Ο Θεός μας επισκέφθηκε...

Ο Θεός μας επισκέφθηκε και συνεχίζει να το κάνει, χωρίς εμείς να το
αντιλαμβανόμαστε, χωρίς να υποψιαζόμαστε.
Περπατά μέσα στη ζωή μας, χρησιμοποιώντας άπειρους  και διαφορετικούς
τρόπους. Χρησιμοποιεί τους βηματισμούς ανθρώπων για να αφήσει τα
δικά Του χνάρια...
Χρησιμοποιεί αγίους. Η διαστρέβλωση της λέξης ''άγιος'' μέσα στη σημερινή
εκκλησιαστική πραγματικότητα είναι τρομακτική.
Άγιος είναι ο άνθρωπος ο οποίος αφήνει τα χνάρια του Θεού στους δικούς του
βηματισμούς. Φέρνει τον Θεό με τον τρόπο της ζωής του, την ομιλία του, την
περπατησιά του, το νοιάξιμο και την ευσπλαγχνία του μέσα στην καθημερινότητα
των ανθρώπων. Είναι ο άνθρωπος ο οποίος κατόρθωσε να διατηρήσει την τρυφε-
ρότητα της καρδιάς του ανέγγιχτη από τη φθοροποιό συνήθεια του χρόνου και
την αγριωπό των ανθρώπων και των περιστάσεων του βίου.
Άγιος είναι εκείνος που κατόρθωσε να διατηρήσει ευάλωτο τον πυρήνα της καρδιακής
του υπόστασης στα αγγίγματα του Θεού.Να μπορεί να αντιλαμβάνεται τα περπατήματα
και τις προσεγγίσεις του Θεού στη ζωή του.
Δεν είναι εκείνος που ενεργεί υπερφυσικά και θαυματουργικά σημεία αντιβαίνοντας
στους φυσικούς νόμους. Ούτε πάλι εκείνος που δε στεναχώρησε τους ανθρώπους,
που δεν πήρε λανθασμένες αποφάσεις, ή που σε μερικές περιπτώσεις δεν πλήγωσε
ακόμα και αυτόν τον ίδιο τον Θεό.
Ο άγιος δεν είναι ο αλάνθαστος, είναι ο μετανοών.

Λογαριάσαμε τη ζωή μας...

Λογαριάσαμε τη ζωή μας με λογαριασμούς τραπεζικούς και όχι αποταμιεύσεις αγάπης.
Κι άλλο σπίτι, καλύτερο αμάξι, το πιο σύγχρονο κινητό. Μα και  γκαράζ για να στεγάσω
την κούρσα, και χρήματα, πολλά χρήματα, για να αισθάνομαι ασφάλεια, να εξασφαλίσω
τα παιδιά μου. Να ζήσω για να πάρω το ''εφ άπαξ'' των γηρατειών μου.
Να ζήσω για να πεθάνω...
Χτίσαμε το ένα και μοναδικό παραθύρι του δικού μας κελλιού, γιατί μας ήταν αχρείαστο.
Κοιτάξαμε να μεγαλώσουμε τους τοίχους, ν' ανοίξουμε τον χώρο, να 'ναι πιο άνετα.
Να γιομίσουμε τον χώρο με περισσότερα. για να ξεκουράζουν τη ζωή μας, να μας
διευκολύνουν, και συνειδητοποιήσαμε ότι λιγοστεύει ο αέρας. Αρχίσαμε να ασφυκτιούμε
και τότε ψάξαμε απέγνωσμένα για κάποιο παραθύρι, κάποια οπή να μπει αέρας, να
ανασάνουμε, να ζήσουμε. Κι όλα ήταν χτισμένα....
''Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ'' συνοψίζει διαχρονικά ο ποιητικός
κήρυκας του ελαχίστου, Ελύτης.

Η μικρή αλεπουδίτσα......

Η μικρή αλεπουδίτσα ενημέρωνε τον μικρό της πρίγκηπα ότι, αν κατάφερνε να την ''εξημερώσει'',
θα μπορούσε να αναγνωρίζει τον θόρυβο των δικών του βημάτων, ο οποίος σαν μουσική θα την έβγαζε έξω από τη φωλιά της. [Ο μικρός πρίγκηπας]
Ο παππούς [π. Κων/νος  Σκόνδρας] μετά από τόσα χρόνια υπομονής και διακονίας, δηλαδή
''εξημερώσεως'' των ανθρώπων, απλώς και μόνο βημάτιζε. Η καμπάνα του χωριού δεν έκανε
κάτι άλλο από το να παίρνει αυτόν τον ήχο των βημάτων του και να τον σκορπά στις μικρές
φωλίτσες του χωριού. Οι αλεπουδίτσες όφειλαν να μπορούν πια να αφουγκραστούν τον ήχο,
να καταλάβουν τη μελωδία, να νιώσουν το κάλεσμα της εξόδου από τις φωλίτσες του εγωισμού
και της μόνωσης, της μοναξιάς και ακινησίας και να βηματίσουν στην κοινωνία της Ευχαριστίας,
στη σύναξη του παραδείσου, στην παρουσία του Θεού...
Αν μετά από τόσα χρόνια ''εξημέρωσης'' προτιμάς ακόμα την παραμονή σου στη φωλιά, σημαίνει
ότι ο ήχος της καμπάνας είναι για σένα ''θόρυβος'', ολιγοδευτερόλεπτη ταραχή της αταραξίας σου.
Δε μεταφέρει η καμπάνα τον βηματισμό γνώριμων σε σένα βημάτων αλλά μόνο ενόχληση.
Ο μικρός χωριανός τώρα, αλλά και ο μεγάλος αστός, που θα αξιωθούν ενός τέτοιου παππού,
μιας τέτοιας ιερωσύνης και θα εμμείνουν στο καταφύγιο τους, στο κλείσιμο στη φωλιά τους,
είναι γιατί και μόνο η σκέψη του Θεού τους προκαλεί άγχος, τρόμο, φοβία. Δεν αναγνωρίζουν
βηματισμούς γνώριμους και οικείους. Δεν ξεσηκώνει την καρδιά ο αχός των Θεϊκών βημάτων,
αλλά  την κάνει να κουρνιάζει περισσότερο έντρομη από ποτέ.
Δεν Τον γνώρισαν, δεν Τον αγάπησαν, τους είναι ακόμα άγνωστος.