Το περιβάλλον και οι εξωτερικοί....

Το περιβάλλον και οι εξωτερικοί παράγοντες περιορίζουν σε μεγάλο βαθμό
την ελευθερία του ανθρώπου και ασκούν φοβερή πίεση πάνω του για να είναι
κάπως, όμως η ανάπτυξή του και η ποιότητα της ζωής του θα εξαρτηθεί από
το πόσο σθεναρά θα υποστηρίξει τη μοναδικότητά του, χωρίς όμως να γίνεται
 αντικοινωνικός και αυτιστικός.
Το περιβάλλον δεν είναι μόνο απειλή, είναι και η μοναδική πηγή εμπλουτισμού.
Ότι έχει ο άνθρωπος το παίρνει από το περιβάλλον. Δικός του είναι μόνο ο μονα-
δικός τρόπος με τον οποίο συνθέτει και χρησιμοποιεί ότι παίρνει από το περιβάλ-
λον. Δική του είναι και η επιλογή αυτών που παίρνει από το περιβάλλον.
Να είναι κανείς ξεχωριστός και μοναδικός, κοινωνικός και συμμετοχικός, είναι
ένας αγώνας ζωής για ισορροπία. Είναι η βάση των μεγαλυτέρων συγκρούσεων.
Μερικές φορές οι συγκρούσεις μας βοηθούν να προχωρούμε. Μερικές φορές μας
αρρωσταίνουν. Η διαφορά είναι στο πως τις χρησιμοποιούμε. π. Φιλόθεος Φάρος.

Η γη της επαγγελίας....

Η γη της επαγγελίας [ η γη είναι πάντα ένα μητρικό σύμβολο] περιγράφεται
με το γάλα και το μέλι που ρέουν άφθονα. Το γάλα είναι το σύμβολο της
πρώτης έννοιας της αγάπης, δηλαδή της φροντίδας και της ασφάλειας.
Το μέλι συμβολίζει τη γλυκύτητα της ζωής, την αγάπη γι' αυτή και την
ευτυχία να είναι κανείς ζωντανός.
Οι περισσότερες μητέρες είναι ικανές να δώσουν ''γάλα'', λίγες όμως είναι
ικανές να δώσουν και ''μέλι''. Για να είναι ικανή μια μητέρα να δώσει μέλι,
δεν φτάνει να είναι μόνο μια ''καλή μητέρα'', αλλά κι ένα ευτυχισμένο άτομο.
Σ' αυτό το στόχο οι περισσότερες μητέρες δεν  φθάνουν. Η επίδρασή τους
στο παιδί είναι αποφασιστική. Η αγάπη της μητέρας για τη ζωή είναι τόσο
μεταδοτική, όσο και η αγωνία της. Και οι δύο καταστάσεις έχουν μια βαθιά
επίδραση στην όλη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού. Μπορεί
κανείς πράγματι να διακρίνει ανάμεσα στα παιδιά -και στους ενήλικες-
εκείνους που πήραν μόνο ''γάλα'' κι εκείνους που πήραν ''γάλα και μέλι''.

Η πραγματική ουσία της μητρικής αγάπης...

Η πραγματική ουσία της μητρικής αγάπης είναι η φροντίδα για την ωρίμανση
του παιδιού κι αυτό σημαίνει να θέλει την απομάκρυνσή του από αυτήν. Εδώ
βρίσκεται η βασική διαφορά από την ερωτική αγάπη.
Στην ερωτική αγάπη, δύο άνθρωποι που ήταν χωρισμένοι, ξένοι, γίνονται ένα.
Στη μητρική αγάπη, δύο άνθρωποι που ήταν ένα αποχωρίζονται. Η μητέρα όχι
μόνο πρέπει να ανεχθεί, αλλά πρέπει να να επιθυμεί και να βοηθήσει τον αποχω-
ρισμό του παιδιού.
Είναι ακριβώς σ' αυτό το το στάδιο, όπου πολλές μητέρες αποτυγχάνουν στο
καθήκον της μητρικής αγάπης επειδή μόνο σ' αυτό το στάδιο η μητρική αγάπη
γίνεται ένα τόσο δύσκολο καθήκον, που απαιτεί ανιδιοτέλεια και ικανότητα να
δίνεις το παν και να μην θέλεις τίποτε άλλο, παρά μόνο την ευτυχία του αγαπη-
μένου. Η ναρκισσική, η αυταρχική, η κτητική γυναίκα μπορεί να επιτύχει στο
να είναι μια μητέρα ''με αγάπη'' μόνο στην περίοδο που το παιδί είναι μικρό.
Μόνο η γυναίκα που αγαπάει πραγματικά, η γυναίκα που είναι   πιο ευτυχισμένη
όταν δίνει παρά όταν παίρνει, που είναι σταθερά θεμελιωμένη στη δική της
ύπαρξη, μπορεί να είναι μια μητέρα που αγαπά όταν το παιδί βρίσκεται στο
στάδιο του αποχωρισμού.
Η μητρική αγάπη για το παιδί που μεγαλώνει, αγάπη που δεν θέλει τίποτε για
τον εαυτό της, είναι ίσως η μορφή της αγάπης που πιο δύσκολα επιτυγχάνεται.
                                                      ''Η τέχνη της αγάπης''

Η αγάπη δεν είναι βασικά μια σχέση...

Η αγάπη δεν είναι βασικά μια σχέση προς ένα ιδιαίτερο άτομο.
Είναι μια σ τ ά σ η, ένας π ρ ο σ α ν α τ ο λ ι σ μ ό ς του χαρακτήρα
που καθορίζει τη σχέση ενός ατόμου προς τον κόσμο σαν σύνολο
και όχι προς ένα ''αντικείμενο'' αγάπης.
Εάν ένας άνθρωπος αγαπά μόνο ένα άλλο άτομο και είναι αδιάφορος
προς τους άλλους συνανθρώπους του, η αγάπη του δεν είναι ακριβώς
αγάπη αλλά μια συμβιωτική προσκόλληση ή ένας διογκωμένος εγωισμός....
Εάν πράγματι αγαπώ έναν άνθρωπο, αγαπώ όλους τους ανθρώπους, αγαπώ
τον κόσμο, αγαπώ τη ζωή. Εάν μπορώ να πω σε κάποιον άλλον ''σ' αγαπώ'',
πρέπει να είμαι ικανός να πω ''αγαπώ σε σένα όλους, αγαπώ δια μέσου εσού
όλο τον κόσμο, αγαπώ μέσα σε σένα και τον εαυτό μου.

Η νηπιακή αγάπη ακολουθεί την αρχή; ''Αγαπώ, γιατί αγαπιέμαι''.
Η ώριμη αγάπη ακολουθεί την αρχή; ''Αγαπιέμαι, γιατί αγαπώ''.
Η ανώριμη αγάπη λέει; Σ' αγαπώ γιατί σε χρειάζομαι'' και η ώριμη;
''Σε χρειάζομαι γιατί σ΄αγαπώ''.
                                                  Έριχ Φρομ.

Ωστόσο η πιο σημαντική....

Ωστόσο η πιο σημαντική περιοχή της προσφοράς δεν βρίσκεται στα υλικά πράγματα,
αλλά στον ιδιαίτερο ανθρώπινο κόσμο. Τι δίνει αλήθεια μια προσωπικότητα, ένας
άνθρωπος στον συνάνθρωπό του; Δίνει από τον εαυτό του, από το πιο πολύτιμο που
έχει, δίνει από τη ζωή του.
Αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι θυσιάζει τη ζωή του για τον άλλο, αλλά ότι του
δίνει από εκείνο που είναι ζωντανό μέσα του. Του δίνει από τη χαρά του, από το
ενδιαφέρον, την κατανόηση, τη γνώση, το χιούμορ, τη θλίψη του, απ' όλες τις
εκφράσεις και εκδηλώσεις της ζωής που κρύβει μέσα του.
Και καθώς δίνει μ' αυτόν τον τρόπο, εμπλουτίζει τον συνάνθρωπο, δυναμώνει το
αίσθημα της ζωντάνιας του με το να δυναμώνει την δικιά του αίσθηση ύπαρξης.
Δεν δίνει με το σκοπό να πάρει. Η προσφορά είναι από μόνη της μια εξαίσια χαρά.
Καθώς όμως δίνει δεν μπορεί παρά να γεννήσει κάτι καινούργιο μέσα στον άλλο
άνθρωπο και αυτό που γεννιέται αντανακλάται πάλι σ' αυτόν. Όταν αληθινά δίνεις,
δεν μπορεί παρά να λάβεις εκείνο που σου ξαναδίνεται.
Το να δίνεις έχει σαν επακόλουθο να μεταβάλεις και τον άλλο άνθρωπο σε δότη,
γι' αυτό και οι δυο τους μετέχουν στη χαρά αυτού του καινούργιου που δημιούργησαν.
Στην πράξη της προσφοράς κάτι νέο γεννιέται και τα δυο πρόσωπα που μετείχαν
νιώθουν ευγνωμοσύνη για τη ζωή που γεννήθηκε και για τους δυο τους. Έριχ  Φρομ.

Αν είσαι χαρισματικός...

“Αν είσαι χαρισματικός άνθρωπος, δεν σημαίνει ότι κέρδισες εσύ κάτι. Σημαίνει ότι θα πρέπει να δώσεις κάτι πίσω” Καρλ Γιουνγκ.

Γιατί την παιδεία...

Γιατί την παιδεία δεν την κάνουν οι υλικές υποδομές
και η χρηματοδότηση, αλλά η ψυχή του του δάσκαλου!

Η ανθρωπιά, η καλοσύνη, η ευαισθησία....

Η ανθρωπιά, η καλοσύνη, η ευαισθησία και η συμπόνοια για τον άλλο,
η κοινωνία με τον άλλο, η προσφορά και η ανιδιοτέλεια κάνουν έναν
άνθρωπο πολιτισμένο και τον κόσμο μας καλύτερο. Χωρίς αυτά η
ομορφιά της τέχνης, η εφευρετικότητα της επιστήμης, η βιβλιογρα-
φική σοφία και οι βαθυστόχαστοι λόγοι των φιλοσόφων, όχι μόνο
δεν βελτιώνουν την κατάσταση του κόσμου, αλλά συχνά στηρίζουν
την κτηνωδία του.
Αλλά για να υπάρχει ανθρωπιά, καλοσύνη, ανιδιοτέλεια, ευαισθησία
και συμπόνοια για τον άλλο, χρειάζεται ο άνθρωπος να αποδεχθεί και
να συμπονέσει τον εαυτό του και τον άλλο, αν και διαπιστώνει ότι τόσο
σ' αυτόν όσο και στον άλλο στην καλύτερη περίπτωση μαζί με αυτά
συνυπάρχει θηριωδία και σκοτάδι.
Μόνο η αποδοχή εξημερώνει το θηρίο, η απόρριψη το αποθηριώνει.
Αυτό που αρνούμεθα δεν μπορούμε ούτε να το θεραπεύσουμε, ούτε
να το ελέγξουμε και ούτε βέβαια να το αξιοποιήσουμε. π. Φιλόθεος Φάρος.