ιδιαίτερο άτομο.
Είναι μια σ τ ά σ η, ένας π ρ ο σ α ν α τ ο λ ι σ μ ό ς του χαρακτήρα
που καθορίζει τη σχέση ενός ατόμου προς τον κόσμο σαν σύνολο
και όχι προς ένα ''αντικείμενο'' αγάπης.
Εάν ένας άνθρωπος αγαπά μόνο ένα άλλο άτομο και είναι αδιάφορος
προς τους άλλους συνανθρώπους του, η αγάπη του δεν είναι ακριβώς
αγάπη αλλά μια συμβιωτική προσκόλληση ή ένας διογκωμένος εγωισμός....
Εάν πράγματι αγαπώ έναν άνθρωπο, αγαπώ όλους τους ανθρώπους, αγαπώ
τον κόσμο, αγαπώ τη ζωή. Εάν μπορώ να πω σε κάποιον άλλον ''σ' αγαπώ'',
πρέπει να είμαι ικανός να πω ''αγαπώ σε σένα όλους, αγαπώ δια μέσου εσού
όλο τον κόσμο, αγαπώ μέσα σε σένα και τον εαυτό μου.

Η νηπιακή αγάπη ακολουθεί την αρχή; ''Αγαπώ, γιατί αγαπιέμαι''.
Η ώριμη αγάπη ακολουθεί την αρχή; ''Αγαπιέμαι, γιατί αγαπώ''.
Η ανώριμη αγάπη λέει; Σ' αγαπώ γιατί σε χρειάζομαι'' και η ώριμη;
''Σε χρειάζομαι γιατί σ΄αγαπώ''.
                                                  Έριχ Φρομ.

Ωστόσο η πιο σημαντική....

Ωστόσο η πιο σημαντική περιοχή της προσφοράς δεν βρίσκεται στα υλικά πράγματα,
αλλά στον ιδιαίτερο ανθρώπινο κόσμο. Τι δίνει αλήθεια μια προσωπικότητα, ένας
άνθρωπος στον συνάνθρωπό του; Δίνει από τον εαυτό του, από το πιο πολύτιμο που
έχει, δίνει από τη ζωή του.
Αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι θυσιάζει τη ζωή του για τον άλλο, αλλά ότι του
δίνει από εκείνο που είναι ζωντανό μέσα του. Του δίνει από τη χαρά του, από το
ενδιαφέρον, την κατανόηση, τη γνώση, το χιούμορ, τη θλίψη του, απ' όλες τις
εκφράσεις και εκδηλώσεις της ζωής που κρύβει μέσα του.
Και καθώς δίνει μ' αυτόν τον τρόπο, εμπλουτίζει τον συνάνθρωπο, δυναμώνει το
αίσθημα της ζωντάνιας του με το να δυναμώνει την δικιά του αίσθηση ύπαρξης.
Δεν δίνει με το σκοπό να πάρει. Η προσφορά είναι από μόνη της μια εξαίσια χαρά.
Καθώς όμως δίνει δεν μπορεί παρά να γεννήσει κάτι καινούργιο μέσα στον άλλο
άνθρωπο και αυτό που γεννιέται αντανακλάται πάλι σ' αυτόν. Όταν αληθινά δίνεις,
δεν μπορεί παρά να λάβεις εκείνο που σου ξαναδίνεται.
Το να δίνεις έχει σαν επακόλουθο να μεταβάλεις και τον άλλο άνθρωπο σε δότη,
γι' αυτό και οι δυο τους μετέχουν στη χαρά αυτού του καινούργιου που δημιούργησαν.
Στην πράξη της προσφοράς κάτι νέο γεννιέται και τα δυο πρόσωπα που μετείχαν
νιώθουν ευγνωμοσύνη για τη ζωή που γεννήθηκε και για τους δυο τους. Έριχ  Φρομ.

Αν είσαι χαρισματικός...

“Αν είσαι χαρισματικός άνθρωπος, δεν σημαίνει ότι κέρδισες εσύ κάτι. Σημαίνει ότι θα πρέπει να δώσεις κάτι πίσω” Καρλ Γιουνγκ.

Γιατί την παιδεία...

Γιατί την παιδεία δεν την κάνουν οι υλικές υποδομές
και η χρηματοδότηση, αλλά η ψυχή του του δάσκαλου!

Η ανθρωπιά, η καλοσύνη, η ευαισθησία....

Η ανθρωπιά, η καλοσύνη, η ευαισθησία και η συμπόνοια για τον άλλο,
η κοινωνία με τον άλλο, η προσφορά και η ανιδιοτέλεια κάνουν έναν
άνθρωπο πολιτισμένο και τον κόσμο μας καλύτερο. Χωρίς αυτά η
ομορφιά της τέχνης, η εφευρετικότητα της επιστήμης, η βιβλιογρα-
φική σοφία και οι βαθυστόχαστοι λόγοι των φιλοσόφων, όχι μόνο
δεν βελτιώνουν την κατάσταση του κόσμου, αλλά συχνά στηρίζουν
την κτηνωδία του.
Αλλά για να υπάρχει ανθρωπιά, καλοσύνη, ανιδιοτέλεια, ευαισθησία
και συμπόνοια για τον άλλο, χρειάζεται ο άνθρωπος να αποδεχθεί και
να συμπονέσει τον εαυτό του και τον άλλο, αν και διαπιστώνει ότι τόσο
σ' αυτόν όσο και στον άλλο στην καλύτερη περίπτωση μαζί με αυτά
συνυπάρχει θηριωδία και σκοτάδι.
Μόνο η αποδοχή εξημερώνει το θηρίο, η απόρριψη το αποθηριώνει.
Αυτό που αρνούμεθα δεν μπορούμε ούτε να το θεραπεύσουμε, ούτε
να το ελέγξουμε και ούτε βέβαια να το αξιοποιήσουμε. π. Φιλόθεος Φάρος.

Η μεγάλη νοημοσύνη...

Η μεγάλη νοημοσύνη και η μεγάλη αγαθότητα,
όταν γίνονται ένα, τότε αυτό λέγεται άγγελος.

Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι....

Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι, όχι μόνο γιατί ελάφρυναν οι τσέπες μας,
αλλά γιατί βάρυνε η καρδιά μας και ξεχάσαμε και τα ήθη μας και τα
ιδανικά μας και την πίστη μας κι έτσι βρισκόμαστε άνυδροι σ' έναν
τόπο, όπου έδωσε ο Θεός να έχουν γεννηθεί χιλιάδες χιλιάδων άγιοι
και δίκαιοι και ήρωες.
Και εμείς τώρα σ' αυτόν τον τόπο, ανάξιοι απόγονοι όλων αυτών των
καταπληκτικών προγόνων, φιλοσόφων, ηρώων και αγίων στεκόμαστε
αμήχανοι και κοιτάμε με φόβο το μέλλον.
Και ξεχάσαμε ότι οι άνθρωποι που υπήρχαν πριν από εμάς σε τούτο τον
τόπο ζούσαν μέσα στην ψυχή τους, ακόμα και στους φρικτούς καιρούς
της Τουρκοκρατίας, μ' εκείνη την προσευχή που έλεγε '' Κύριος ποιμαίνει
με και ουδέν με υστερήσει'' κι έλεγαν πάλι ''Ει ο Θεός μεθ' ημών ουδείς
καθ' ημών''. Κι έτσι οι πρόγονοί μας έγιναν ήρωες και νεομάρτυρες και
μπορεί να ήταν πάμφτωχοι, ξυπόλυτοι, κατατρεγμένοι, αλλά είχαν θάρρος
και πίστη μεγάλη. Αυτά που δεν διαθέτουμε εμείς.
                                                                  π. Χριστόδουλος Μπίθας.

Ελπίδα σημαίνει...

Ελπίδα σημαίνει να μάθω να ευχαριστώ για οτιδήποτε συμβαίνει.
Ελπίδα σημαίνει να προσπαθώ να αλλάξω ότι είναι δυνατόν και να
δέχομαι ως θέλημα Θεού ότι δεν μπορεί να αλλάξει στη ζωή μου.
Ελπίδα σημαίνει να εντοπίζω κάθε μέρα τα λάθη μου και να
βελτιώνομαι, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής μου.
Ελπίδα σημαίνει να ακούω και να μαθαίνω από τους άλλους
πράγματα για μένα, που ο καθρέπτης μου και οι φίλοι μου δεν
θα μου πουν, γιατί θέλω να αλλάζω.
Ελπίδα σημαίνει να καταλάβω πως αν θέλω να είμαι χριστιανός
πρέπει να σκύψω πάνω από το Ευαγγέλιο, να μάθω τι είπε ο Χριστός,
να προσευχηθώ, να μετέχω στα μυστήρια, στην διδασκαλία της εκκλησίας.
Ελπίδα σημαίνει να θεωρούμε κάθε μέρα και στιγμή της ζωής μας μοναδική,
γιατί σήμερα γεννιόμαστε και σήμερα πεθαίνουμε, κανείς δεν μας εγγυάται
ότι θα ζήσουμε και αύριο. Κι εμείς οι καημένοι αγωνιούμε για το μέλλον
και στενοχωριόμαστε και φοβόμαστε και ακούμε διάφορες θεωρίες που μας
τρομάζουν ακόμα περισσότερο και χάνουμε την ελπίδα μας.
Ελπίδα σημαίνει να κρατάει ο καθένας τις αξίες του ψηλά ότι κι αν γίνεται
γύρω του και βέβαια δεν μπορούμε να κρατάμε καμιά αξία, όταν μηδενίζουμε
τους άλλους. Αξία σημαίνει να διδάσκεις το παιδί σου, τον φίλο σου, την
γειτονιά σου, ότι υπάρχει ακόμα ανθρωπιά, υπάρχει αγάπη, υπάρχει ήθος,
υπάρχει μετάνοια και όλα αυτά να τα διδάσκεις με τις πράξεις σου, γιατί
αλλιώς όσα λόγια κι αν λες και όλη την ημέρα να είσαι στην εκκλησία
τίποτα δεν είσαι παρά κύμβαλο αλαλάζον.  π. Χριστόδουλος Μπίθας.

Λένε κάποιοι ότι θαύμα είναι μία έκτακτη...

Λένε κάποιοι ότι θαύμα είναι μία έκτακτη υπερφυσική ενέργεια.
Δηλαδή, η θεραπεία μιας αρρώστιας για παράδειγμα. Όμως για
την ορθόδοξη παράδοση, θαύμα είναι κάτι πολύ περισσότερο.
Θαύμα είναι η ίδια η ζωή όταν γίνεται πνευματική, χριστοκεντρική.
 Θαύμα είναι να αφεθώ στο θέλημα του Θεού. Θαύμα είναι η μετά-
νοια του ανθρώπου προς το αγαθό, θαύμα είναι να μπορέσω με την
βοήθεια του Θεού, αυτή την ζωή που μου δόθηκε σε έναν κόσμο
φθοράς και πόνου, να τη ζω με χαρά! Εάν το κάνω αυτό, κάθε μέρα
ζω πολλά θαύματα. Το θαύμα της ευχαριστίας. Το θαύμα ενός χαμό-
γελου που χαρίζουμε στον διπλανό. Το θαύμα μιας συγγνώμης. Το
θαύμα, ότι βοήθησα έναν άνθρωπο. Το θαύμα που επικοινώνησα
μ' έναν άλλο. Το θαύμα που ευχαρίστησα τον Θεό για τον ήλιο που
ξημέρωσε, για ένα όμορφο πουλί που πέταξε μπροστά μου, για ένα
λουλούδι που άνθισε, για ένα βιβλίο που διάβασα. Το θαύμα πως,
εγώ ο πλασμένος κατ' εικόνα του Θεού, έχω έναν σκοπό να πραγμα-
τοποιήσω στην ζωή μου, να πορευτώ προς το καθ' ομοίωσιν, να
γίνω ιερέας της κτίσης, σοφός, άγιος.
Το θαύμα αυτό, όταν αρχίζει κανείς να το ζει, παύει να έχει οργή.
Και όταν οργίζεται, κάνει αρχή. Παύει να έχει γκρίνια. Κι όταν τον
πιάνει γκρίνια, κάνει αρχή. Κι έτσι η ζωή παύει να είναι μαύρη, ότι
κι αν γίνεται γύρω.            π. Χριστόδουλος  Μπίθας.

Όλα μας διδάσκουν....

Όλα μας διδάσκουν και μας όδηγούν στον Θεό. Όλα γύρω μας είναι
σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. και τα έμψυχα και τα άψυχα και
τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το
ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα
απ' τις οποίες φθάνουμε στην μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό. Όσιος Πορφύριος.

Η Τρίτη Γέννηση....

Η  Τ ρ ί τ η   Γ έ ν ν η σ η.

Δεν είναι μόνο αυτή η γέννηση
των καημένων των ανθρώπων
που έρχεται από σάρκα και αίμα.
Αφού είναι θνητοί που γεννιούνται εδώ
και πεθαίνουν τόσο γρήγορα,
αυτή είναι βέβαια η πρώτη.

έπειτα είναι το βάπτισμα
του Αγίου Πνεύματος,
όταν το φως Του κατεβαίνει
στους βαπτιζόμενους εν ύδατι.

Η τρίτη πάλι μας γεννά
από τα δάκρυα και τους πόνους μας,
που καθαρίζουν την εικόνα μας
από τους σπίλους της φαυλότητας.

Στην μια γεννιέσαι απ' τους πατέρες σου,
στην άλλη γίνεσαι παιδί Θεού,
στην τρίτη ο ίδιος είσαι ο γεννήτορας,
όσο η ζωή σου ακολουθεί το άγιο φως.

                                   Άγ, Γρηγόριος Θεολόγος

Η λογική σε καλεί...

Η λογική σε καλεί να εξασφαλιστείς,
η αγιότητα να διακινδυνεύσεις.
Κι ο Θεός μας καλεί στην αγιότητα.
                                Jim Forest

Εκεί που δεν υπάρχει...

Εκεί που δεν υπάρχει αγάπη, πρόσφερέ την
εσύ και θα την βρεις.

Τι ωραία που θα ήταν...

Τι ωραία που θα ήταν, αν οι κακοί άνθρωποι μαζεμένοι σ' έναν τόπο,
ετοίμαζαν στα μουλωχτά τις κακές τους πράξεις και αρκούσε να τους
κρατήσουμε μακριά μας και να τους εξοντώσουμε!
Μα να που η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο καλό και στο κακό
διχοτομεί την καρδιά κάθε ανθρώπου...και ποιος είναι άραγε διατεθει-
μένος να καταστρέψει ένα κομμάτι της καρδιάς του;
                                                    Αλεξάντερ Σολτσενίτσιν.

Το αγγλικό της Οξφόρδης...

Το Αγγλικό της Οξφόρδης, υιοθετώντας έναν πιο κομψό ορισμό, θεωρεί
ως εχθρό ''ένα μη φιλικό ή επιθετικά διακείμενο πρόσωπο, που αγαπά να
μισεί και να απεργάζεται το κακό ενός άλλου''.
Καίριος και οξύς, ο ορισμός μας βάζει κατευθείαν στην καρδιά του ζητή-
ματος, αφού δεν κουνά το δάχτυλο μόνο σε ένα άλλο πρόσωπο ή έθνος,
αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό. Συνήθως, αντιλαμβανόμαστε ως εχθρούς
μόνο τους άλλους, ποτέ εμάς.
Όμως, αν είμαι ψυχρός και τους εχθρεύομαι, αν τους μισώ και τους βλάπτω,
αν αναλώνομαι σε απειλές και κακόβουλες προετοιμασίες, εκφυλίζω τον
εαυτό μου σε εχθρό. Αν δεν ξεκόψω μια και καλή απ' την εχθρότητα, εχθρός
του εχθρού μου θα γίνω εγώ. Γι' αυτό, αν επιθυμώ να σπάσω αυτόν τον φαύ-
λο κύκλο, πρέπει να θυμάμαι ότι ο εαυτός μου είναι ο μόνος εχθρός στον
οποίο μπορώ να ασκήσω κάποια αξιόλογη επιρροή. Jim Forest.

Δεν υπάρχει τίποτε ωραιότερο...

Δεν υπάρχει τίποτε ωραιότερο από το να αλλάζεις και να επιτρέπεις στους άλλους
να αλλάζουν. Μέσα σε μια οικογένεια η διαδικασία αυτή φέρνει τους ρόλους σε
δεύτερη μοίρα και εμπλουτίζει τις φυσικές αγάπες με πολύτιμα συστατικά.
Ανάμεσα σ' αυτά, σαν λαμπερό διαμάντι, σαν θησαυρός αλλά και πανίσχυρη
αντηρίδα, στέκει η εκτίμηση. Η εκτίμηση δεν είναι ποτέ φυσική και η ύπαρξή της
αποτελεί την ισχυρότερη απόδειξη απελευθέρωσης από τους ρόλους. Αγάπη και
εκτίμηση δεν συνδέονται αυτονόητα.
Η αγάπη μπορεί να δοθεί αυτόματα στο όνομα μιας προκαθορισμένης σχέσης.
Ή να διατηρείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, στο όνομα μιας παλιάς φλο-
γερής ερωτικής σχέσης. Ή ακόμα και να δωρίζεται απροϋπόθετα από μια δου-
λεμένη σε πνευματικούς αγώνες ψυχή προς μια άλλη, αδούλευτη και στάσιμη.
Η εκτίμηση όμως κερδίζεται και διαρκώς επιβεβαιώνεται από νέα κατορθώματα
πρωτότυπες λύσεις, αλλαγή του σκηνικού, αφορμές για νέο θαυμασμό.
Η εκτίμηση κάνει δύο συζύγους να είναι βέβαιοι πως, ακόμα και αν δεν τους
συνέδεε ο γάμος, θα βρίσκονταν μαζί, θα έβρισκαν συναρπαστική την παρέα
ο ένας του άλλου, θα λαχταρούσαν να μοιράζονται κάθε στιγμή τα πλούτη του
κορμιού και της καρδιάς τους. Η εκτίμηση κάνει κάποιον να θεωρεί τιμή του
και ευλογία του που υπάρχει με αυτόν τον άνθρωπο. Η εκτίμηση είναι πηγή
διαρκούς γοητείας που, αν λείψει, παγώνουν σύζυγοι μεταξύ τους και αποξε-
νώνονται παιδιά από γονείς λόγω απογοήτευσης.
Τα μέλη μιας οικογένειας όμως, που έχουν μια ανθισμένη ζωή, γεμάτη εναλ-
λαγές και εξέλιξη, απαλλάσονται από τα προκαθορισμένα και κερδίζουν την
εκτίμηση ο ένας του άλλου. Ακόμη κι όταν η διαφωνία ή η σύγκρουση εμφα-
νιστούν, ακόμη κι όταν η καθημερινότητα μεταβάλλει, έστω και προσωρινά,
τους ανθρώπους που έζησαν μαζί μια ζωή, σε αντιπάλους, άλλο είναι να
συγκρούεσαι με κάποιον που εκτιμάς κι άλλο με κάποιον που θεωρείς υπεύ-
θυνο για την ακρωτηριασμένη και μίζερη ζωή σου. Ηλίας Λιαμής.

Σελίδες καινούργιες θα σου δοθούν...

Σελίδες καινούργιες θα σου δοθούν και μία και δύο φορές.
Όχι όμως δέκα και είκοσι. Δεν είναι απεριόριστες οι καινούργιες
ευκαιρίες, εκτός ίσως από έναν τρελά ερωτευμένο μαζί σου άνθρωπο
και έναν δύο αγίους που θα συναντήσεις στη ζωή σου. Των άλλων οι
αντοχές δεν είναι ανεξάντλητες. Γι' αυτό, να σέβεσαι τις αντοχές των
ανθρώπων, όσο και να σε αγαπούν.
Κάθε λευκή σελίδα θα είναι ακόμα πιο δύσκολη.Τίποτε όμως δεν είναι
δυσκολότερο από τη λησμονιά που πρέπει να χαρίσουμε εμείς οι ίδιοι
στον εαυτό μας. Γιατί εμείς είμαστε ο αυστηρότερος κριτής του, που
τίποτε δεν του ξεφεύγει, ούτε η πιο ντροπιαστική και ανομολόγητη
σκέψη μας. Αυτή είναι η πιο δύσκολη συγνώμη, η πιο δύσκολη λευκή
σελίδα που μπορούμε να χαρίσουμε: Η λευκή σελίδα στον εαυτό μας.
Και είναι δύσκολο, γιατί δεν πρόκειται για αποδοχή ενός ή δύο σφαλ-
μάτων, αλλά για την αποδοχή ενός εαυτού που τον είχαμε για ψηλά και
για πολλά και που που γι' ακόμη μια φορά τον είδαμε να αποτυχαίνει.
Είναι όμως απαραίτητο, είναι αναγκαίο, πρέπει, πάση θυσία.
Γιατί δεν γίνεται να συγχωρέσουμε άνθρωπο, αν πρώτα δε μάθουμε να
ν' απλώνουμε το χέρι στον πεσμένο μας εαυτό και να τον ξαναστήνουμε
ορθό στο ανηφόρι. Ηλίας Λιαμής.

Υπάρχουν ήρωες...

Υπάρχουν ήρωες φωνακλάδες και ήρωες σιωπηλοί. Υπάρχουν ήρωες
της δράσης και ήρωες του στοχασμού. Υπάρχουν ήρωες που πάντα
νικούν τον αντίπαλο και ήρωες που ξέρουν να νικούν τον εαυτό τους.
Αυτοί οι τελευταίοι είναι και οι πιο γοητευτικοί. Διότι, στη ζωή αυτή,
τίποτε ομορφότερο δεν υπάρχει από τον άνθρωπο που ξέρει και θέλει
να αλλάζει. Από τον άνθρωπο, που σε εκπλήσσει διαρκώς, από τον
άνθρωπο, που κάθε στιγμή έχεις κάτι καινούργιο να κερδίσεις.
                                                 Ηλίας Λαμής

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ...
Υπάρχουν στιγμές που….
Του χειμώνα νιώθω δεντρί,
γυμνό στου ανέμου την οργή,
άδειες στα κλώνια οι φωλιές,
λείπουν πουλιών γλυκολαλιές,
λείπουν ανθάκια κι ευωδιές.

Υπάρχουν στιγμές που…
Πηγάδι νιώθω στεγνό, στερεμένο,
θίνα μισητής, καυτής ερήμου,
νεοσσός ημιθανής, ξεγραμμένος,
χωρίς καμιά ελπίδα απογείωσης,
χωρίς ανάλαφρα ονείρων φτερά,
κι αν με κατακαίει δίψα για ζωή,
κάτι με κρατάει ριζωμένη στη γη.

Υπάρχουν στιγμές που…
Νιώθω σαν ένα μικρό κυκλάμινο,
σε σκληρό, άνυδρο βράχο ριζωμένο,
σ’ αφιλόξενη, βουνήσια ράχη σκαλωμένο
κι αγώνα δίνω να επιζήσω, πικραμένο,
στο έλεος ακραίων καιρών εκτεθειμένο.

Μα υπάρχουν και στιγμές που…
Δέντρο είμαι γεμάτο δροσερούς καρπούς,
με κλώνους γεμάτους τρίλλιες, ζωντανούς,
κάμπος γεμάτος στάχυα, κίτρινη θάλασσα,
κυματιστή σαν ο άνεμος ανάμεσα περνάει,
ποτάμι ζωντανό, που γάργαρο γοργοκυλάει,
βαρκούλα μ’ ανοιχτά πανιά που έχει ξανοιχτεί,
μια ψυχή που νόημα βρίσκει στη λέξη «ζωή»

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΗΠΟΥΡΙΔΟΥ

Ζούμε σε μια εποχή...

Ζούμε σε μια εποχή που δεν θυσιαζόμαστε εμείς για τον άλλον, αλλά
θυσιάζουμε τους άλλους, την αγάπη των άλλων, την φιλία τους κλπ,
για την δική μας ζωούλα. Κυριαρχεί το σύνθημα ο θάνατός σου η ζωή
μου και όχι ο θάνατός μου ζωή σου.
Ακολουθούμε το κυνηγητό της δόξας και της ατομικής προβολής.
Πατάμε πάνω σε ανθρώπινα πτώματα και πολλές φορές στα πιο αγαπητά
μας πρόσωπα. Οικοδομούμε τον πύργο της ζωής μας πάνω στην κόλαση
που εμείς οι ίδιοι κατασκευάζουμε. Σε όλα τα επίπεδα κυριαρχεί το
σύνθημα του θανάτου του άλλου.
Υπόληψη, τιμή, αγάπη,φιλία, συγγένεια, ιδανικά κλπ. όλα θυσιάζονται
στο είδωλο του εαυτού μας. Όλα πρέπει να μας προσκυνήσουν. Τάχα για
το καλό του άλλου και της κοινωνίας, ενώ στην πραγματικότητα φροντί-
ζουμε για το καλό μόνον του εαυτού μας. Αμοραλιστές, αριβίστες.
Διαπράττουμε τα μεγαλύτερα εγκλήματα και όμως έχουμε τη συνείδηση
αναπαυμένη.......
Πρέπει να πεθάνουμε εμείς για να ζήσουν οι άλλοι και όχι να πεθάνουν
οι άλλοι για να ζήσουμε εμείς. Δεν έχει καμιά σημασία το να ζήσουμε εμείς.
Αυτό που μετράει είναι να πεθαίνουμε καθημερινά. Αυτός ο θάνατος συνδέ-
εται με την μεταμόρφωση του ατομικού στοιχείου σε προσωπικό.
Να γίνουμε πραγματικοί άνθρωποι και να έρχονται οι άλλοι για να τραφούν.
Δεν έχει σημασία πόσα χρόνια θα ζήσουμε. Αυτό που έχει σημασία είναι
πως θα ζήσουμε.       Μητροπολίτης Ιερόθεος Ναυπάκτου.

Δεν μπορούμε να ζούμε...

Δεν μπορούμε να ζούμε για τον εαυτό μας. Χίλια νήματα
μας συνδέουν με τους συνανθρώπους μας και κατά μήκος
αυτών των νημάτων οι πράξεις μας διαβιβάζονται ως αίτια
και επιστρέφουν ως αποτελέσματα.

Αν δεν φυτέψεις το δέντρο...

Αν δεν φυτέψεις το δέντρο της πρόνοιας όταν είσαι νέος,
δεν θα έχεις τον ίσκιο του όταν θα γεράσεις.

Έχεις ψυχή μου δουλειά....

Έχεις ψυχή μου δουλειά και μάλιστα αν θέλεις, μεγάλη.
Εξέτασε τον εαυτό σου ποια είσαι και που είσαι στραμμένη,
αυτό που ήλθες και που πρέπει να παρουσιαστείς,
αν η ζωή είναι αυτό που ζεις, ή κάτι το καλύτερο...
Έχεις ψυχή μου δουλειά. Μην κουραστείς από τον κόπο.

Όλη η δυστυχία του ανθρώπου...

Όλη η δυστυχία του ανθρώπου προέρχεται από το ότι δεν μπορεί
να μείνει μία μέρα μόνος, συντροφιά με τον εαυτό του σε ένα δωμάτιο.
Πόσα θα είχαν να πουν οι δυο τους!

Ξέρεις γιατί διψάει...

Ξέρεις γιατί διψάει ο εγωισμός; Για έλεγχο. Θέλει να ελέγχει τα πάντα.
Δώσε του νόμους, κανόνες και διατάξεις. Να μπορεί να κυριαρχεί
εφαρμόζοντάς τις. Να ικανοποιείται και να αυτοδοξάζεται.
Μην του δώσεις όμως σχέση. Μην του δώσεις αβεβαιότητα, ρίσκο,
δόσιμο. Εκεί ασφυκτιά. Οι περισσότεροι θρησκευόμενοι αναπαύονται
στην τήρηση κανόνων, ώστε να ελέγχουν τη σωτηρία τους. Να την
καθορίζουν. Να μετράνε τις αποτυχίες τους, να ξέρουν τι θα αφαιρέσουν
και τι θα προσθέσουν στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν και να
κερδίσουν τον παράδεισο. Για τη δική τους αντίληψη ο παράδεισος
είναι επίτευγμα μιας συγκεκριμένης προσπάθειας. Τον κερδίζουν με
την αξία τους, γιατί αγωνίστηκαν. Βλέπεις ο εγωισμός μας δεν δέχεται
τα δώρα του Θεού. Κι όμως κανείς ποτέ δεν θα είναι άξιος για τον
παράδεισο. Σε όλους θα δωριστεί από αγάπη και έλεος.
Αυτή η αίσθηση ότι ο Θεός κατακτιέται, ότι ο παράδεισος ανοίγεται
με το έτσι θέλω των δικών μας ατομικών κατορθωμάτων, απέχει πάρα
πολύ από την Βασιλεία του Θεού.
Γιατί εκεί δεν κυριαρχεί το μέτρημα, αλλά το δόσιμο.

Επτά φορές περιφρόνησα....

Επτά φορές περιφρόνησα την ψυχή μου:

Χαλιλ Γκιμπραν

Επτά φορές περιφρόνησα την ψυχή μου:

Την πρώτη φορά όταν την είδα να δειλιάζει
μπροστά στη λαχτάρα της να φτάσει στα ύψη.

Τη δεύτερη φορά όταν την είδα να κουτσαίνει
μπροστά στους ανάπηρους.

Την τρίτη φορά όταν της δόθηκε να διαλέξει
ανάμεσα στο δύσκολο και το εύκολο
και εκείνη διάλεξε το εύκολο.

Την τέταρτη φορά όταν έκανε κάποιο κακό
και παρηγορήθηκε με το ότι και οι άλλοι κάνουν κακό.

Την πέμπτη φορά όταν ανέχτηκε από αδυναμία
και δικαιολόγησε την ανοχή της σα δύναμη.

Την έκτη φορά όταν περιφρόνησε την ασχήμια κάποιου προσώπου
και δεν ήξερε ότι αυτό το πρόσωπο ήταν μια από τις δικές της μάσκες.

Και την έβδομη φορά όταν τραγούδησε τραγούδι επαίνου και το θεώρησε αρετή.

Την άνοιξη, αν δεν την βρεις...

Την άνοιξη, αν δεν την βρεις.... τη φτιάχνεις...  Οδ. Ελύτης.

Μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή...

Μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή σαν οδηγοί του μετρό,
γνωρίζοντας ακριβώς που πάμε και πως είναι η διαδρομή.
Ή σαν σέρφερ, ακολουθώντας το κύμα...
Η σοφία δεν βρίσκεται στην μονιμότητα, ούτε στη αλλαγή,
αλλά στην διαλεκτική μεταξύ των δύο.

Ο ανήφορος και ο κατήφορος...

Ο ανήφορος και ο κατήφορος είναι ένας και ο αυτός δρόμος.

Ελευθερία σημαίνει...

Ελευθερία σημαίνει να απεγκλωβιστείς από την επικριτική ματιά
των άλλων, μα πιο πολύ από τον φρικαλέο δήμιο που κουβαλάς
μέσα σου και σε εξοντώνει διαρκώς στα μαρτύρια της καρδιάς σου.
Και ξέρεις, την κουκούλα αυτού του δήμιου δεν θέλησε ποτέ κανείς
να την τραβήξει. Μα κανείς, σου λέω.
Γιατί, εάν την τραβούσε, θα αντίκριζε πρόσωπα πολύ αγαπημένα,
μα πιο πολύ τον ίδιο μας τον εαυτό.      π. Λίβυος.

Είναι μια από τις πιο όμορφες....

Είναι μια από τις πιο όμορφες αποζημιώσεις της ζωής
ότι δεν μπορεί κανείς να προσπαθήσει, ειλικρινά, να
βοηθήσει κάποιον, χωρίς να βοηθήσει τον εαυτό του.
                               Ralph W. Emerson

Όσο πιο βαθιά σκάβει...

Όσο πιο βαθιά σκάβει η λύπη μέσα στο είναι σας,
τόσο μεγαλύτερη χαρά μπορείτε να χωρέσετε.
                                 Kahlil Gibran

Το παιδί μου μ' έκανε...

Το παιδί μου μ' έκανε να καταλάβω πως όλα τα ανθρώπινα πλάσματα
έχουν την ίδια υπόσταση και έχουν την ίδια δικαιώματα. Κανένας δεν
είναι κατώτερος από τον άλλον σαν ανθρώπινο πλάσμα κι ο καθένας
μας πρέπει να έχει θέση και σιγουριά μέσα στον κόσμο. Με κανέναν
άλλο τρόπο δε θα μπορούσα να τα μάθω αυτά. Αντίθετα, θα έβλεπα
πάντα μ' ένα ύφος αγέρωχης ανεπιείκειας εκείνους που δε θάταν άξιοι
να κάνουν, όσα μπορούσα να κάνω εγώ.
Το παιδί μου, μου δίδαξε την ταπεινοφροσύνη.

Όταν περιμένεις παιδί, είναι...

Όταν περιμένεις παιδί, είναι όπως, όταν ετοιμάζεσαι για ένα θαυμάσιο ταξίδι
διακοπών στην Ιταλία. Αγοράζεις ένα σωρό βιβλία οδηγούς και κάνεις τα
όμορφα σου σχέδια....το Κολοσσαίο, οι γόνδολες της Βενετίας, η εκκλησία
του Αγίου Πέτρου. Μπορεί ακόμα να μάθεις και δυο-τρεις χρήσιμες φράσεις
στα Ιταλικά. Όλα αυτά σου προξενούν ενθουσιασμό.
Μετά από ανυπομονησία μηνών, η μέρα του ταξιδιού φτάνει τελικά. Ετοιμάζεις
τις βαλίτσες και ξεκινάς. Μετά από μερικές ώρες το αεροπλάνο προσγειώνεται.
Η αεροσυνοδός ανακοινώνει: ''Καλώς ήρθατε στην Ολλανδία''.
-''Ολλανδία; Τι εννοείτε Ολλανδία; Εγώ αγόρασα εισιτήριο για την Ιταλία.
Προορισμός μου είναι η Ιταλία. Όλη μου τη ζωή ονειρευόμουν την Ιταλία...''
Όμως έχει γίνει μια αλλαγή στην πτήση. Το αεροπλάνο έχει προσγειωθεί στην
Ολλανδία κι εκεί πρέπει να μείνεις.
Το πιο σημαντικό είναι ότι δε σ'έχουν μεταφέρει σε μια αηδιαστική, φοβερή,
ακάθαρτη χώρα. Απλά είναι μια διαφορετική χώρα. Πρέπει να πας έξω, να
αγοράσεις καινούρια καθοδηγητικά βιβλία, να μάθεις μια νέα γλώσσα και να
γνωριστείς με μια νέα ομάδα ανθρώπων που διαφορετικά δε θα γνώριζες ποτέ.
 Είναι απλά μια διαφορετική χώρα. Δεν είναι τόσο αστραφτερή, όσο η Ιταλία.
Όταν όμως μείνεις εκεί για λίγο και πάρεις μια ανάσα, κοιτάς γύρω σου και
αρχίζεις ν΄αντιλαμβάνεσαι ότι η Ολλανδία έχει ανεμόμυλους, η Ολλανδία έχει
τουλίπες, έχει ακόμα και πίνακες του Rembrandt.
Παρόλα αυτά, αυτοί που γνωρίζεις πηγαινοέρχονται στην Ιταλία και υπερηφα-
νεύονται για το θαυμάσιο ταξίδι τους εκεί. Και για το υπόλοιπο της ζωής σου
θα λες...Κι εγώ στην Ιταλία θα πήγαινα, αυτό σχεδίαζα πάντα.
Ο πόνος δε θα φύγει ποτέ, ποτέ, ποτέ, γιατί το χάσιμο αυτού του ονείρου είναι
πολύ σημαντικό. Αν περάσεις όμως τη ζωή σου θρηνώντας για το χαμένο ταξίδι
στην Ιταλία, δε θα μείνεις ποτέ ελεύθερος ν' απολαύσεις τα πολύ ιδιαίτερα, πολύ
όμορφα πράγματα που έχει να σου προσφέρει η Ολλανδία.
                                                                               Emily Rearl Kingsley

Όταν πρόσφατα, ρώτησα....

..Όταν πρόσφατα, ρώτησα μια καλή μου φίλη, που συμβαίνει να έχει
δίδυμα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, τι σημαίνει για 'κείνη η
κοινωνία με το  Θεό μου απάντησε:
''Είναι να καταθέτεις στα πόδια Του το αναμμένο κάρβουνο που
κρατάς στα χέρια σου και να το βλέπεις να μετατρέπεται σε χρυσάφι!''

Η ελπίδα είναι....

Η ελπίδα είναι ένας δυνατός άνεμος που σαρώνει την απογοήτευση...
 Οι δυνάμεις που κουβαλάμε μέσα μας, οι δυνάμεις που μπορούν να
 μας εξευγενίσουν είναι τεράστιες... Πρέπει να σαρκώνουμε την αγάπη
 κι όχι τα λόγια της καταστροφής και του χάους... Ζω σημαίνει να
 βρίσκομαι με χαρά μες στον κόσμο. Σημαίνει ν' αποζητώ τούτη τη
χαρά. Να τη διατηρώ. Ν' αρνιέμαι ν' αφήσω να με πλημμυρίσουν τα
 γκρίζα αγριόχορτα της θλίψης. Ζω σημαίνει, αναλαμβάνω την
 υποχρέωση να δρω. Ζω σημαίνει, είμαι ο εαυτός μου.
Σημαίνει αντιστέκομαι, σημαίνει αγαπώ. Αποδέχομαι και αρνιέμαι.
Ζω σημαίνει, δημιουργώ!

Αν τη ζωή δεν την ευχαριστιέσαι....

Αν τη ζωή δεν την ευχαριστιέσαι, δεν είναι
που σε τρώει η θλίψη και η μιζέρια.
Είναι που ξοδεύεις άδικα την ανάσα του Θεού!

Πιστεύω τέλος, ότι τα ταξίδια...

Πιστεύω τέλος, ότι τα ταξίδια ανά τον κόσμο σε πλουτίζουν,
γνωρίζεις το θαύμα της διαφορετικότητας των ανθρώπων, τη
μαγεία και τη ματαιοδοξία κτιρίων που χτίστηκαν σε εποχές
που θα 'λεγες ότι είναι αδύνατο να χτιστούν, τη φύση που σε
κάθε σημείο του πλανήτη πλάστηκε με σοφία.
Όμως, κανένα ταξίδι δεν έχει νόημα, αν πρώτα δεν ταξιδέψεις
μέσα σου, έτσι ώστε πράγματι να μπορείς να δεις τη διαφορε-
τικότητα αυτή και να την κατανοήσεις.
Το μόνο ταξίδι που πρέπει να κάνει οπωσδήποτε ο άνθρωπος
στη ζωή του είναι μέσα του, προς την πηγή της Ζωής και της
Αλήθειας. Τα υπόλοιπα ταξίδια στις χώρες του κόσμου, είναι
υποκατάστατα. Όσα τέτοια κι αν κάνεις, πάντα κάτι θα σου
λείπει. Αν δεν ταξιδέψεις προς αυτόν τον προορισμό, στην
ουσία δεν έχεις πάει πουθενά.
Το ταξίδι αυτό δεν γίνεται με παρέα. Είναι μοναχικό.
Ο καθένας μας είναι ένας μοναχικός ταξιδιώτης. Είναι όμως
μεγάλη χαρά να συναντιούνται οι διαδρομές μας και να μοι-
ραζόμαστε τις εμπειρίες αυτού του συναρπαστικού ταξιδιού.

Να έχεις πάντα στο στόμα σου...

Να έχεις πάντα στο στόμα σου ένα καλό λόγο.
Είναι σαν σπόρος. Να τον σκορπάς απλόχερα, παντού.
Φύτρωσε; Θα θρέψει πολλούς.
Δεν φύτρωσε; Δεν θα ζημιώσει κανέναν.

Η γνώμη μου είναι....

....Η γνώμη μου είναι πως πρέπει να κρατάμε αναμμένο συνεχώς
το φως μέσα στην ψυχή μας, ότι κι αν μας συμβαίνει.
Ξέρω πόσο δύσκολο είναι αλλά δεν εκτιμώ τους ανθρώπους που
σβήνουν το φως.
Ένα χαμόγελο τυχαίο στο δρόμο, έστω κι αν δεν απευθύνεται σε
σένα, είναι Φως. Ένα παιδάκι που γελάει ευτυχισμένο, είναι Φως.
Μία ανάμνηση ευτυχίας ή η χαρά μιας ξαφνικής συνάντησης, όλα
είναι Φως.
Αντί να λέμε ''τι άτυχος που είμαι'' πρέπει να λέμε τι τυχερός που
είμαι για όλα όσα έχω, τα τόσα πολλά που οι άλλοι δεν έχουν.
Οι ευγνώμονες άνθρωποι είναι και ευτυχισμένοι. Άρης Δαβαράκης

Μέσα στη θλίψη....

Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας
που μας πνίγει από παντού,
παρηγοριέμαι ότι κάπου σε κάποιο καμαράκι,
κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται
να εξουδετερώσουν τη φθορά.  Οδ. Ελύτης.